Bjarte Engen Vik (ur. 3 marca1971 w Tromsø) – norweskikombinator norweski, czterokrotny medalista olimpijski, ośmiokrotny medalista mistrzostw świata, złoty medalista mistrzostw świata juniorów i dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Bjarte Engen Vik pojawił się w marcu 1990 roku podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Štrbskim Plesie, gdzie wspólnie z kolegami wywalczył złoty medal w zawodach drużynowych. Dziewięć miesięcy później, 15 grudnia 1990 roku w Trondheim zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 42. miejsce w zawodach metodą Gundersena. W sezonie 1990/1991 wystąpił jeszcze tylko raz, 12 stycznia 1991 roku w Bad Goisern, gdzie był dwunasty w Gundersenie. Były to jego pierwsze pucharowe punkty i w klasyfikacji generalnej zajął 30. pozycję.
W rywalizacji pucharowej sezonu 1991/1992 spisał się przeciętnie, najlepszy wynik uzyskując 18 stycznia 1992 roku w Murau, gdzie był ósmy. Pierwszy raz na podium zawodów Pucharu Świata stanął 5 grudnia 1992 roku w fińskimVuokatti, gdzie był trzeci w Gundersenie. Był to jego najlepszy wynik i jedyne podium w sezonie 1992/1993. W cyklu tym pojawił się jeszcze cztery razy, za każdym razem punktując, co dało mu 11. pozycję klasyfikacji generalnej. W konkursie indywidualnym na Mistrzostwach Świata w Falun w 1993 roku był czwarty, w walce o miejsce na podium lepszy o 5,6 sekundy okazał się jego rodak Knut Tore Apeland. Mimo dobrego wyniku nie brał udziału w konkursie drużynowym.
Pierwszy sukces w kategorii seniorów Vik osiągnął na Igrzyskach Olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku. W konkursie drużynowym Norwegowie w składzie Knut Tore Apeland, Fred Børre Lundberg i Bjarte Engen Vik znaleźli się po skokach na drugiej pozycji, jednak do prowadzących Japończyków tracili ponad 5 minut. W biegu odrobili tylko 18 sekund i tyle samo zyskali nad trzecimi na mecie Szwajcarami. W zawodach indywidualnych Bjarte ukończył konkurs skoków na trzeciej pozycji. Przed biegiem tracił 43 sekundy do prowadzącego Lundberga i 20 sekund do drugiego Ago Markvardta z Estonii. Na trasie biegu zdołał wyprzedzić Estończyka, jednak sam został minięty przez JapończykaTakanoriego Kōno, z którym przegrał walkę o srebrny medal o zaledwie 0.8 sekundy. We wszystkich zawodach pucharowych sezonu 1993/1994 plasował się w czołowej dziesiątce, przy czym aż sześciokrotnie zajmował czwarte miejsce. Na podium stanął raz – 22 stycznia 1994 roku w Trondheim zajął trzecie miejsce. Czwarty był także w klasyfikacji generalnej.
Najsłabszym wynikiem Vika w sezonie 1994/1995 było 11. miejsce podczas zawodów w austriackim Bad Goisern. Poza tym sześciokrotnie stawał na podium, raz zajmując drugie miejsce i pięciokrotnie trzecie. W klasyfikacji generalnej zajął drugie miejsce z wyraźną stratą do Japończyka Kenjiego Ogiwary, który wygrał 6 z 10 konkursów. Trzecie miejsce przypadło Knutowi Tore Apelandowi. Podczas Mistrzostw Świata w Thunder Bay w 1995 roku wspólnie z Halldorem Skardem, Lundbergiem i Apelandem wywalczył srebrny medal w sztafecie. Po raz kolejny Norwegowie musieli uznać wyższość Japończyków. Konkurs indywidualny Vik zakończył na siódmej pozycji, tracąc do podium niecałą minutę. W sezonie 1995/1996 ponownie zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał trzykrotnie, przy czym 2 marca 1996 roku w Lahti odniósł swoje pierwsze zwycięstwo pucharowe wygrywając zawody metodą Gundersena. Dwa tygodnie później zwyciężył także w Oslo, a 16 grudnia 1995 roku był trzeci Sankt Moritz.
Na Mistrzostwach Świata w Trondheim w 1997 roku razem ze Skardem, Apelandem i Lundbergiem wywalczył złoty medal w sztafecie. Norwegowie wyprzedzili drugich na mecie Finów o 55 sekund. Vik bardzo dobrze zaprezentował się także w zawodach indywidualnych zdobywając srebrny medal. Lepszy był tylko Kenji Ogiwara, a Bjarte został tym samym jedynym norweskim kombinatorem, który zdobył dwa medale na tych mistrzostwach. Sezon 1996/1997 zakończył na trzeciej pozycji, za dwoma Finami: Samppą Lajunenem i Jarim Mantilą. Siedem razy stawał na podium, w tym 14 i 15 marca w Oslo oraz 22 marca 1997 roku w Štrbskim Plesie wygrywał w Gundersenie. W zajęciu wyższej pozycji w klasyfikacji generalnej przeszkodziły mu dwie wpadki: 22 listopada 1996 roku w Rovaniemi zajął 25. miejsce, a 14 stycznia 1997 roku w Predazzo dopiero 37. pozycję.
W sezonach 1997/1998 i 1998/1999 zwyciężał w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Łącznie 27 razy stawał na podium, z czego wygrał aż 14 zawodów. W pierwszym z tych sezonów wygrał 5 z 14 rozegranych konkursów, ale drugiego w klasyfikacji Mario Stechera z Austrii wyprzedził tylko o 26 punktów. W kolejnym sezonie dominował już wyraźnie, wyprzedzając Fina Hannu Manninena i CzechaLadislava Rygla. Igrzyska Olimpijskie w Nagano w 1998 roku były jedną z najbardziej udanych imprez w jego karierze. Razem z Halldorem Skardem, Kennethem Braatenem i Fredem Børre Lundbergiem zdobył drużynowo złoty medal. Po skokach Norwegowie znaleźli się na trzeciej pozycji, tracąc do prowadzących Finów osiem sekund, a do drugich Austriaków 4 sekundy. W biegu reprezentacja Norwegii należała do najszybszych na trasie, dzięki czemu na mecie stawili się jako pierwsi, z przewagą ponad minuty nad Finami o ponad półtorej minuty nad Francuzami, którzy zdobyli brązowe medale. Także w konkursie indywidualnym okazał się najlepszy, prowadząc już po konkursie skoków. W biegu prowadzenia już nie oddał, na mecie wyprzedzając drugiego Samppę Laujenena i trzeciego Walerija Stolarowa z Rosji o blisko pół minuty. Vik zdominował także Mistrzostwa Świata w Ramsau w 1999 roku. Wygrał zarówno sprint jak i Gundersena, a razem z kolegami z reprezentacji był drugi w sztafecie. W walce o złoto lepsi okazali się Finowie, którzy zwyciężyli z przewagą ponad minuty.
Z osiemnastu zawodów indywidualnych sezonu 1999/2000 Vik wygrał pięć, jednak Samppa Lajunen wygrał osiem konkursów i to on zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Bjarte stracił do niego 45 punktów, ale wyraźnie wyprzedził trzeciego Rygla. Norweg trzynaście razy meldował się na podium, triumfy odnosząc: 5 stycznia w Reit im Winkl, 8 stycznia w Schonach, 5 lutego w Hakubie oraz 10 i 11 marca 2000 roku w Oslo. Wysoką formę utrzymał także w sezonie 2000/2001, który zakończył na trzeciej pozycji. Tym razem lepsi on Norwega byli tylko Austriak Felix Gottwald i NiemiecRonny Ackermann. Vik ośmiokrotnie stawał na podium, w tym 30 grudnia 2000 roku w Lillehammer i 3 stycznia 2001 roku w Reit im Winkl zwyciężał odpowiednio w Gundersenie i starcie masowym. Na Mistrzostwach Świata w Lahti w 2001 roku po raz trzeci został indywidualnym mistrzem świata wygrywając zawody metodą Gundersena. Ponadto wraz z Kennethem Braatenem, Sverre Rotevatnem i Kristianem Hammerem zwyciężył także w sztafecie, a w sprincie był dziewiąty. Po zakończeniu tego sezonu postanowił zakończyć karierę. Łącznie 61 razy stawał na podium zawodów pucharowych, co daje mu czwarte miejsce na liście wszech czasów[1]. Odniósł przy tym 26 zwycięstw, co na liście wszech czasów daje mu trzecią pozycję za Manninenem (48) i Ackermannem (28)[2].
