Język ibu

Ibu
Obszar	wyspa Halmahera (Moluki Północne, Indonezja)
Liczba mówiących	3 (2018)
Klasyfikacja genetyczna
	Języki zachodniopapuaskie; Języki północnohalmaherskie; Języki sahu; Język ibu;
Status oficjalny
UNESCO	5 krytycznie zagrożony↗
Ethnologue	8b prawie wymarły↗
Kody języka
ISO 639-3	ibu
IETF	ibu
Glottolog	ibuu1240
Ethnologue	ibu
BPS	0705 3
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Zobacz też: język, języki świata
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język ibu (a. ibo, iboe)^[1]^[2]^[3] – język zachodniopapuaski, który był używany w pobliżu ujścia rzeki Ibu na wyspie Halmahera w Indonezji (kecamatan Ibu, kabupaten Halmahera Barat). Należy do grupy języków północnohalmaherskich^[4].

Prawdopodobnie nigdy nie miał dużej społeczności użytkowników. Pod koniec XIX w. jego użytkownicy zamieszkiwali wsie Gamici, Gamlamo i Tobae (miejscowości Tewatewa i Ligua już nie istniały). W Gamici i Gamlamo był wypierany przez język ternate, a w Tobae – przez język tabaru (tobaru), do czego przyczyniły się konwersje na islam oraz małżeństwa mieszane (Tabaru, Waioli). W 1980 r., w miejscowości Gamlamo, pewną jego znajomość mieli już tylko niektórzy najstarsi mieszkańcy^[2]. W 1984 r. cała społeczność etniczna liczyła 50 osób^[4]. W 2018 r. znały go tylko trzy osoby w podeszłym wieku^[1]^[5].

Zróżnicowanie etniczne regionu i mniejszościowy charakter grupy etnicznej Ibu sprzyjają wielojęzyczności^[6]. W 2018 r. odnotowano, że miejscowa ludność posługuje się trzema językami: ternate, lokalnym malajskim oraz indonezyjskim^[7]. W pobliżu używane są języki waioli, gamkonora i tabaru^[5].

Bywa klasyfikowany jako jeden z dialektów języka sahu (wraz z waioli i gamkonora)^[2]^[8].

Został opisany w postaci dwujęzycznego słownika (Kamus dwibahasa Indonesia-Ibo, 2014)^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b Preserving Ethnic Languages. Tempo, 2018-07-13. [dostęp 2022-08-08]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Leontine E. Visser, Clemens L. Voorhoeve: Sahu-Indonesian-English dictionary and Sahu grammar sketch. Dordrecht: Foris Publications, 1987, s. 5–7, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 126. DOI: 10.1163/9789004487574. ISBN 978-90-04-48757-4. ISBN 90-6765-222-9. OCLC 17209362. (ang.).
↑ ^a ^b Ani Lestari Amris, Mujahid Taha, Nurhayati Fokaaya, Fida Febriningsih: Kamus dwibahasa Indonesia-Ibo. Ternate: Kantor Bahasa Provinsi Maluku Utara, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2014. ISBN 978-602-1048-32-0. OCLC 1028610007. [dostęp 2023-05-26]. (indonez.).
↑ ^a ^b David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Ibu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
↑ ^a ^b Imelda 2018 ↓, s. 422.
↑ Imelda 2018 ↓, s. 431.
↑ Imelda 2018 ↓, s. 427.
↑ Clemens L. Voorhoeve: The languages of the North Halmaheran stock. W: Papers in New Guinea linguistics. No. 26. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1988, s. 181–209, seria: Pacific Linguistics A-76. DOI: 10.15144/PL-A76.181. ISBN 0-85883-370-0. OCLC 220535054. [dostęp 2022-08-08]. (ang.).