Przyszedł na świat w rodzinie urzędników Edwarda i Marii[2]. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Radomiu, gdzie przeżył bombardowania miasta podczas agresji Niemiec i ZSRR na Polskę w 1939 roku. W tym mieście ukończył technikum budowlane[3]. Po maturze wyjechał na studia do Warszawy. Zdał egzamin wstępny na wymarzoną architekturę, jednak nie został przyjęty (decydujący okazał się brak punktów za pochodzenie – preferowane było robotnicze lub chłopskie – albo przynależność do Związku Młodzieży Polskiej). Później zdał egzaminy i został przyjęty do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie[4] na Wydział Estradowy. Na studiach jego wykładowca Ludwik Sempoliński zaproponował mu zmianę nazwiska na bardziej sceniczne i doradził, by poświęcił się muzyce, nie aktorstwu. Studia ukończył w 1957 z dyplomem aktora dramatu i estrady.
Jako aktor zadebiutował w 1957 roku w warszawskim Teatrze Buffo[4], gdzie zagrał m.in. w składankach satyrycznych Grzechy stare i nowe, Żarty na stół, Nasze jajko i Czym chata bogata. Następnie występował w stołecznym Teatrze Syrena.
Kariera muzyczna
Początki kariery
W książce Druga połowa życia jego profesor i mentor Ludwik Sempoliński napisał, że kierownictwo teatru nie potrafiło należycie docenić talentu Jerzego Połomskiego: „Zniechęcony dwoma nieudanymi sezonami w Buffo, gdzie nie umiano go wykorzystać, obsadzając w banalnych piosenkach jak Lody, lody… i temu podobnych numerach, nie załamał się i nie zaniedbywał, śpiewając i opracowując piosenki w Polskim Radiu”[7]. Na efekty nie trzeba było długo czekać: w 1958 roku zajął drugie miejsce w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego polskiego piosenkarza[4]. Podobno słuchacze oddali na niego najwięcej głosów, ale dyrektor Władysław Szpilman zdecydował, że nie wypada, by taki młokos wyprzedził sławnego Mieczysława Fogga, i to jemu przypadło zwycięstwo[8].
Ewa Tchórznicka i Jerzy Połomski podczas występu pt. „Historia z tancerką”. Jerzy Połomski śpiewa piosenkę pt. „Bom bodibom” (1970)Jerzy Połomski śpiewa piosenkę „Dziewczyny takie są” na XII KFPP w Opolu (1974)
Połomski spędził kilka lat w Stanach Zjednoczonych, do których wyjechał w grudniu 1981 roku w ramach trasy koncertowej. Otrzymał zieloną kartę, ale gdy tylko zniesiono stan wojenny w Polsce, oddał ją, ku ogromnemu zdziwieniu konsula, i zdecydował się na powrót do kraju. Podczas pobytu w USA obcował z twórczością publicystyczną Jerzego Giedroyca.
Brał udział w akcjach i koncertach charytatywnych, m.in. organizowanych przez fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko. W 2013 roku wraz z innymi artystami nagrał piosenkę promującą czwartą edycję kampanii Pomaganie Jest Trendy, poświęconą upowszechnianiu wiedzy o autyzmie Autyzm nie musi być wyrokiem (jego zdjęcie znalazło się w kalendarzu, którego wydanie było elementem tej kampanii społecznej). Występował również podczas krakowskich koncertów Granie na szczekanie, z których dochód był przeznaczony na pomoc bezdomnym zwierzętom.
W 2019 roku z powodu problemów ze słuchem zakończył karierę artystyczną[17][18].
Styl muzyczny
Doskonalił swój głos u mezzosopranistki Wandy Wermińskiej. Charakterystyczna dla stylu muzycznego wokalisty była klasyczna emisja głosu i utwory, w których szczególne znaczenie ma linia melodyczna[19]. W recenzjach podkreślano umiejętności estradowe piosenkarza, jego nienaganną dykcję, piękną barwę głosu, elegancję w stroju i zachowaniu, wysoką kulturę interpretacyjną i wykorzystywanie podczas śpiewania całej gamy środków aktorskich[20]. Nazywano go polskim Frankiem Sinatrą i Charles’em Aznavourem, ale sam artysta z dystansem odnosił się do tych porównań[21].
2003: Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady „Prometeusz” – za najwyższe osiągnięcia artystyczne i twórcze
2005: Nagroda specjalna Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz honorowe wyróżnienie Złoty Liść Retro za wieloletnie propagowanie dorobku artystycznego dwudziestolecia międzywojennego
2008: Przyjaciel Zaczarowanego Ptaszka – tytuł i statuetka przyznawane przez Fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko organizującej Festiwal Piosenki Zaczarowanej dla osób niepełnosprawnych utalentowanych wokalnie
dyplom „Piękniejsza Polska” – za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem
2012: Odznaka Honoris Gratia przyznawana za zasługi dla Miasta Krakowa przez prezydenta miasta, którą otrzymał z rąk Jacka Majchrowskiego 24 października podczas uroczystego koncertu z okazji jubileuszu 55 lat pracy artystycznej[38]
2014: Tytuł Osobowość Roku za całokształt dokonań[39]
↑Irena Dudzik: Meeting patriotyczno-gospodarczy. Stowarzyszenie Wspierania Bezpieczeństwa Narodowego, 2017-11-08. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-14)].