Ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim (1927–1931), uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie geografii. W 1932 obronił pracę doktorską z geografii Iłły warwowe okolic Poznania, za którą otrzymał srebrny medal.
Był asystentem polowym prof. Stanisława Pawłowskiego. Z ramienia Instytutu Geograficznego UP prowadził w latach 1930–1939 prace geologiczne na Polesiu, przygotowując jednocześnie materiały do pracy habilitacyjnej.
W 1939, w przededniu wybuchu II wojny światowej, odbył podróż – jako stypendysta Fundacji Kultury Narodowej – po Niemczech, Danii, Anglii, Holandii i Szwajcarii. Owocem tej podróży jest wydana w 1958 nakładem PWN książka Po Europie Zachodniej w przededniu II wojny światowej.
Habilitował się w 1945, w 1951 otrzymał stanowisko prof. nadzwyczajnego, a 1957 – tytuł prof. zwyczajnego.
Od 1945 aż do 1976 był stałym pracownikiem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1951–1953 był organizatorem i pierwszym dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi. W okresie choroby prof. dr. Augusta Zierhoffera w latach 1955–1957 czasowo go zastępował. W latach 1957–1971 był dyrektorem Instytutu Geografii UAM w Poznaniu.
Przez wiele lat był członkiem Zespołu Rzeczoznawców Geografii przy Radzie Głównej Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, członkiem Komitetu Nauk Geograficznych Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego[1]
W dorobku naukowym prof. dr. hab. Bogumiła Krygowskiego znajdują się 272 publikacje z zakresu geologii czwartorzędu, geomorfologii, sedymentologii, hydrogeologii, kartografii i dydaktyki geografii. Wykształcił ponad 150 magistrów, wypromował 10 doktorów i patronował 6 habilitacjom.
Nagrody i wyróżnienia
Za swoje zasługi był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany:
