Hans Petter Buraas (ur. 20 marca 1975 w Bærum) – norweski narciarz alpejski, mistrz olimpijski oraz brązowy medalista mistrzostw świata juniorów.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Hans Petter Buraas pojawił się na mistrzostwach świata juniorów w Montecampione w 1993 roku, zajmując dziewiętnaste miejsce w supergigancie i siedemnaste w gigancie. Największy sukces w tej kategorii wiekowej osiągnął podczas mistrzostw świata juniorów w Lake Placid w 1994 roku, gdzie wywalczył brązowy medal w gigancie.
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 3 grudnia 1994 roku w Tignes, gdzie nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu. Pierwsze pucharowe punkty zdobył blisko rok później, 12 listopada 1995 roku w tej samej miejscowości zajmując w gigancie 27. miejsce. Na podium po raz pierwszy stanął 15 grudnia 1997 roku w Sestriere, gdzie był trzeci w slalomie gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie jego rodak Finn Christian Jagge i Austriak Thomas Sykora. Łącznie na podium zawodów tego cyklu plasował się dziesięć razy, przy czym odniósł jedno zwycięstwo: 11 grudnia 2000 roku w Sestriere był najlepszy w slalomie. Ostatni raz w najlepszej trójce zawodów Pucharu Świata znalazł się 28 stycznia 2003 roku w Schladming, gdzie slalom zakończył na trzeciej pozycji. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji slalomu był trzeci. Wśród slalomistów lepsi okazali się tylko dwaj Austriacy: Thomas Sykora i Thomas Stangassinger. W klasyfikacji slalomu był też między innymi piąty w sezonie 2000/2001 oraz siódmy w sezonie 2002/2003.
Największy sukces w karierze osiągnął w 1998 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Nagano wywalczył złoty medal w slalomie. Po pierwszym przejeździe zajmował drugie miejsce, tracąc do prowadzącego Sykory 0,22 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał zdecydowanie najlepszy wynik, wyprzedzając pozostałych zawodników o 0,70 sekundy. Dało mu to najlepszy czas łączny i zwycięstwo, o 1,33 s przed swym rodakiem Ole Kristianem Furusethem i o 1,37 s przed Thomasem Sykorą. Był to jedyny medal wywalczony przez Buraasa na międzynarodowej imprezie tej rangi. Z powodu kontuzji kręgosłupa nie wystąpił na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City i nie mógł bronić tytułu mistrza olimpijskiego[1]. W tej samej konkurencji wystartował także na igrzyskach w Turynie w 2006 roku, jednak nie ukończył pierwszego przejazdu. Kilkakrotnie startował na mistrzostwach świata, najlepszy wynik osiągając podczas rozgrywanych w 2007 roku mistrzostw świata w Åre, gdzie rywalizację w slalomie ukończył na ósmej pozycji. Był to jedyny przypadek, w którym Buraas ukończył zawody w ramach mistrzostw świata.
Z powodu kontuzji kolana stracił także niemal cały sezon 2003/2004[2]. Na rozgrywane w 2005 roku mistrzostwa świata w Bormio nie pojechał z powodu słabych wyników w sezonie 2004/2005[3]. W 2008 roku zakończył karierę.
W 1993 roku został mistrzem Norwegii w kombinacji alpejskiej, a w 1998 roku był najlepszy w slalomie i slalomie gigancie[4].
Osiągnięcia
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
21 lutego
|
1998
|
 Nagano
|
Slalom
|
1:49,31 min
|
-
|
-
|
| DNF
|
25 lutego
|
2006
|
 Turyn
|
Slalom
|
1:43,14 min
|
-
|
 Benjamin Raich
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium
- Sestriere – 15 grudnia 1997 (slalom) – 3. miejsce
- Schladming – 8 stycznia 1998 (slalom) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 26 stycznia 1998 (slalom) – 2. miejsce
Crans-Montana – 15 marca 1998 (slalom) – 2. miejsce
Park City – 22 listopada 1998 (slalom) – 2. miejsce- Sestriere – 11 grudnia 2000 (slalom) – 1. miejsce
- Kitzbühel – 21 stycznia 2001 (slalom) – 3. miejsce
- Schladming – 23 stycznia 2001 (slalom) – 2. miejsce
- Sestriere – 12 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
- Schladming – 28 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
