Javier Zanetti

Javier Zanetti (2014)
Pełne imię i nazwisko	Javier Adelmar Zanetti
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1973 Buenos Aires
Wzrost	178 cm
Pozycja	prawy obrońca, środkowy pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1982–1989 CA Independiente 1991–1992 Talleres Remedios de Escalada
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1992–1993 Talleres Remedios de Escalada 33 (1) 1993–1995 CA Banfield 66 (4) 1995–2014 Inter Mediolan 615 (12) W sumie: 714 (17)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1995–1996  Argentyna U-23 12 (0) 1994–2011  Argentyna 143 (5) W sumie: 155 (5)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América srebro Peru 2004 srebro Wenezuela 2007 Puchar Konfederacji srebro Arabia Saudyjska 1995 srebro Niemcy 2005
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Javier Adelmar Zanetti (wym. [ˈχaβjeɾ saˈneti]; ur. 10 sierpnia 1973 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz, który występował na pozycji prawego obrońcy i środkowego pomocnika. Obecnie pełni funkcję wiceprezydenta Interu Mediolan.

Przez większość kariery był zawodnikiem Interu Mediolan, w którym występował w latach 1995–2014, a w latach 2001–2014 był kapitanem zespołu. Z 858 meczami jest zawodnikiem z największą liczbą spotkań dla Interu^[1]. Z mediolańską drużyną zdobył pięciokrotnie Mistrzostwo Włoch, cztery Puchary Włoch, cztery Superpuchary Włoch, a w sezonie 2009/2010 Ligę Mistrzów UEFA. W sezonie 1997/1998 zdobył Puchar UEFA, a 2010 Klubowe mistrzostwo świata. Został wybrany w 2004 przez Pelé do FIFA 100^[2]. Jego numer „4” został zastrzeżony przez Inter^[3]. Przez Mediolan został uhonorowany za działalność społeczną nagrodą Ambrogino d’Oro. Jest ambasadorem Olimpiad Specjalnych.

Z 143 meczami dla seniorskiej reprezentacji Argentyny był rekordzistą pod względem liczby występów, a obecni jest na trzeciej pozycji^[4]. Finalista Copa América 2004 i 2007 oraz Pucharu Konfederacji 1995 i 2005. Uczestnik Mistrzostw Świata 1998 i 2002.

Ze względu na swoją siłę i umiejętności, po przyjeździe do Włoch Zanetti otrzymał pseudonim Il Trattore (traktor).

Javier Adelmar Zanetti urodził się w Buenos Aires jako syn Rodolfo Ignacio Zanettiego i Violety Bonazzoli. Drugie imię otrzymał po lekarzu, który uratował mu życie, gdy będąc noworodkiem miał problemy z oddychaniem^[5]. Dorastał w portowej dzielnicy Dock Sud. Pracował w sklepie spożywczym kuzyna, pomagał swojemu ojcu w wielu pracach (m.in. w murarstwie^[6]), rozwijając jednocześnie swoją pasję i umiejętności gry w piłkę nożną na przedmieściach Buenos. Zanetti ma friulijskie pochodzenie po pradziadku, który pochodził z Sacile we Friuli^[7]. Dzięki temu łatwo otrzymał włoskie obywatelstwo.

Zanetti został odrzucony przez młodzieżową drużynę CA Independiente, którego był fanem, i podpisał kontrakt z klubem Talleres RdE, grającym wówczas w drugiej lidze argentyńskiej. W barwach Albirrojo zadebiutował 22 sierpnia 1992 w meczu z Instituto Córdoba^[8]. Po rozegraniu 33 spotkań szybko przeniósł się do drużyny Banfield grającej w Argentyńskiej Primera División.

W drużynie Banfield zadebiutował 12 września 1993 roku w meczu derbowym przeciwko River Plate. Jego pierwszy zawodowy gol na najwyższym szczeblu rozgrywek w Argentynie padł 29 września 1993 roku, a więc zaledwie 17 dni po debiucie w meczu z Newell’s Old Boys (1-1). Jego bardzo dobre występy zostały zauważone przez Daniela Passarellę i w 1994 roku Zanetti otrzymał powołanie i zagrał pierwszy mecz w reprezentacji Argentyny. W tym samym roku zainteresowane Javierem były zespoły River Plate i Boca Juniors, jednak Zanetti został w Banfield, a rok później został sprowadzony do Interu Mediolan przez Massima Morattiego razem ze Sebastianem Rambertem. Był to jeden z pierwszych zawodników sprowadzonych do zespołu z Mediolanu przez Morattiego. Kwota transferu wyniosła 6,5 mln euro^[9].

Javier Zanetti zadebiutował w zespole z Mediolanu 27 sierpnia 1995 roku w meczu przeciwko zespołowi Vicenzy Calcio. Odkąd gra w klubie zdobył w zespołem Nerazzurrich 16 tytułów: Puchar UEFA 1998, gdzie w finale zdobył piękną bramkę po strzale spoza pola karnego, Puchar Włoch 2005, 2006, 2010, 2011 Superpuchar Włoch 2005, 2006, 2008 (zdobył decydującego gola w serii rzutów karnych w meczu o Superpuchar Włoch 2008 w meczu przeciwko AS Roma) i 2010 oraz pięć tytułów mistrza Włoch za sezony 2005/2006, 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 oraz 2009/2010 i najważniejsze Klubowe Mistrzostwo Świata 2010. Argentyńczyk został pierwszym kapitanem włoskiego klubu, który powiódł swój klub do zwycięstwa w Pucharze Europy, Pucharze Włoch i w lidze. W ciągu swej przygody z Interem pracował z 20 szkoleniowcami. Do Zanettiego należy także klubowy rekord pod względem liczby gier w kolejnych meczach (149).

Pierwsze trafienie dla Nerazzurrich Il Trattore zaliczył w meczu z US Cremonese rozegranym 3 grudnia 1995^[10] r. Temu samemu zespołowi trafił także swego drugiego gola 6 kwietnia 1996 r. 12 września rozegrał pierwsze spotkanie w europejskich pucharach w ramach Pucharu UEFA z AC Lugano (1:1). Przed sezonem 1998/1999 został kapitanem Interu, gdyż Giuseppe Bergomi postanowił zakończyć swą karierę. W grudniu 1998 r. strzelił swego pierwszego gola w Lidze Mistrzów w meczu ze Sturmem Graz. W związku z przyjściem do Interu Maicona w 2006 r. Il Capitano bywał często przesuwany do linii pomocy w której świetnie się odnalazł.

27 września 2006 roku w meczu przeciwko Bayernowi Monachium Zanetti wystąpił po raz 500. w barwach drużyny Nerazzurich. 5 listopada strzelił gola w ligowej potyczce z Ascoli Calcio. 22 listopada 2006 rozegrał 100 spotkanie w europejskich pucharach (mecz ze Sportingiem). W kwietniu 2007 r. otrzymał National Giuseppe Prisco Award. 27 lutego 2008 zdobył wyrównującą bramkę w ligowym spotkaniu na szczycie z AS Roma. 24 września 2008 w meczu przeciwko US Lecce Zanetti mógł świętować swój 600. występ w zespole Interu Mediolan. Przez dwanaście lat, od 17 lutego 1999 r. (mecz Pucharu Włoch z Parmą) do 3 grudnia 2011 (mecz ligowy z Udinese Calcio)^[11], nie był karany czerwoną kartką. W sezonie 2007/2008 nie otrzymał nawet jednej żółtej kartki.

22 maja 2010 roku wraz z Interem wygrał Ligę Mistrzów, pokonując w finale Bayern Monachium. Był to jego 700. mecz w klubie. Latem 2010 przedłużył umowę z klubem do czerwca 2013 r. Na mocy jej postanowień otrzymywał 2,5 mln euro rocznie^[12]. 20 listopada 2010 r. dzięki trafieniu w spotkaniu z Tottenhamem stał się najstarszym strzelcem bramki w Lidze Mistrzów. Miał wówczas 37 lat i 71 dni.

11 maja 2011 r. podczas pucharowego meczu z Romą zagrał w 1000 oficjalnym spotkaniu piłkarskim. 20 września 2011 r. pobił osiągnięcie Giuseppe Bergomiego i został rekordzistą Interu pod względem liczby rozegranych meczów ligowych. 23 sierpnia 2012 roku Javier Zanetti wystąpił w meczu Inter Mediolan vs. FC Vaslui. Rozegrał wówczas swój 800. mecz w barwach Interu Mediolan^[13]. 10 marca 2013 r. zaliczył w spotkaniu z Bologną (0:1) 600 występ ligowy dla Interu^[14]. W meczu z FC Parma, rozegranym 21 kwietnia, wystąpił po raz 1100 w oficjalnym spotkaniu, co jest 4 wynikiem w historii^[15]. 28 kwietnia w 17 minucie meczu z US Palermo doznał zerwania ścięgna Achillesa^[16]. 12 czerwca 2013 Inter za pośrednictwem swej oficjalnej strony internetowej poinformował o przedłużeniu z Zanettim umowy do 30 czerwca 2014^[17]. W 2014 roku, Javier Zanetti postanowił zakończyć karierę piłkarską.

W kadrze wystąpił po raz pierwszy w listopadzie 1994, za czasów gry w Banfield. Został wtedy powołany przez Daniela Passarellę na mecz z reprezentacją Chile i zagrał całe 90 minut. Swoją pierwszą bramkę dla reprezentacji Zanetti zdobył 22 czerwca 1995 roku w meczu przeciwko Słowacji (6-0). Javier Zanetti jest piłkarzem posiadającym najwięcej występów w historii reprezentacji Argentyny. Był członkiem srebrnej drużyny z Igrzysk Olimijskich w Atlancie. Występował na Mundialu 1998 i Mundialu 2002. Bramka Il Capitano na 2:2 w meczu Argentyny z Anglią na MŚ w 1998 r. spowodowała, że doszło do dogrywki, a planowany zamach na prokuratora Marka Kopacza nie powiódł się, gdyż podłożony pod jego samochodem ładunek wybuchowy eksplodował za wcześnie^[18]. Swój setny występ w barwach reprezentacji Zanetti świętował w półfinałowej potyczce Pucharu Konfederacji 2005 przeciwko reprezentacji Meksyku. Javier został wybrany wówczas piłkarzem meczu. Z wielkim niezrozumieniem przyjęto decyzję, iż Zanetti nie pojedzie na mistrzostwa świata 2006, pomimo że występował w meczach eliminacyjnych. José Pekerman w jego miejsce powołał Lionela Scaloniego. W turniejach o Puchar Ameryki brał udział w latach: 1995, 1999, 2004 i 2007. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery przez Roberta Ayalę przejął po nim kapitańską opaskę. Rekordzistą reprezentacji Argentyny pod względem ilości występów został 17 listopada 2007 r. w meczu z Boliwią. Wskutek decyzji nowego trenera kadry Argentyny – Diego Maradony, stracił na rzecz Javiera Mascherano opaskę kapitańską. Pomimo zwycięstwa w Lidze Mistrzów Zanetti nie został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata w RPA. Maradona wolał postawić na Ariela Garcé, co wywołało wielką falę oburzenia. W wyjściowej jedenastce jego miejsce zajął Jonás Gutiérrez z grającego w Championship Newcastle United. Po Mundialu powrócił do zespołu. Ostatnim spotkaniem w reprezentacji Zanettiego był mecz z Urugwajem rozegrany 16 lipca 2011 r. na Copa América 2011.

Nominalną pozycją Javiera Zanettiego jest prawa obrona. "Il Capitano" potrafi jednak grać na lewej obronie, a także jako środkowy i prawy pomocnik, co czyni go zawodnikiem niezwykle wszechstronnym. Zanetti jest piłkarzem wyjątkowo wytrzymałym i odpornym na kontuzje, co potwierdza liczba jego występów w kolejnych sezonach. Ponadto Argentyńczyk potrafi znakomicie przyspieszyć, prowadzić piłkę i jej nie stracić, co w trakcie swej długiej kariery niejednokrotnie wykorzystywał. Nie jest jednak piłkarskim wirtuozem. Odznacza się wielką charyzmą oraz czystą grą, gdyż kartki otrzymuje jedynie incydentalnie^[19]. Bramki i asysty zdarzają się Zanettiemu okazjonalnie.

Inter Mediolan

• Mistrzostwo Włoch (5): 2006, 2007, 2008, 2009, 2010
• Puchar Włoch (4): 2005, 2006, 2010, 2011
• Liga Mistrzów: 2010
• Puchar UEFA: 1998
• Klubowe Mistrzostwa Świata: 2010
• Superpuchar Włoch (4): 2005, 2006, 2008, 2010

• Złoto na Igrzyskach Panamerykańskich: 1995
• Srebro na Igrzyskach Olimpijskich: 1996
• 2. miejsce na Copa América: 2004, 2007
• 2. miejsce na Pucharze Konfederacji: Puchar Konfederacji 1995 , Puchar Konfederacji 2005
• Kirin Cup: 2003

• FIFA 100
• Pallone d'Argento: 2002
• FIFA Team of the Year 2009: nominacja
• “Loyalty and Critics”: 2013
• Jedenastka roku Serie A według "La Gazzetta dello Sport": 2007^[20]
• National Giuseppe Prisco Award: 2007
• San Siro Gentleman Awards – Gentelman roku: 2013^[21]
• Nagroda Senatora Daniele Turaniego: 2009
• Nagroda Facchettiego: 2012

W 1992 roku wówczas dziewiętnastoletni Zanetti poznał czternastoletnią córkę nauczyciela uniwersyteckiego – Paulę De La Fuente, która siedem lat później została jego żoną. Żyją obecnie nad jeziorem Como w Moltrasio, a wcześniej mieszkali w Cernobio i prowadzą własną restaurację o nazwie "El Gaucho" w Mediolanie. Razem z żoną, która jest fotografką, założył organizację charytatywną: Fundację PUPI (Por Un Piberío Integrado), a razem z Estebanem Cambiassem Leoni di Potrero, która zajmuje się pomocą dzieciom zaczynającym przygodę z piłką. Il Capitano jest ambasadorem FIFA w Argentynie projektu SOS Children’s Villages. 11 czerwca 2005 roku urodziła się córka Javiera Zanettiego o imieniu Sol. 27 lipca 2008 urodził się syn Ignacio, a 9 maja 2012 Tomas. Piłkarz Interu ma również starszego brata Sergio Zanettiego, również piłkarza. Javier Zanetti jest głęboko wierzącym katolikiem, pomagał nawet Wesleyowi Sneijderowi w jego nawróceniu. Zawsze przed wejściem na boisko wykonuje znak krzyża. 25 kwietnia 2013 był gościem papieża Franciszka, który gościł go na prywatnej, godzinnej audiencji. Zanetti w prezencie podarował Ojcu Świętemu swoją koszulkę z numerem 4, opaskę kapitańską z flagami Włoch, Argentyny i Watykanu oraz inicjałami Papieża, książkę poświęconą Inter Campus ze specjalną dedykacją Massimo Morattiego, tabliczkę Fundacji PUPI oraz proporczyk z herbem Papieża Franciszka^[22].

W 2003 uczestniczył w nagraniu piosenki Pazza Inter. W 2007 r. wziął udział w nagraniu hiszpańskojęzycznej wersji włoskiej piosenki "Parole parole", która postanowiła nagrać włoska piosenkarka Mina. W maju 2010 r. wziął udział razem z Angelo Palombo w indonezyjskiej wersji "Idola" wykonując utwór "Piu Bella Cosa" Ramazzottiego^[23]. Jest admiratorem talentu Laury Pausini, Erosa Ramazzottiego i Los Piojos z Argentyny oraz The Beatles.

Pani Zanetti odpowiadając na pytanie o tajemnicę długowieczności męża powiedziała, że jest on patologicznym śpiochem, który może usnąć nawet na stojąco, a nie zbudzi go nawet skaczące po nim dziecko^[19]. Jego obsesją są własne włosy, które mogą dotknąć jedynie jego dzieci. Lęk przed wyłysieniem skłonił go do spania w specjalnym czepku, który dostarcza do cebulek witaminy^[24]. W 2009 r. wydał swą autobiografię Capitano e gentiluomo^[25]. W 2011 została wydana przez Skirę 757 Record di fedeltà – I giorni di Zanetti. W 2010 wystąpił w filmie dokumentalnym Piergorgia Gaya Niente Paura^[26].

• Najwięcej meczów dla Interu (857),
• Najwięcej meczów w Serie A bez przerwy (137),
• Najwięcej meczów dla Interu w europejskich pucharach (160),
• 2. zawodnik pod względem liczby meczów derbowych Mediolanu (46),
• 2. piłkarz pod względem liczby spotkań w Serie A (611),
• Obcokrajowiec z największą ilością meczów w Serie A (611),
• Najwięcej występów w Lidze Mistrzów jako kapitan (82),

Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki	Asysty
Tallares	1992/1993	Argentyna	Primera B Nacional Argentina	33	1
Banfield	1993/1994		Primera División	37	1
	1994/1995			29	3
	Razem			66	4
Inter Mediolan	1995/1996	Włochy	Serie A	32	2
	1996/1997			33	3
	1997/1998			28	0
	1998/1999			34+2[27]	3+0
	1999/2000			34+1[28]	1+0
	2000/2001			29	0	0
	2001/2002			33	0	0
	2002/2003			31	1	0
	2003/2004			34	0	0
	2004/2005			35	0	0
	2005/2006			27	0	0
	2006/2007			36	1	1
	2007/2008			38	1	2
	2008/2009			37	0	1
	2009/2010			37	0	1
	2010/2011			35	0	2
	2011/2012			34	0	3
	2012/2013			33	0	1
	2013/2014			12	0	1
	Razem			615	12	11
	Łącznie w Serie A			66	4	-
Ogółem				711	17	11

Spotkania reprezentacyjne i bramki
#	Data	Miejsce	Rywal	Wynik	Rozgrywki	Bramki	Czas gry
1994
1	16 listopada	Estadio Nacional de Chile, Santiago	Chile	3–0	mecz towarzyski
2	21 grudnia	Estadio José Amalfitani, Buenos Aires	Rumunia	1–0
3	27 grudnia	Estadio Monumental, Buenos Aires	Jugosławia	1–0
1995
4	8 stycznia	King Fahd Stadium, Rijad	Japonia	5–1	1995 King Fahd Cup
5	10 stycznia		Nigeria	0–0
6	13 stycznia		Dania	0–2
7	14 lutego	Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza	Bułgaria	4–1	Mecz towarzyski
8	13 maja	Ellis Park, Johannesburg	Południowa Afryka	1–1
9	31 maja	Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba	Peru	1–0
10	14 czerwca	Estadio Gigante de Arroyito, Rosario	Paragwaj	2–1
11	22 czerwca	Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza	Salwador	6–0		1
12	30 czerwca	Estadio Centenario, Quilmes	Australia	2–0
13	8 lipca	Estadio Parque Artigas, Paysandú	Boliwia	2–1	Copa América 1995
14	11 lipca	Estadio Parque Artigas, Paysandú	Chile	4–0
15	17 lipca	Estadio Atilio Paiva Olivera, Rivera	Brazylia	2–2
16	20 września	Estadio Vicente Calderón, Madryt	Hiszpania	1–2	Mecz towarzyski
17	11 października	Estadio Monumental, Buenos Aires	Kolumbia	0–0
18	8 listopada		Brazylia	0–1
1996
19	24 kwietnia	Estadio Monumental, Buenos Aires	Boliwia	3–1	eliminacje do MŚ 1998
20	2 czerwca	Estadio Olímpico Atahualpa, Quito	Ekwador	0–2
21	20 czerwca	Estadio San Martín, Tucumán	Polska	2–0	Mecz towarzyski
22	7 lipca	Estadio Nacional, Lima	Peru	0–0	eliminacje do MŚ 1998
23	1 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Paragwaj	1–1
24	15 grudnia		Chile	1–1
1997
25	6 lipca	Estadio Defensores del Chaco, Asunción	Paragwaj	2–1	eliminacje do MŚ 1998
26	20 lipca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Wenezuela	2–0
27	10 września	Estadio Nacional de Chile, Santiago	Chile	2–1
28	12 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Urugwaj	0–0
1998
29	29 kwietnia	Maracanã, Rio de Janeiro	Brazylia	1–0	Mecz towarzyski
30	14 maja	Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba	Bośnia i Hercegowina	5–0		1
31	19 maja	Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza	Chile	1–0
32	25 maja	Estadio Monumental, Buenos Aires	Południowa Afryka	2–0
33	14 czerwca	Stadium Municipal, Tuluza	Japonia	1–0	MŚ 1998		90
34	21 czerwca	Parc des Princes, Paryż	Jamajka	5–0			90
35	26 czerwca	Stade Chaban-Delmas, Bordeaux	Chorwacja	1–0			66
36	30 czerwca	Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne	Anglia	2–2		1	120
37	4 lipca	Stade Vélodrome, Marsylia	Holandia	1–2			90
1999
38	31 marca	Amsterdam ArenA, Amsterdam	Holandia	1–1	mecz towarzyski		90
39	9 czerwca	Soldier Field, Chicago	Meksyk	2–2
40	13 czerwca	RFK Stadium, Waszyngton	Stany Zjednoczone	0–1
41	26 czerwca	Estadio José Amalfitani, Buenos Aires	Litwa	0–0
42	1 lipca	Estadio Feliciano Cáceres, Luque	Ekwador	3–1	Copa América 1999
43	4 lipca	Estadio Feliciano Cáceres, Luque	Kolumbia	0–3
44	11 lipca	Estadio Antonio Sarubbi, Ciudad del Este	Brazylia	1–2
45	4 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Brazylia	2–0	Mecz towarzyski
46	7 września	Estádio Beira-Rio, Porto Alegre	Brazylia	2–4
47	13 października	Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba	Kolumbia	2–1
48	17 listopada	Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, Sewilla	Hiszpania	2–0
2000
49	23 lutego	Stadion Wembley, Londyn	Anglia	0–0	Mecz towarzyski		90
50	29 marca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Chile	4–1	eliminacje do MŚ 2002
51	26 kwietnia	Estadio José Romero, Maracaibo	Wenezuela	4–0
52	4 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Boliwia	1–0
53	29 czerwca	Estadio El Campín, Bogotá	Kolumbia	3–1
54	19 lipca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Ekwador	2–0
55	26 lipca	Estádio do Morumbi, São Paulo	Brazylia	1–3
2001
56	28 lutego	Stadio Olimpico, Rzym	Włochy	2–1	Mecz towarzyski
57	28 marca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Wenezuela	5–0	eliminacje do MŚ 2002
58	25 kwietnia	Estadio Hernando Siles, La Paz	Boliwia	3–3
59	3 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Kolumbia	3–0
60	15 sierpnia	Estadio Olímpico Atahualpa, Quito	Ekwador	2–0
61	5 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Brazylia	2–1
62	7 października	Estadio Defensores del Chaco, Asunción	Paragwaj	2–2
63	8 listopad	Estadio Monumental, Buenos Aires	Peru	2–0
64	14 listopada	Estadio Centenario, Montevideo	Urugwaj	1–1
2002
65	27 marca	Stade des Charmilles, Genewa	Kamerun	2–2	Mecz towarzyski
66	17 kwietnia	Gottlieb-Daimler-Stadion, Stuttgart	Niemcy	1–0			90
67	2 czerwca	Stadion Kashima, Kashima	Nigeria	1–0	MŚ 2002		90
68	7 czerwca	Sapporo Dome, Sapporo	Anglia	0–1			90
69	12 czerwca	Miyagi Stadium, Rifu	Szwecja	1–1			90
70	20 listopada	Stadion Saitama, Saitama	Japonia	2–0	Mecz towarzyski		90
2003
71	12 lutego	Amsterdam ArenA, Amsterdam	Holandia	0–1	Mecz towarzyski		90
72	8 czerwca	Nagai Stadium, Osaka	Japonia	4–1		1	90
73	11 czerwca	Seul World Cup Stadium, Seul	Korea Południowa	1–1
74	16 lipca	Estadio Ciudad de La Plata, La Plata	Urugwaj	2–2
75	6 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Chile	2–2	eliminacje MŚ 2006
76	9 września	Estadio Olímpico, Caracas	Wenezuela	3–0
77	15 listopada	Estadio Monumental, Buenos Aires	Boliwia	3–0
78	19 listopada	Estadio Metropolitano, Barranquilla	Kolumbia	1–1
2004
79	28 kwietnia	Stade Mohamed V, Casablanca	Maroko	1–0	Mecz towarzyski
80	2 czerwca	Estádio Mineirão, Belo Horizonte	Brazylia	1–3	eliminacje MŚ 2006
81	27 czerwca	Orange Bowl Stadium, Miami	Kolumbia	0–2	Mecz towarzyski
82	30 czerwca	Giants Stadium, East Rutherford	Peru	2–1
83	7 lipca	Estadio Elías Aguirre, Chiclayo	Ekwador	6–1	Copa América 2004		90
84	10 lipca		Meksyk	0–1			90
85	13 lipca	Estadio Miguel Grau, Piura	Urugwaj	4–2			90
86	17 lipca	Estadio Elías Aguirre, Chiclayo	Peru	1–0			90
87	20 lipca	Estadio Nacional, Lima	Kolumbia	3–0			90
88	25 lipca		Brazylia	2–2			120
89	4 września	Estadio Monumental, Lima	Peru	3–1	eliminacje MŚ 2006
90	9 października	Estadio Monumental, Buenos Aires	Urugwaj	4–2		1
91	13 października	Estadio Nacional de Chile, Santiago	Chile	0–0
92	17 listopada	Estadio Monumental, Buenos Aires	Wenezuela	3–2
2005
93	9 lutego	Esprit Arena, Düsseldorf	Niemcy	2–2	Mecz towarzyski		90
94	30 marca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Kolumbia	1–0	eliminacje MŚ 2006
95	4 czerwca	Estadio Olímpico Atahualpa, Quito	Ekwador	0–2
96	8 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Brazylia	3–1
97	15 czerwca	RheinEnergieStadion, Kolonia	Tunezja	2–1	Puchar Konfederacji 2005		12
98	18 czerwca	Frankenstadion, Norymberga	Australia	4–2			90
99	21 czerwca		Niemcy	2–2			90
100	26 czerwca	AWD-Arena, Hanower	Meksyk	1–1			120
101	29 czerwca	Waldstadion, Frankfurt	Brazylia	1–4			90
102	12 listopada	Stade de Genève, Genewa	Anglia	2–3	Mecz towarzyski
2007
103	7 lutego	Stade de France, Paryż	Francja	1–0	mecz towarzyski
104	2 czerwca	St. Jakob-Park, Bazylea	Szwajcaria	1–1
105	5 czerwca	Camp Nou, Barcelona	Algieria	4–3			90
106	28 czerwca	Estadio José Romero, Maracaibo	Stany Zjednoczone	4–1	Copa América 2007		90
107	2 lipca		Kolumbia	4–2			90
108	5 lipca	Estadio Metropolitano, Barquisimeto	Paragwaj	1–0			90
109	8 lipca		Peru	4–0			90
110	11 lipca	Polideportivo Cachamay, Puerto Ordaz	Meksyk	3–0			90
111	15 lipca	Estadio José Romero, Maracaibo	Brazylia	0–3			90
112	22 sierpnia	Ullevaal Stadion, Oslo	Norwegia	1–2	Mecz towarzyski		90
113	11 września	MCG, Melbourne	Australia	1–0			90
114	13 października	Estadio Monumental, Buenos Aires	Chile	2–0	eliminacje MŚ 2010		90
115	16 października	Estadio José Romero, Maracaibo	Wenezuela	2–0			90
116	17 listopada	Estadio Monumental, Buenos Aires	Boliwia	3–0			90
117	20 listopada	Estadio El Campín, Bogotá	Kolumbia	1–2			90
2008
118	26 marca	Cairo International Stadium, Kair	Egipt	2–0	Mecz towarzyski		90
119	4 czerwca	Qualcomm Stadium, San Diego	Meksyk	4–1			90
120	8 czerwca	Giants Stadium, East Rutherford	Stany Zjednoczone	0–0			14
121	15 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Ekwador	1–1	eliminacje MŚ 2010		90
122	18 czerwca	Estádio Mineirão, Belo Horizonte	Brazylia	0–0			90
123	20 lipca	Stadion Dynama Mińsk, Mińsk	Białoruś	0–0	Mecz towarzyski		90
124	6 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Paragwaj	1–1	eliminacje MŚ 2010		90
125	10 września	Estadio Monumental, Lima	Peru	1–1			90
126	11 października	Estadio Monumental, Buenos Aires	Urugwaj	2–1			90
127	15 października	Estadio Nacional de Chile, Santiago	Chile	0–1			90
128	19 listopada	Hampden Park, Glasgow	Szkocja	1–0	Mecz towarzyski		90
2009
129	11 lutego	Stade Vélodrome, Marsylia	Francja	2–0	Mecz towarzyski		90
130	28 marca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Wenezuela	4–0	eliminacje MŚ 2010		90
131	1 kwietnia	Estadio Hernando Siles, La Paz	Boliwia	1–6			90
132	6 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Kolumbia	1–0			45
133	10 czerwca	Estadio Olímpico Atahualpa, Quito	Ekwador	0–2			90
134	12 sierpnia	Stadion Lokomotiwu Moskwa, Moskwa	Rosja	3–2	Mecz towarzyski		90
135	5 września	Estadio Gigante de Arroyito, Rosario	Brazylia	1–3	eliminacje MŚ 2010		90
136	9 września	Estadio Defensores del Chaco, Asunción	Paragwaj	0–1			90
2010
137	7 września	Estadio Monumental, Buenos Aires	Hiszpania	4–1	Mecz towarzyski		90
138	17 listopada	Khalifa International Stadium, Doha	Brazylia	1–0			90
2011
139	9 lutego	Stade de Genève, Genewa	Portugalia	2–1	Mecz towarzyski		61
140	26 marca	MetLife Stadium, East Rutherford	Stany Zjednoczone	1–1			90
141	20 czerwca	Estadio Monumental, Buenos Aires	Albania	4–0			90
142	1 lipca	Estadio Ciudad de La Plata, La Plata	Boliwia	1–1	Copa América 2011		90
143	6 lipca	Estadio Estanislao López, Santa Fe	Kolumbia	0–0			90
144	11 lipca	Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba	Kostaryka	3–0			90
145	16 lipca	Estadio Estanislao López, Santa Fe	Urugwaj	1–1			120

• Serie A: 603 meczów, 12 bramek
• Puchar Włoch: 76 meczów, 3 gole
• Superpuchar Włoch: 7 występów
• Liga Mistrzów UEFA: 105 meczów, 2 gole
• Puchar UEFA: 57 meczów, 3 gole
• Klubowe Mistrzostwa Świata: 2 występy, 1 gol
• Copa América: 22 mecze
• Mistrzostwa Świata: 8 meczów, 1 gol
• Puchar Konfederacji: 8 występów

• Felieton Rafała Steca

• Javier Zanetti w bazie National Football Teams (ang.)