Fort VII (Colomb, Floriana Dąbrowskiego) – jeden z 18 fortów wchodzących w skład Twierdzy Poznań. Znajduje się na Woli przy al. Polskiej[1][2].
Historia
Zbudowany został w latach 1876–1880, w pierwszym etapie budowy twierdzy fortowej[4][5]. Fort otrzymał nazwę Colomb na cześć Friedricha von Colomba (do 1902 nazwę tę nosił Bastion IV Colomb). W 1931 zmieniono patronów na polskich, Fort VII otrzymał imię majora Floriana Dąbrowskiego.
W czasie powstania wielkopolskiego, 4 stycznia 1919, Niemcy broniący Ławicy zagrozili wysadzeniem tej części miasta i fortu (w którym znajdowało się kilkaset ton bomb lotniczych), w wypadku ich zaatakowania[6][7]. 6 stycznia rozpoczęła się bitwa o Ławicę[7]. Oddział POW otrzymał zadanie obsadzenia fortu; jednocześnie przecięto kabel elektryczny Poznań-Ławica oraz zablokowano łączność telefoniczną, tak by uniemożliwić odpalenie ładunków wybuchowych[6][8]. Po I wojnie światowej fort wykorzystywany był jako magazyn[5] amunicji m.in. dla 3 pułku lotniczego[9].
Kąt między odcinkami czoła – 140°[18]. Fort nie posiada wału piechoty (podobnie jak Fort IX)[19].
Przebudowy
Obiekt był modernizowany w latach 1887-1888, dobudowane zostały sześciostanowiskowe baterie dołączone przy barkach[13][5]. W 1913-1914 wybudowano 2 schrony w przeciwskarpie i zamurowano część okien[13]. Dwa schrony i dwie kopuły obserwacyjne zamontowano w 1939[13].
Zbigniew Szumowski: Boje o Poznań 1945. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1985, s. 290, 349., ryc.
Marek Rezler: Wielkopolska i Wielkopolanie w latach 1939–1945. Poznań: Wielkopolska Biblioteka Publiczna w Poznaniu, 1989, s. XXII.
Bogusław Polak: Poznańskie Fortyfikacje. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1988.
Jacek Biesiadka, Andrzej Gawlak, Szymon Kucharski, Mariusz Wojciechowski: Twierdza Poznań. O fortyfikacjach miasta Poznania w XIX i XX wieku.. Poznań: 2006.
