Ahmed III (arab. أحمد الثال ) (ur. 30 grudnia 1673 – 1 lipca 1736 w Konstantynopolu ) – sułtan imperium osmańskiego w latach 1703–1730, czas jego rządów nazywany jest erą tulipanów [1] .
Życiorys
Podstawą jego polityki zagranicznej było utrzymywanie dobrych stosunków z Anglią (od 1707 Wielką Brytanią ) i Francją , które były zaniepokojone wzrostem potęgi Rosji na wschodzie Europy .
Sułtan Ahmed III udziela audiencji dnia 10 października 1724 roku, malował Jean-Baptiste van Mour
Ambasador Holandii Cornelis Calkoen na audiencji u sułtana Ahmeda III (A.D. 1727)
W 1709 , w czasie III wojny północnej udzielił schronienia pobitemu w bitwie pod Połtawą królowi Szwecji Karolowi XII . Wspierany przez dyplomację francuską zażądał wycofania wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej , a po odmowie cara Piotra I wypowiedział 20 listopada 1710 wojnę Rosji . Pobita Rosja, zmuszona została podpisać w 1711 traktat prucki , w którym oddawała Osmanom Azow i zobowiązywała się więcej nie mieszać w wewnętrzne sprawy Polski.
W latach 1716–1718 prowadził przegraną wojnę z Austrią i Wenecją , zakończoną utratą Belgradu , północnej Bośni i Serbii . 20 września 1730 został obalony w wyniku przewrotu pałacowego janczarów , którzy wynieśli na tron jego bratanka Mahmuda I . Ahmed III zmarł 6 lat później.
Przypisy