Grób symboliczny Adama Lazarowicza na cmentarzu wojskowym w DębicyPopiersie Adama Lazarowicza w ramach Pomnika Żołnierzy Wyklętych w Rzeszowie
Był synem Franciszka Lazarowicza i Wandy z domu Ojak. W roku szkolnym rozpoczął naukę I klasie Gimnazjum w Zbarażu[1]. W 1919 wstąpił na ochotnika do odrodzonego Wojska Polskiego i walczył z Ukraińcami na Wołyniu. Następnie rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, w którym 1921 ukończył VIII klasę i zdał maturę[2]. W 1920 ponownie zgłosił się do WP i wziął udział w wojnie z bolszewikami. Walczył w rejonie miejscowości Chorzele, został ranny w walkach pod Ostrołęką. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do gimnazjum, w którym w 1921 zdał maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1931 ukończył kurs podchorążych piechoty. Z dniem 1 września 1931 mianowany został podporucznikiemrezerwy piechoty[3]. W 1934 w tym stopniu został zweryfikowany z lokatą 392 w korpusie oficerów piechoty i posiadał przydział mobilizacyjny do 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej[4]. W 1936 otrzymał awans do stopnia porucznika. Z powodu choroby został zwolniony z wojska. Był kierownikiem szkoły w Gumniskach.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko ostatniego komendanta miasta Dębica. Po ewakuacji garnizonu przyłączył się do jednostek walczących w rejonie Rawy Ruskiej; dowodził kompanią.
W październiku 1939 wrócił do Gumnisk koło Dębicy, gdzie ponownie objął funkcję kierownika szkoły. Jednocześnie zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Służby Zwycięstwu Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej. W 1940 został komendantem placówki, a następnie Obwodu Dębica ZWZ-AK; stał na jego czele aż do wiosny 1944. W tym czasie dokonał znacznej jego rozbudowy. Przeniósł komendę Obwodu z miasta na wieś, do Gumnisk. Komendy tej Niemcom do zakończenia wojny nie udało się wykryć. Powołał 10 nowych placówek ZWZ na terenie powiatu, m.in. w Dębicy o krypt. „Działo”, w Pilźnie – „Pocisk”, w Ropczycach – „Ropa” i „Rakieta” oraz inne w różnych miejscowościach. Obwód Dębica pod jego komendą osiągnął najwyższy poziom organizacyjny, wyszkolenia i gotowości bojowej z wszystkich obwodów Inspektoratu Rzeszowskiego AK. W 1943 r. dostał awans do stopnia kapitana, a rok później – majora. Jego największym sukcesem był współudział w rozpracowaniu niemieckiej broni rakietowej V-2 na poligonie doświadczalnym w rejonie miejscowości Blizna koło Dębicy. Wiosną 1944 r. objął funkcję zastępcy inspektora Inspektoratu Rzeszów AK. W czasie akcji „Burza” dowodził 5 pułkiem strzelców konnych AK, liczącym ok. 1200 ludzi. Za pomoc wojskom sowieckim otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy, ale go nie przyjął.
W lutym 1945 przybył do Rzeszowa, gdzie został kierownikiem Okręgu Rzeszowskiego WiN, a następnie Okręgu Wrocławskiego. W grudniu 1946 został mianowany zastępcą Prezesa IV Zarządu Głównego WiN ppłk. Łukasza Cieplińskiego ps. „Ostrowski”, „Bogdan”, „Ludwik”, „Pług”. 5 grudnia 1947 w Żninie został aresztowany przez UB. Po brutalnym śledztwie w październiku 1950 Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na 4-krotną karę śmierci i 33 lata pozbawienia wolności. 1 marca 1951 został zamordowany strzałem w tył głowy w więzieniu mokotowskim.
Jego syn Zbigniew (ur. 27 kwietnia 1925) dowodził plutonemAK podczas akcji „Burza”. Z kolei syn Zbigniewa Lazarowicza, a wnuk Adama Lazarowicza, Romuald (ur. 11 sierpnia 1953) należał do najaktywniejszych działaczy Solidarności Walczącej. Obaj potomkowie mjr. „Klamry” zamieszkali we Wrocławiu[5][6]. Córka Adama Lazarowicza, Danuta (po mężu Iwan) działała w Armii Krajowej[7].
W 1992 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie wydał postanowienie unieważniające wyrok z 1951. Sąd nie miał wątpliwości, że działalność mjr. A. Lazarowicza miała na celu odzyskanie przez Polskęniepodległości.
Imieniem Adama Lazarowicza nazwano Publiczne Gimnazjum w Gumniskach, na budynku którego tablicę odsłonięto pamiątkową honorującą majora. W 2018 r., po likwidacji gimnazjum, imię to przejęła szkoła podstawowa w Gumniskach[8][9].
W Dębicy (mieście z rejonu działania majora) w 1993 nazwano ulicę imienia Adama Lazarowicza.
W 2009 ukazała się książka pt. „Klamra” – mój ojciec autorstwa Zbigniewa Lazarowicza[10]. Na kanwie tej publikacji w 2013 powstał fabularyzowany film dokumentalny o Adamie Lazarowiczu pt. Klamra. W przedsionku śmierci (w rolę majora wcielił się aktor Mariusz Bonaszewski)[11].
Adam Lazarowicz w: Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944–1956. Słownik biograficzny, t. 2, Kraków-Warszawa-Wrocław 2004, ISBN 83-89078-47-3, s. 288–292.