Łącznie w lidze OHA-Jr., w fazie zasadniczej rozegrał 145 meczów, w których zdobył 40 punktów (17 goli, 23 asysty) oraz spędził 205 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 1 mecz, w lidze IHL, w fazie zasadniczej rozegrał 33 mecze, w których zdobył 22 punkty (14 goli, 8 asyst) oraz spędził 10 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 3 mecze, w których spędził 4 minuty na ławce kar, w lidze EAHL, w fazie zasadniczej rozegrał 4 mecze, w których zdobył 2 punkty (2 asysty), w lidze WHL, w fazie zasadniczej rozegrał 143 mecze, w których zdobył 37 punktów (10 goli, 27 asyst) oraz spędził 174 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 18 meczów, w których zdobył 5 punktów (5 asyst) oraz spędził 14 minut na ławce kar, w lidze QHL, w fazie zasadniczej rozegrał 39 meczów, w których zdobył 13 punktów (5 goli, 8 asyst) oraz spędził 79 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 6 meczów, w których spędził 4 minuty na ławce kar, w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 626 meczów, w których zdobył 70 punktów (12 goli, 58 asyst) oraz spędził 617 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 86 meczów, w których zdobył 9 punktów (1 gol, 8 asyst) oraz spędził 92 minuty na ławce kar, natomiast w lidze AHL, w fazie zasadniczej rozegrał 324 mecze, w których zdobył 101 punktów (15 goli, 86 asyst) oraz spędził 381 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 39 meczów, w których zdobył 7 punktów (1 gol, 6 asyst) oraz spędził 42 minuty na ławce kar.
Kariera trenerska
Wczesna kariera
Al Albour jeszcze w trakcie kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. W 1967 roku został trenerem uniwersyteckiej drużyny hokejowej z University of Iowa w Iowa City, Iowa Hawkeyes, w którym zaliczył rekord 50% wygranych meczów. W 1970 roku zastąpił Scotty’ego Bowmana na stanowisku trenera swojego klubu, St. Louis Blues, zostając tym samym grającym trenerem drużyny Niebieskich[9]. Jednak jeszcze w trakcie sezonu 1970/1971 został zastąpiony przez Scotty’ego Bowmana. Po sezonie 1970/1971 ponownie został trenerem drużyny Niebieskich, zastępując na tym stanowisku Billa McCreary’ego, jednak 1972 roku został zwolniony z powodu słabego początku sezonu 1972/1973 (2 zwycięstwa, 5 remisów, 6 porażek) oraz zastąpiony przez Jeana-Guya Talbota.
New York Islanders (1973–1986)
Po sezonie 1972/1973 menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey powołał Arboura na stanowisko trenera drużyny Wyspiarzy. W sezonie 1973/1974 roku klub pod wodzą Arboura ponownie zajął ostatnie 8. miejsce w Dywizji Wschodniej, jednak w porównaniu z sezonem 1972/1973 klub stracił 182 goli (100 goli mniej) oraz zdobył 56 punktów (30 punktów więcej). Wkrótce obrońca lokalnego rywala drużyny Wyspiarzy – New York Rangers, Brad Park, po tym jak Wyspiarze w sezonie 1973/1974 po raz pierwszy wygrał mecze z klubami z innych miast, stwierdził: „Mają system. Wyglądają jak drużyna hokejowa”[12].
W sezonie 1974/1975 drużyna Wyspiarzy z 88 punktami zajęła 3. miejsce w Dywizji Patrick, dzięki czemu po raz pierwszy w swojej historii awansowała do fazy play-off ligi NHL. W pierwszej rundzie wygrała rywalizację 2:1 (3:2, 3:8, 4:3 p.d.) z New York Rangers, w ćwierćfinale wygrała rywalizację 4:3 (4:5, 1:3, 4:6, 3:1, 4:2, 4:1, 1:0) z Pittsburgh Penguins (po raz drugi w historii sportu, po raz pierwszy od 1942 roku, drużyna wygrywa rywalizację w fazie play-off, przy stanie przegranej 3:0)[12]. W półfinale przegrała rywalizację 4:3 (0:4, 4:5 p.d., 0:1, 4:3 p.d., 5:1, 2:1, 1:4) z obrońcą i późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, Philadelphią Flyers, kończąc tym samym sezon 1974/1975[12].
W sezonie 1979/1980, drużyna Wyspiarzy zajęła 2. miejsce w Dywizji Patrick z 91 punktami, a po przybyciu do drużyny WyspiarzyButcha Goringa, w 12 ostatnich meczach, nie przegrała żadnego z nich, natomiast 24 maja 1980 roku, po wygraniu 5:4 po dogrywce z Pliladelphią Flyers oraz wygraniu rywalizacji 4:2 (4:3 p.d., 3:8, 6:2, 5:2, 3:6, 5:4 p.d.), w finale Pucharu Stanleya, drużyna Wyspiarzy po raz pierwszy w swojej historii zdobyła te trofeum[12]. Później drużyna Wyspiarzy jeszcze trzykrotnie z rzędu zdobyła Puchar Stanleya (1981, 1982, 1983), natomiast w sezonie 1983/1984 została zdetronizowana, po przegranej rywalizacji 4:1 w finale z Edmonton Oilers, z Wayne’em Gretzkym na czele, przerywając tym samym rekord 19 wygranych rywalizacji w fazie play-off (rekord lig NBA, NFL, NHL oraz MLB). Od tego momentu żadna drużyna z lig NBA, NFL, NHL oraz MLB nie zdobyła mistrzostwa czterokrotnie z rzędu (najbliżej powtórzenia tego wyczynu była drużyna baseballowa ligi MLB, New York Yankees w sezonie 2001, jednak przegrała rywalizację 4:3 w finale World Series 2001 z Arizoną Diamondbacks).
Po sezonie 1985/1986 Arboura odszedł z funkcji trenera drużyny Wyspiarzy (jego następcą został Terry Simpson), przyjmując funkcję wiceprezesa ds. rozwoju zawodników w New York Islanders, którym był do 1988 roku[9].
New York Islanders (1988–1994)
Po nieudanym początku sezonu 1988/1989, menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey zwolnił Terry’ego Simpsona, czym samym Arbour ponownie został trenerem drużyny Wyspiarzy, jednak nie był w stanie już nawiązać do czasów z początku lat 80. (większość zawodników z tego okresu już nie grała w klubie), zajmując ostatnie, 6. miejsce w Dywizji Patrick, nie awansując tym samym po raz pierwszy od 1975 roku do fazy play-off ligi NHL. W sezonie 1989/1990, drużyna Wyspiarzy w półfinale Dywizji przegrała rywalizację 4:1 (4:1, 4:3 p.d., 1:2 p.d., 1:4, 5:2) z lokalnym rywalem, New York Rangers, natomiast w sezonach 1990/1991 oraz 1991/1992 nie awansowała do fazy play-off ligi NHL. W sezonie 1992/1993 przegrała w finale Konferencji Księcia Walii rywalizację 4:1 z późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, Montrealem Canadiens (w półfinale Dywizji z Washington Capitals, gwiazda drużyny Wyspiarzy, Pierre Turgeon, został poważnie kontuzjowany po uderzeniu zawodnika drużyny przeciwnej, Dale’a Huntera, w wyniku czego potrzebne były zmiany na rywalizację w finale Dywizji z faworyzowanym Pittsburgh Penguins, której ówczesną gwiazdą był Mario Lemieux, jednak drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację 4:3 (3:2, 0:3, 1:3, 6:5, 3:6, 7:5, 4:3 p.d.))[12]. W sezonie 1993/1994 przegrali rywalizację 4:0 (6:0, 6:0, 5:1, 5:2) z późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, New York Rangers, po czym Arbour przeszedł na emeryturę.
3 listopada 2007 roku, Al Arbour w wieku 75 lat, wróćił na ławkę trenerską New York Islanders na mecz domowy z Pittsburgh Penguins, by zastąpić w jednym meczu ówczesnego trenera drużyny Wyspiarzy, Teda Nolana, prowadząc tym samym swój 1500. mecz w fazie zasadniczej w drużynie Wyspiarzy oraz będąc tym samym najstarszym trenerem w historii ligi NHL[8][6]. Mecz zakończył się wygraną drużyny Wyspiarzy 3:2, Arbiur tym samym odniósł 739. zwycięstwo w fazie zasadniczej jako trener drużyny Wyspiarzy[14].
Łącznie w lidze NHL, w fazie zasadniczej prowadził 1607 meczów (782 zwycięstwa, 248 remisów, 577 porażek), natomiast w fazie play-off prowadził 201 meczów (118 zwycięstw, 83 porażki).
