Był synem Murada I i greckiej niewolnicy Gülčiček „Kwiat Róży”[1] Hatun.
W 1381[1] został zarządcą prowincji anatolijskiej. Od 1383 roku pełnił funkcję zarządcy prowincji Germiyan. Prawdopodobnie po zwycięstwie nad Karamanidami w 1386 roku otrzymał przydomek Błyskawica[1]. Władzę nad państwem osmańskim objął 15 czerwca 1389 roku natychmiast po śmierci ojca. Tego samego dnia odniósł zwycięstwo w bitwie na Kosowym Polu, ogłosił się sułtanem i nakazał oślepić[2] swojego brata Yakupa. W roku 1390 pojął za żonę Marię (znaną również jako Despina lub Olivera[2]) córkę serbskiego księcia, Łazarza I, który zginął podczas bitwy na Kosowym Polu. Brat Marii, Stefan, został nowym władcą serbskim i lojalnym wasalem i przyjacielem[1] Bajazyda.
Po spektakularnym zwycięstwie zhołdował Serbię i przejął hegemonię nad słowiańskimi krajami bałkańskimi. W ciągu kilku lat opanował cały Półwysep Bałkański i granicę swojego państwa ustalił na Dunaju. Zajął znaczną część Grecji i Albanii. W 1390 roku zlikwidował resztki bizantyjskich posiadłości w Anatolii i rozpoczął likwidację niezależnych tureckich emiratów w Azji Mniejszej.
W 1393 roku podjął ekspansję na obszarze Bułgarii. Zlikwidował Carstwo Tyrnowskie i wcielił je bezpośrednio do Turcji. W 1394 roku najechał Peloponez i zmusił miejscowych książąt do hołdu wiernopoddańczego.
W 1396 roku postanowił zdobyć Konstantynopol. Dowiedziawszy się o planowanej krucjacie króla Węgier, Zygmunta Luksemburskiego odstąpił jednak od oblężenia i w krótkim czasie przemaszerował ze swoją armią przez całe Bałkany, żeby zatrzymać krzyżowców pod graniczną twierdzą Nikopol. 25 września 1396 roku w bitwie pod murami miasta odniósł całkowite zwycięstwo, zadając przeciwnikom druzgocącą klęskę.
Wykorzystując fakt osłabienia armii węgierskiej w następnym roku opanował Carstwo Widyńskie i uczynił swoim wasalem Hospodarstwo Wołoskie. Następnie podjął kolejną próbę zdobycia Bizancjum.
Początkowo próbował skłócić ze sobą cesarzy Jana VII i Manuela II. Gdy mu się to nie udało, rozpoczął budowę potężnej twierdzy nad Bosforem, Anadolu Hisarı, z której zamierzał przeprowadzić decydujący atak na Konstantynopol. Plany pokrzyżowały mu jednak wydarzenia na Bliskim Wschodzie.
Pod koniec XIV wieku Sułtanat Osmański został zaatakowany od wschodu przez Timura. W 1400 roku armia osmańska dowodzoną przez Sulejmana została pokonana pod Kayseri i zmuszona do odwrotu. Tamerlan zdobył Sivas i Malatyę oraz splądrował Anatolię. W 1402 roku postawił Bajazydowi ultimatum.
Sułtan postanowił wyprzeć przeciwnika z Azji Mniejszej. Przetransportował wojska spod Konstantynopola i 25 lipca 1402 roku zagrodził drogę Timurowi pod Ankarą. Bitwa z 28 lipca 1402 roku okazała się druzgocącą klęską dla strony tureckiej. Bajazyd I dostał się wraz z synem Musą do niewoli. Anatolia została ponownie splądrowana przez wojska tatarskie. Sułtanat rozpadł się na kilka małych państw rządzonych przez rywalizujących ze sobą władców z dynastii osmańskiej.
Ostatnie miesiące życia Bajazyd I spędził jako jeniec Timura. Zmarł w 1403 roku.
Po śmierci jego ciało zostało oddane Musie, który przywiózł je do Bursy i tam pochował w rodzinnym grobowcu Osmanów.
Przypisy
↑ abcdDavid Nicolle: Bitwa pod Nikopolis - 1396. Wyd. I. Inowrocław: AmerCom SA na licencji Osprey Publishing, 2010, s. 18-19. ISBN 978-83-261-0910-2.
↑ abStephen O'Shea: Morze Wiary - islam i chrześcijaństwo w świecie śródziemnomorskim doby średniowiecza. Wyd. I. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 251. ISBN 978-83-7510-087-7.
.svg)
