Grób Edwarda Mizikowskiego na Cmentarzu Bródnowskim.
Ukończył Zespół Szkół Zawodowych w Nysie[2]. Pracował jako ślusarz w Hucie Warszawa. Od września 1980 należał do NSZZ „Solidarność”[2]. W latach 1980–1981 był współpracownikiem Biura Interwencji i Mediacji NSZZ „S” Regionu Mazowsze[2].
W grudniu 1981 był uczestnikiem strajku w Hucie Warszawa oraz głównym organizatorem „Robotniczego Komitetu Samoobrony Społecznej „Solidarność” Huty Warszawa, który przekształcił w kwietniu 1982 się w Międzyzakładowy Robotniczy Komitet Samoobrony Społecznej NSZZ „Solidarność”, a następnie Międzyzakładowy Robotniczy Komitet „Solidarności” (MRKS).
Był redaktorem i wydawcą prasy podziemnej („Głos Wolnego Hutnika”, „Głos Wolnego Robotnika”, „CDN – Głos Wolnego Robotnika”), organizatorem manifestacji antykomunistycznych na Mazowszu. 29 listopada 1982 ostał aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa, a następnie do 26 lipca 1983 był osadzony w więzieniu na Rakowieckiej. Sprawę umorzono w wyniku amnestii. W latach 1987–1988 był organizatorem i współorganizatorem wielu akcji w obronie więźniów politycznych[2]. 22 sierpnia 1988 był organizatorem strajku w Hucie Warszawa. Został aresztowany i skazany na miesiąc aresztu[2]. W latach 1982–1989 był wielokrotnie zatrzymywany i karany przez kolegia ds. wykroczeń[2].
W latach 90. zajmował się handlem, m.in. jako właściciel pawilonu handlowego i sprzedawca na targowisku Wolumen w Warszawie, następnie był pracownikiem marketingu bezpośredniego i wykonywał prace dorywcze, a także pracował jako mechanik w warszawskim metrze[2]. Był także wychowawcą młodzieży.
Autor tomików poezji „Serce i pazury” (2004), „Wybiłem się na Niepodległość” (2007).
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 32L-2-29).
