David Davis (ur. 9 marca 1815 nieopodal Cecilton, zm. 26 czerwca 1886 w Bloomington) – amerykański prawnik i polityk.
Życiorys
W 1832 ukończył Kenyon College, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Yale, które ukończył trzy lata później[2]. W następnym roku przyjęto go do palestry i rozpoczął prywatną praktykę w Bloomington[2]. W 1844 został wybrany do legislatury stanu Illinois z ramienia Partii Wigów[2]. Cztery lata później został sędzią okręgowym i piastował to stanowisko przez 14 lat[2]. W 1860 mocno wspierał kandydaturę Abrahama Lincolna na prezydent[2]. Przez dwa lata był doradcą Lincolna, a następnie został przez niego powołany do Sądu Najwyższego[2].
W wyborach prezydenckich w 1872 początkowo przyjął propozycję nominacji Liberalnych Republikanów[1]. Jednak ostatecznie kandydatem został Horace Greeley, któremu poparcia udzieliła też Partia Demokratyczna[3]. Mimo to otrzymał jeden głos w Kolegium Elektorskim[4].
Podczas wyborów w 1876 Davis został członkiem piętnastoosobowej komisji, której zadaniem było rozstrzygnięcie ważności głosów powszechnych z Karoliny Południowej, Luizjany i Florydy[5]. Prócz niego w skład komisji wchodziło pięciu kongresmanów, pięciu senatorów i pięciu członków Sądu Najwyższego (łącznie 7 demokratów, 7 republikanów i Davis jako kandydat niezależny)[5]. Tuż przed rozpoczęciem prac Davis zrezygnował jednak z funkcji sędziego na rzecz wyboru do Senatu[2]. W izbie wyższej zasiadał od 1877 do 1883, a przez dwa ostatnie lata pełnił funkcję przewodniczącego pro tempore[1]. Po zakończeniu kadencji wycofał się z życia publicznego i osiadł w Bloomington.
Przypisy
.jpg){kind=small}
