Józef Bronisław Żymierski, właśc. Łyżwiński (ur. 2 października lub 6 listopada 1902 w Krakowie, zm. w lutym 1982 w Poznaniu) – oficer artylerii Wojska Polskiego II RP i pułkownik dyplomowany Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Życiorys
Urodził się 2 października[1][2] lub 6 listopada[3] 1902. Był synem urzędnika kolejowego Wojciecha Łyżwińskiego i Marii z domu Buczek. Zaczął posługiwać się nazwiskiem Żymierski po tym, gdy jego brat Jan zamordował kierownika księgarni Gebethner i Wolff (zmiany nazwiska dokonał także jego brat Michał (1890–1989, również późniejszy oficer Wojska Polskiego II RP i PRL, marszałek Polski)[1][4][5]. Od 1910 do 1922 kształcił się w gimnazjum o profilu matematyczno-przyrodniczym w Krakowie. Jesienią 1923 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 1924 do 1926 kształcił się w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Został awansowany do stopnia podporucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1926[6]. W 1928 był oficerem 28 pułku artylerii polowej w Dęblinie[7]. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928[8]. W 1932 służył w 7 dywizjonie artylerii konnej w Poznaniu[9]. Od 1932 do 1935 studiował na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. Od października 1935 do października 1936 służył w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie. Później został dowódcą kompanii w poznańskim 1 batalionie pancernym.
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej na stanowisku dowódcy Szwadronu Samochodów Pancernych Typ A Nr 21 i zastępcy dowódcy 21 dywizjonu pancernego w składzie Armii „Łódź”. Następnie, według jednego źródła przedostał się na Węgry, gdzie był internowany[1], zaś według innego przedostał się do Francji, skąd miał usiłować wrócić do okupowanej Polski[2]. Został aresztowany przez Sowietów, był osadzony we Lwowie i Moskwie, po czym został zesłany w głąb ZSRR. Tam po zawarciu układu Sikorski–Majski wstąpił w listopadzie 1941 do Armii Polskiej na Wschodzie gen. Władysława Andersa. Był zastępcą dowódcy batalionu czołgów w 5 Dywizji Piechoty oraz zastępcą dowódcy pułku do spraw rozpoznania w 7 Dywizji Piechoty. Podczas wojny służył w 2 Korpusie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w stopniu kapitana. Po zakończeniu wojny od połowy 1945 do połowy 1946 przebywał w Egipcie.
Powrócił do Polski i został oficerem ludowego Wojska Polskiego. W 1946 był w stopniu podpułkownika. W tym roku był zastępcą szefa sztabu do spraw operacyjnych w Dowództwie Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych. Awansowany do stopnia pułkownika. Od 1946 do 1949 sprawował stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej (w toku przenosin: Modlin, Chełm, Poznań). Od lipca 1949 do kwietnia 1950 był komendantem Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego w Poznaniu. Po przeniesieniu do rezerwy był zatrudniony w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego w Poznaniu na stanowisku głównego mechanika. Został aresztowany 20 marca 1953 w Warszawie i bez podstawienia zarzutów osadzony w warszawskim więzieniu mokotowskim. Wyszedł na wolność w styczniu 1955. Od końca 1956 był pracownikiem Przedsiębiorstwa Robót Elewacyjnych Budownictwa Miejskiego. Od końca 1956 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od tego czasu do października kształcił się w Akademii Sztabu Generalnego. Od 1959 do 1963 pełnił funkcję zastępcy do spraw liniowych 3 Korpusu Obrony Przeciwlotniczej.
Zmarł w lutym 1982 w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w Alei Zasłużonych[10]. Jego żoną była Halina z domu Duszanka (podczas wojny także służąca w 2 Korpusie PSZ), z którą miał córkę Danutę[11].
Odznaczenia i ordery
Przypisy
Bibliografia
