Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach (1919), następnie studiował elektrotechnikę na Politechnice Warszawskiej (1919, 1921–1929); jednym z jego wykładowców był profesor Konstanty Żórawski. Po studiach pracował jako kierownik Stacji Prób i Laboratorium Materiałów Fabryki Maszyn Elektrycznych „Brown-Boveri” w Żychlinie (1929–1931), potem był związany z Polskimi Zakładami „Skoda” w Warszawie (m.in. jako doradca techniczny, do 1938). W latach 1937–1944 prowadził doświadczalną wytwórnię maszyn elektrycznych, a po wojnie firmę „Mokomotor” w Warszawie.
Po II wojnie światowej zajął się również pracą dydaktyczną. Wykładał budowę i projektowanie maszyn elektrycznych w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie (1945–1951), na Politechnice Łódzkiej (1947–1951) i Politechnice Warszawskiej (1953–1971). W 1950 na podstawie pracy Metoda obliczania obwodów magnetycznych maszyn trójfazowych z kwadratowymi blachami Stojana (promotor Eugeniusz Jezierski) obronił doktorat nauk technicznych na Politechnice Łódzkiej. Na Politechnice Warszawskiej kierował Zakładem Konstrukcji Maszyn Elektrycznych w Katedrze Maszyn Elektrycznych (1963–1970) oraz Instytutem Maszyn Elektrycznych (1970–1971), z tytułem profesora nadzwyczajnego od 1955, a zwyczajnego od 1962. Zakładem Maszyn Elektrycznych kierował również w Instytucie Elektrotechniki w Warszawie (1952–1961). W 1949 został powołany na członka korespondenta Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
