Zdjęcie z 1964Tablica ku czci Józefa Kostrzewskiego w budynku Rektoratu UAM w PoznaniuAkt urodzenia Józefa KostrzewskiegoGrób profesora Kostrzewskiego na cmentarzu smochowickim w Poznaniu
Urodził się w rodzinie Teodora Stanisława, z zawodu rolnika, i Elżbiety, córki powstańca listopadowego Józefa Cichockiego (Brońkańskiego). Miał młodszego brata Wacława (ur. 1886). Od 1891 uczył się w szkole katolickiej w Węglewie[1]. Od 1894 uczęszczał do Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie, gdzie udzielał się w organizacjach samokształceniowych i patriotycznych (m.in. Towarzystwo Tomasza Zana). W Ostrowie nawiązywał kontakty z lokalnym środowiskiem politycznym, uczęszczał na wykłady polityczno-historyczne do księgarni Stefana Rowińskiego. W 1897 z powodu braku promocji do klasy IV (niższej tercji) przenosi się do Królewskiego Gimnazjum w Gnieźnie. Po aresztowaniach i procesie gnieźnieńskich gimnazjalistów, w 1903 reaktywuje tam działalność T.T.Z i w tym samym czasie nawiązuje kontakt z założonym w 1902 przez prof. Wincentego Lutosławskiego krakowskim Stowarzyszeniem Religijno-Patriotycznym „Eleusis”, zakłada jego wielkopolski oddział i przyjmuje pseudonim „Wielki Eleuteryk”. W roku przedmaturalnym zadenuncjowany za działalność w T.T.Z i „Eleusis” zmuszony jest się przenieść z Gniezna do Konigliches Auguste Victoria Gymnasium w Poznaniu, gdzie w 1907 zdał maturę[2].
Był jednym z twórców teorii autochtonicznej w archeologii polskiej, która zakładała historyczną ciągłość osadnictwa słowiańskiego na terenie Polski od prehistorii. Na tym polu wdał się w polemikę z archeologami niemieckimi – Gustafem Kossinną i Bolko von Richthofenem, za co w czasie II wojny wpisany został na listę wrogów III Rzeszy. Po przegranej przez Polskę kampanii wrześniowej, na uniwersytecie w Poznaniu pojawili się archeolodzy w mundurach SS, a prof. Kostrzewski tylko dzięki pomocy przyjaciół oraz szybkiej ucieczce zdołał ocalić życie. W czasie okupacji ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem w Burzynie pod Tuchowem (pow. tarnowski) oraz Zarzeczu k. Niska (w należącym do Stanisława Hofmokla folwarku Klemensówka), ponieważ tropiło go Gestapo.
Archeolog ten dowodził o nieprzerwanej obecności Słowian nad Odrą i Wisłą przynajmniej od 1500 lat przed naszą erą. Pogląd ten również ze względów politycznych obowiązywał w polskiej archeologii do końca XX wieku[5].
Od 30 października 1911 był żonaty z Jadwigą z Wróblewskich (1886–1954). Ojciec Zbigniewa (1913–1955), Bogdana, Przemysława (1916–1941 w Auschwitz) i Marii Jadwigi (1924–2005)[1].
Aktywny w wielu dziedzinach archeologii. Zajmował się przede wszystkim epoką brązu, okresem lateńskim i wczesnym średniowieczem. Był zwolennikiem koncepcji autochtonistycznej – zakładał obecność Słowian w Polsce jeszcze przed okresem wczesnego średniowiecza. Prowadził liczne badania wykopaliskowe, między innymi w Biskupinie na osadzie ludności kultury łużyckiej (od 1934), Gnieźnie (od 1936) i w Poznaniu (od 1938). Jego dorobek naukowy jest ogromny i obejmuje ponad 900 prac, w tym 11 monumentalnych syntez i monografii z zakresu prehistorii oraz wczesnego średniowiecza ziem polskich.
Ważniejsze publikacje
„Wielkopolska w czasach przedhistorycznych” (1913, wydanie 3: 1955)
„Die ostgermanische Kultur der Spätlatenezeit” (1919)
„Prehistoria ziem polskich” (wraz z R. Jakimowiczem i S. Krukowskim, 1939, reedycja 1948)
„Kultura prapolska” (1947, wydanie 3: 1962)
„Zagadnienie ciągłości zaludnienia ziem polskich w pradziejach” (1961)
„Pradzieje Polski” (wraz z W. Chmielewskim, K. Jażdżewskim, 1965)
„Z mego życia. Pamiętnik”, Ossolineum 1970
„Gniezno w zaraniu dziejów (od VIII do XIII wieku) w świetle wykopalisk”, Poznań 1939
imię Józefa Kostrzewskiego nosi Zespół Szkół nr 1 w Poznaniu przy ulicy Leśnowolskiej, a także Niepubliczne Przedszkole i Niepubliczna Szkoła Podstawowa w Gąskach (gmina Gniewkowo)[9] oraz Szkoła Podstawowa w Węglewie k. Gniezna[10].
w Dzielnicy Cesarskiej w Poznaniu w 2012 postawiono ławeczkę pomnikową poświęconą Józefowi Kostrzewskiemu, którą w 2016 przeniesiono na Kampus Morasko, pod nową siedzibę Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[12]
w dniach 2–3 grudnia 1985 odbyła się w Poznaniu sesja naukowa pod tytułem Józef Kostrzewski – dzieło i dziedzictwo[13],
rok 1985 (setna rocznica urodzin) ogłoszono Rokiem Kostrzewskiego w archeologii polskiej[14].
↑Bartłomiej P. Wróblewski, Korporacja Studentów Uniwersytetu Poznańskiego „Filomatia Posnaniensis” (na:) www.archiwumkorporacyjne.pl, stan 28 I 2012 r.
Hieronim Kaczmarek, Kostrzewski Józef, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wyd. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8.