Uroczystość wręczenia sztandaru 14 pułku piechoty (28 października 1923 r. przed katedrą we Włocławku). Sztandar wręcza Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, a przyjmuje dowódca 14 pp - mjr Ignacy Misiąg.Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki. Mjr Stanisław Pietrzyk stoi pierwszy z prawej w III rzędzie.Kadra oficerska 14 pułku piechoty w II połowie 1928 roku. Od prawej siedzą: kpt. Stanisław Pietrzyk, kpt. Emil Zawisza, mjr Julian Czubryt, ppłk lek. Ewaryst Wąsowski, ppłk Ignacy Misiąg, mjr Mikołaj Świderski, kpt. Stanisław Trojan, kpt. Ludwik Wlazełko i kpt. Józef Tkaczyk.Ignacy Misiąg w mundurze pułkownika Wojska Polskiego.Korpus oficerski 14 pp w I kwartale 1930. W I rzędzie siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk i kpt. Stanisław Trojan. W II rzędzie od dołu jako pierwszy z lewej stoi Ludwik Wlazełko.Kompania podoficerska 14 pp w 1932 roku. W środku siedzi płk Ignacy Misiąg, na lewo od niego kpt. Jan Wilczak.1 kompania strzelecka 14 pp w 1933 roku. W środku siedzi dowódca pułku - płk Ignacy Misiąg. Na prawo od niego dowódca kompanii - kpt. Jan Fleischmann i ppor. Ryszard Jagiełło. Na lewo siedzą dowódca I batalionu - mjr Wilhelm Paszkiewicz, ppor. Władysław Stepokura i ppor. Leonard Królak.Grób płk. Ignacego Misiąga wraz z tablicą pamiątkową (cmentarz wojenny w Stargardzie).
Po wybuchu I wojny światowej został w 1914 zmobilizowany do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, w stopniu kadeta rezerwy, wysłany został na front serbski. W 1915 awansowany do stopnia podporucznika w rezerwie ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1915[3]. Walczył na terenie Czarnogóry i Włoch (gdzie przeszedł malarię). W 1918 Ignacy Misiąg otrzymał awans do rangiporucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1915[4].
Służba w Wojsku Polskim
Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z frontu do Jiczyna. Został organizatorem i pierwszym dowódcą 14 pułku piechoty, albowiem objął na przełomie października i listopada 1918 dowodzenie batalionem zapasowym 90 pułku piechoty, którego większość obsady stanowili Polacy. Na bazie tegoż batalionu utworzył jednostkę, która otrzymała nazwę 9 pułku piechoty[a]. Po przetransportowaniu 9 pp do Jarosławia por. Misiąg włączył się czynnie w organizowanie oddziałów Wojska Polskiego. W lutym 1919 nastąpiło przemianowanie 9 pp na 14 pułk piechoty, a Ignacy Misiąg został (z dniem 17 lutego 1919) adiutantem dowódcy tego pułku[b][5]. W tym czasie, na podstawie dekretu z dnia 27 grudnia 1918 Wodza NaczelnegoJózefa Piłsudskiego, został przyjęty, jako były oficer armii austro-węgierskiej, do Wojska Polskiego. Z kolei na podstawie rozkazu nr 178 wydanego przez Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał, z dniem 1 listopada 1918, przydział (w stopniu porucznika) do Okręgu Wojskowego Przemyskiego[6]. W szeregach 14 pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej (uczestniczył w ofensywie na terenie Małopolski Wschodniej w maju 1919)[c], a także w wojnie polsko-rosyjskiej, m.in. w ofensywie na froncie wołyńskim (sierpień 1919), wyprawie kijowskiej (kwiecień 1920), walkach na Białorusi (maj 1920)[d], walkach odwrotowych (lipiec 1920)[e] oraz kontrofensywie w Małopolsce Wschodniej (2 połowa sierpnia 1920 roku)[f]. Z dniem 8 lipca 1919 został wyznaczony adiutantem taktycznym pułku[g], w czerwcu 1920 został pełniącym obowiązki dowódcy pułku, a z dniem 3 sierpnia 1920 objął dowodzenie 14 pułkiem piechoty[5][h]. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza Wojska Polskiego z dnia 15 lipca 1920[i] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w piechocie[7]. Ignacy Misiąg odznaczał się odwagą, zmysłem taktycznym i organizacyjnym, czego dowodem było przyznanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (nadanego dekretem Wodza Naczelnego z dnia 13 kwietnia 1921[8]) i czterokrotnie Krzyża Walecznych[9].
W dniu 1 maja 1921 przybył wraz z pułkiem do Włocławka i objął jednocześnie stanowisko komendanta tamtejszego garnizonu. Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił w randzemajora służbę w 14 pułku piechoty[10]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tym stopniu (majora) ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 205. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W roku 1923 zajmował już 191. lokatę wśród majorów korpusu piechoty[12] i był oficerem pełniącym obowiązki dowódcy 14 pułku piechoty[13]. W dniu 28 października 1923 r. odebrał we Włocławku z rąk Prezydenta RP sztandar ufundowany dla 14 pp przez społeczeństwo miasta[14]. Na podstawie rozporządzenia[j] z dnia 31 marca 1924 r., wydanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej PolskiejStanisława Wojciechowskiego, został awansowany do stopniapodpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 82 lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W roku 1924 Ignacy Misiąg nadal pełnił obowiązki dowódcy 14 pp[16] i zajmował w tym czasie 83. lokatę wśród podpułkowników piechoty w swoim starszeństwie[17]. W tym samym roku piastował również stanowisko prezesa Wojskowego Klubu Sportowego 14 pułku piechoty „Zagoń”[18]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 20 stycznia 1928, został przeniesiony służbowo z dniem 3 lutego 1928 na III unifikacyjny trzymiesięczny kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[19]. W roku 1928, piastując stanowisko dowódcy 14 pp[20], zajmował 55 lokatę wśród podpułkowników piechoty ze swego starszeństwa[21].
Podczas pobytu we Włocławku okazał się być doskonałym administratorem i organizatorem życia społecznego. Okres dowodzenia 14 pp przez Ignacego Misiąga to czas rozkwitu włocławskiego garnizonu. Obiekty koszarowe zostały wyremontowane, rozbudowane i zelektryfikowane, zbudowano dom mieszkalny dla podoficerów, a pułk osiągnął wysoki poziom wyszkolenia. Szczególny wysiłek wkładał podpułkownik (a następnie pułkownik) Misiąg w rozwój kultury fizycznej w mieście. Był członkiem Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, a od 1932 roku pełnił funkcję prezesa klubu sportowego „Cuiavia”, w którym pod jego rządami powstało wiele nowych sekcji. Zwalczał analfabetyzm wśród żołnierzy organizując (wraz z prezesem miejscowego PCK - Anną Boye) kursy, które ukończyło ponad cztery tysiące żołnierzy. Działał we włocławskim harcerstwie (od 1922) oraz w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W okresie dużego bezrobocia panującego we Włocławku (lata 1931–1932), z jego rozkazu wojsko przekazywało potrzebującym żywność, opał oraz wydawało darmowe posiłki dzieciom i młodzieży[22][23].
Zarządzeniem Prezydenta RzeczypospolitejIgnacego Mościckiego[k] został awansowany do stopnia pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18 lokatą w korpusie oficerów piechoty[24]. W dniu 27 listopada 1929 Prezydent Mościcki nadał płk. Misiągowi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu organizacji, administracji i wyszkolenia wojska[25]. W roku 1930 zajmował 105 lokatę łączną na liście starszeństwa pułkowników piechoty (była to jednocześnie nadal 18 lokata w swoim starszeństwie). Pozostawał w tym czasie wciąż dowódcą 14 pułku piechoty[26]. Również w 1932, jako dowódca 14 pp[27], zajmował 18 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[28].
Z dniem 20 czerwca 1933 został wyznaczony przez ministra spraw wojskowych na stanowisko szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[29] (od władz i mieszkańców Włocławka otrzymał na pożegnanie pamiątkową szablę ze złotą głownią[14]). Pozostając na tym stanowisku, zajmował na dzień 1 lipca 1933 roku - 83 lokatę łączną wśród pułkowników piechoty (była to zarazem 17 lokata w starszeństwie)[30]. Z kolei w dniu 5 czerwca 1935 była to już 67 lokata pośród wszystkich pułkowników korpusu piechoty (a jednocześnie 16 lokata w swoim starszeństwie)[31]. Zarządzeniem z dnia 19 marca 1937 roku został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, z wyjątkowe zasługi w służbie wojskowej[32]. Pułkownik Ignacy Misiąg odznaczany był również przez Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości (w 1933) i Złotym Krzyżem Zasługi (w 1935)[33].
W lutym 1938 objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej6 Dywizji Piechoty (siedziba dowództwa dywizji znajdowała się w Krakowie). Na dzień 23 marca 1939 zajmował 13 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[34] i nadal pełnił służbę na stanowisku I dowódcy piechoty dywizyjnej 6 DP[35].
Kampania wrześniowa
W lipcu 1939 został dowódcą Oddziału Wydzielonego „Ignacy”[l] i na jego czele wziął udział w kampanii wrześniowej. Zadaniem OW „Ignacy” (inaczej znanego jako „Brzeźce”) była osłona kierunku pszczyńskiego. W dniach 1 i 2 września zgrupowanie płk. Misiąga toczyło zacięte walki z niemiecką 5 Dywizją Pancerną, w wyniku których, mimo początkowego sukcesu, uległo rozbiciu w okolicach Pszczyny. Dalsze walki prowadził pułkownik Misiąg wraz z 6 Dywizją Piechoty (w ramach Grupy Operacyjnej „Bielsko”) na Śląsku, nad Dunajcem, nad Sanem, w lasach biłgorajskich i w pierwszej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. W dniu 20 września 1939, po kapitulacji 6 Dywizji Piechoty w rejonie Rawy Ruskiej, dostał się do niewoli niemieckiej[14].
Niewola i śmierć
Początkowo przebywał w obozie w Bochni, a następnie w Oflagu XI B Braunschweig, w którym pełnił funkcję starszego obozu. W kwietniu 1940[m] został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg, gdzie również objął obowiązki starszego obozu. Kierował obozową organizacją podziemną, lecz w grudniu 1941 z uwagi na stan zdrowia zrezygnował z tej funkcji.
Ciężko chory na chorobę Buergera został umieszczony w szpitalu jenieckim w Stargardzie, w którym amputowano mu obie nogi. Mimo to choroba rozprzestrzeniała się i w jej wyniku zmarł w szpitalu w dniu 24 stycznia 1942 roku. Po jego śmierci w oflagu odbyła się akademia, a na znak żałoby wszelkie imprezy obozowe zawieszono na okres dwóch dni[22]. Pochowany został na Międzynarodowym Cmentarzu Wojennym w Stargardzie[36].
Pułkownik Ignacy Misiąg był żonaty z Marią Średnicką, z którą mieli dwóch synów: Mariana Ignacego (ur. 19 czerwca 1922 r.)[n] i Jana Kazimierza (ur. 4 marca 1926 r.) oraz córkę Zofię Wandę (ur. 22 stycznia 1925 r.)[14]. Wszystkie dzieci urodziły się we Włocławku.
↑Walczono wówczas między innymi pod Wołodutami i Zamostoczem.
↑W dniu 9 lipca stoczono ciężką walkę pod Hrebionką.
↑14 pułk piechoty stoczył wówczas zwycięską walkę pod Reklińcem.
↑Na to stanowisko został wyznaczony przez ówczesnego dowódcę 14 pp - ppłk. Wacława Farę.
↑Dowódcą 14 pułku piechoty Ignacy Misiąg pozostał do czerwca 1933. Obowiązki dowódcy zdał tylko na krótko ppłk. Stefanowi Iwanowskiemu, który dowodził pułkiem w okresie od 29 września do 26 października 1920.
↑Był to dekret marszałka Józefa Piłsudskiego o sygnaturze L. 2207.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce
Mieczysław Wojciechowski: Zasłużeni dla Włocławka (XIII - XX wiek) pod redakcją Mieczysława Wojciechowskiego. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1991. ISBN 83-85289-00-3.
Stanisław Kunikowski: Włocławski Słownik Biograficzny pod redakcją Stanisława Kunikowskiego. Tom I. Włocławek: Lega Oficyna Wydawnicza, 2004. ISBN 83-88115-80-4.
Bogusław Rusztecki, Płk Ignacy Misiąg, Polska Zbrojna.
.png){kind=small}
_z_dzie%C4%87mi_z_w%C5%82oc%C5%82awskiej_ochronki.jpg)
.jpg)
.jpg)
