Elżbieta Aragońska (królowa Portugalii)

Święta
Elżbieta Aragońska

królowa tercjarka
Data i miejsce urodzenia	1271 Barcelona lub Saragossa
Data i miejsce śmierci	4 lipca 1336 Estremoz
Czczona przez	Kościół katolicki
Kanonizacja	1625 przez Urbana VIII
Wspomnienie	4 lipca
Atrybuty	dzban na wino, flakonik z wodą, korona królewska w dłoniach, róża, księga[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Elżbieta Aragońska

królowa Portugalii
Okres	od 1282 do 1325
Jako żona	Dionizego I Portugalskiego
Dane biograficzne
Dynastia	barcelońska
Ojciec	Piotr III Wielki
Matka	Konstancja Sycylijska
Mąż	Dionizy I
Dzieci	Konstancja, Alfons IV Dzielny

Elżbieta Aragońska OFS, kataloński Elisabet, port. Isabel (ur. 1271 w Barcelonie lub w Saragossie, zm. 4 lipca 1336) − królowa Portugalii, tercjarka franciszkańska^[2], święta Kościoła Katolickiego. Znana również jako Święta Królowa Izabela^[3].

Została nazwana po swojej babci ciotecznej – Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii odpowiednikiem Elżbieta jest Isabel. Była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza rzymskiego – Fryderyka II).

Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę – znanego jako Rei Lavrador – Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiri. Drzewo z tych lasów używane było później do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Elżbieta po cichu regularnie uczestniczyła we wszystkich praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała dwoje dzieci:

• córka Konstancja, poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego,
• syn Alfons, został królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.

Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi – Alfonsowi. Elżbieta podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to.

Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Elżbieta udała się do klasztoru klarysek, który ufundowała w Coimbrze – przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Jeszcze raz musiała rozwiązać konflikt, kiedy w 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.

Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 4 lipca 1336 w Estremoz.

Elżbieta została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625. Od 1695 jej święto obchodzono 8 lipca^[4], jednak w 1969 zostało ono przeniesione na właściwy dzień, tj. dzień jej śmierci − 4 lipca^[5].