Klub powstał w 1946 jako Tri-Cities Blackhawks i miał swoją siedzibę w obszarze tzw. Quad Cities, na granicy stanów Iowa i Illinois. Trzema miastami z nazwy były: Moline, Rock Island i Davenport. Klub był jednym z 17 założycieli ligi NBA, powstałej w 1949 z połączenia lig NBL i BAA. W pierwszym sezonie zespół prowadził legendarny trener Red Auerbach.
W 1951 klub przeniósł się do Milwaukee, a nazwę skrócono do „Hawks” („Jastrzębie”). W następnych latach, mimo pozyskania późniejszego MVPBoba Pettita, klub spisywał się fatalnie. Po kolejnej przeprowadzce, w 1955 do Saint Louis, osiągnięcia zespołu się poprawiły. W 1957 Hawks awansowali do finału ligi, gdzie przegrali z, będącymi na początku swej mistrzowskiej passy, Boston Celtics. Rok później jednak zrewanżowali się, czyniąc wyłom w serii mistrzostw Celtów w latach 1957–1969 i zdobywając, jedyne w dziejach zespołu, mistrzostwo NBA. Zespół, trenowany przez Alexa Hannuma poprowadzili do mistrzostwa Bob Pettit, Ed Macauley i Cliff Hagan.
Hawks stali się w następnych latach prawie etatowymi przeciwnikami Celtics, przegrywając z nimi w dwóch kolejnych finałach, w latach 1960 i 1961. Kolejne sezony to stale wysoka forma zespołu, jednak bez osiągania największych laurów – Hawks w latach 1963–1967 poprzestali na zdobyciu czterech tytułów mistrzów swojej dywizji.
Mimo sukcesów zespół został sprzedany i w 1968 przeniesiony do Atlanty. Tam zdobyli jeszcze raz tytuł mistrza dywizji w 1970, ale potem zespół przestał odnosić sukcesy. Wiązało się to m.in. z pechowymi wyborami w drafcie (np. w 1975 mając wybory nr 1. i 3. zespół zdecydował się na Davida Thompsona i Marvina Webstera, którzy wybrali jednak kariery w lidze ABA). W 1976 właścicielem klubu został znany biznesmen Ted Turner. W 1980 zespół, po latach przerwy wygrał rywalizację w Centralnej Dywizji. Dwa lata później do zespołu trafiła wielka gwiazda – Dominique Wilkins, z którym od połowy lat 80. zespół stale był w elicie ligi, jednak nigdy nie mógł się przebić choćby do finałów konferencji.
W 1994, po roku pracy nowego trenera Lenny’ego Wilkensa, Hawks znów zdobyli tytuł mistrza dywizji, ale na tym poprzestali. Po tym sezonie odszedł Wilkins, zaś jego następcy, Danny Manning czy Steve Smith nie potrafili nadać zespołowi mistrzowskiego szlifu. Jedynie Lenny Wilkens, dzięki w sumie dobrej grze drużyny w sezonach zasadniczych pobił stary rekord Reda Auerbacha w liczbie zwycięstw (939 w 1995).
Do dziś zespół spisuje się przeciętnie, bijąc rekordy pod względem braku uczestnictwa w playoffach (8), czy braku zawodnika uczestniczącego w Meczach Gwiazd (23 lata). Inne niechlubne rekordy to seria sezonów z więcej niż 50 porażkami (4) i drugie miejsce w historii pod względem okresu od zdobycia mistrzostwa ligi (50 lat).
.jpg)
