Frank Edward Thomas, Jr. (ur. 27 maja 1968) – amerykański baseballista, który występował na pozycji pierwszobazowego i jako designated hitter przez 19 sezonów w Major League Baseball.
Thomas studiował na Auburn University, gdzie w latach 1987–1989 grał w drużynie uniwersyteckiej Auburn Tigers[1]. W czerwcu 1989 został wybrany w pierwszej rundzie draftu z numerem siódmym przez Chicago White Sox i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Birmingham Barons, reprezentującym poziom Double-A[2][3]. W MLB zadebiutował 2 sierpnia 1990 w meczu przeciwko Milwaukee Brewers, w którym zaliczył RBI[4][5].
W 1991 po raz pierwszy otrzymał nagrodę Silver Slugger Award, zaś dwa lata później po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd[4][6]. W 1993 i 1994 został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem[7]. W 1997 miał najlepszą w lidze średnią uderzeń[4]. Grał jeszcze w Toronto Blue Jays i Oakland Athletics, w którym zakończył karierę w wieku 40 lat[4]. W 2014 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[8].
Przypisy
| Miotacze |
|
|---|
| Łapacze |
|
|---|
| Pierwszobazowi |
|
|---|
| Drugobazowi |
|
|---|
| Trzeciobazowi |
|
|---|
| Łącznicy |
|
|---|
| Zapolowi |
|
|---|
| Designated hitters |
|
|---|
| Menadżerowie |
|
|---|
Działacze
Pionierzy |
|
|---|
| Sędziowie |
|
|---|
