24 lutego 1925 prasa warszawska zaczęła drukować programy radiowe[6]. Polskie Radio rozpoczęło regularną emisję 18 kwietnia 1926 o godz. 17.45, słowami: Halo, halo Polskie Radio Warszawa, fale 480[4], wypowiedzianymi przez jego pierwszą spikerkę Janinę Sztompkównę. Pierwszą audycję poświęcono muzyce Fryderyka Chopina. Siedziba Polskiego Radia mieściła się w budynku Towarzystwa Kredytowego Ziemiańskiego przy ul. Kredytowej, a sygnał nadawano za pomocą anteny zlokalizowanej przy ul. Narbutta 29. W 1927 audycje nadawano z fortu przy ul. Racławickiej, gdzie na dwóch 75-metrowych masztach rozpięto 130-metrową antenę. W 1929 rozgłośnia przeniosła się do nowego studia przy ul. Zielnej 25.
W 1927 Polskie Radio pierwsze na świecie rozpoczęło międzynarodową wymianę programów. W 1929 udzielono Polskiemu Radiu nową koncesję. W maju 1931 powstała stacja nadawcza w Raszynie o mocy 120 kW – ówcześnie najsilniejsza w Europie, która pokrywała swoim zasięgiem około 90% powierzchni ówczesnej Polski. Między dwoma masztami wysokimi na 200 m rozpięto tam antenę o długości 280 m.
W początkowym okresie działalności program radiowy był nadawany jedynie przez kilka wieczornych godzin. W drugiej połowie lat 30. XX w. był nadawany już przez cały dzień, od 6.15 rano do północy. Większość czasu antenowego zajmowała muzyka. Polskie Radio utrzymywało własne chóry, zespoły kameralne i orkiestry. Najsłynniejsza była Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Warszawie (obecnie Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach) pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga[7].
Na konferencji w Lucernie 19 czerwca 1933 Polsce przyznano częstotliwości (obowiązywały od 15 stycznia 1934)[8]:
Warszawa I – 230 kHz – 120 kW
Wilno – 536 kHz – 16 kW
Katowice – 758 kHz – 12 kW
Lwów – 795 kHz – 16 kW
Poznań – 868 kHz – 1,7 kW
Pińsk – 1339 kHz – 5 kW
Łódź – 1348 kHz – 1,7 kW
Kraków – 1366 kHz – 1,7 kW
Toruń – 1366 kHz – 2 kW
Warszawa II – 1384 kHz – 2 kW
Na konferencji w Montreux 15 kwietnia 1939 Polsce przyznano częstotliwości
(powinny obowiązywać od 4 marca 1940)[9]:
Warszawa I – 223,5 kHz – 300 kW
Łuck – 422 kHz – 20 kW
Wilno – 534 kHz – 50 kW
Baranowicze – 652 kHz – 50 kW
Katowice – 852 kHz – 50 kW
Lwów – 907 kHz – 50 kW
Poznań – 970 kHz – 50 kW
Toruń – 1150 kHz – 24 kW
Kraków – 1168 kHz – 10 kW
Kielce – 1465 kHz – 10 kW
Lublin – 1465 kHz – 10 kW
Stanisławów – 1465 kHz – 10 kW
Białystok – 1483 kHz – 10 kW
Gdynia – 1483 kHz – 10 kW
Łódź – 1483 kHz – 10 kW
Brześć nad Bugiem – 1546 kHz – 11 kW
Warszawa II – 1546 kHz – 10 kW
Głębokie – 1546 kHz – 10 kW
Ogółem Polskie Radio zatrudniało w 1939 około 1200 pracowników w całej Polsce. Majątek firmy według bilansu na 1 kwietnia 1939 wynosił ponad 23 mln zł. Roczne wpływy Polskiego Radia dochodziły do ponad 20 mln złotych, z czego w większości z opłat abonamentowych. Liczbę abonentów szacowano w latach 1935–1939 na 1,1 miliona[10][11].
Ta sekcja od 2011-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Wóz transmisyjny używany w PR od 1939Maszty radiowe Polskiego Radia na terenie Fortu MokotówPrzedwojenny budynek Polskiego Radia przy ul. Zielnej 25 w WarszawieUlotka reklamująca radio, lata 30. XX w.
6 września 1939 została zrujnowana stacja nadawcza w Raszynie, ale 7 września zaczęła nadawać Warszawa II, utworzona na dyspozycję dowódcy obrony Warszawy gen. Waleriana Czumy i cywilnego komendanta stolicy prezydenta Stefana Starzyńskiego[4]. Stacją kierował dyrektor muzyczny Polskiego Radia Edmund Rudnicki[4]. Warszawa II nadawała przemowy Stefana Starzyńskiego, dostarczała wiadomości ze świata, aktualizowała wiedzę słuchaczy na temat wydarzeń stolicy i ogłaszała alarmy lotnicze[4].
30 września władze nazistowskie przejęły rozgłośnię, skonfiskowały odbiorniki i zakazały Polakom słuchania radia[4].
1 października 1939 Polskie Radio przeszło do działalności tajnej[4].
Powojenna historia Polskiego Radia rozpoczęła się 11 sierpnia 1944 od działalności tymczasowej rozgłośni nazywanej „Pszczółką” nadającej z bocznicy kolejowej w Lublinie[4][12]. Wszystkie urządzenia były wówczas przedstawiane jako „dar” rządu ZSRR[12]. W lutym 1945 Polskie Radio rozpoczęło nadawanie z kamienicy przy ul. Targowej 63[13]. Stamtąd przeniosło się w Al. Ujazdowskie 31[14].
22 listopada 1944, na mocy dekretu PKWN, stworzono Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Radio”[4]. Majątek przeznaczony na działalność radia wyodrębniono z ogólnego majątku Skarbu Państwa[15]. Pierwsze powojenne miesiące i lata to okres odbudowy zniszczonych rozgłośni i uruchamianie nowych na Ziemiach Zachodnich.
W 1946 postanowiono zrekonstruować radiostację Warszawa II o mocy 10 kW[4].
W 1948 Polskie Radio zostało zmodyfikowane w Centralny Urząd Radiofonii, a następnie w Komitet ds. Radiofonii „Polskie Radio”; jako centralny organ administracji państwowej podlegało prezesowi Rady Ministrów[4].
Od 3 października 1949 nadawane były przez Polskie Radio dwa programy na całą Polskę[4].
W latach 50. Polskie Radio doświadczyło intensywnego okresu rozwoju merytorycznego i technicznego[4].
W 1956 po raz pierwszy zgłoszono polski dokument radiowy do konkursu Prix Italia[16]. Był to reportaż Jerzego Janickiego i Stanisława Ziembickiego pt. Opowieść o mariackim hejnale[16].
1 listopada 1957 zaczęło funkcjonować Studio Eksperymentalne – jedna z kilku na świecie pracowni dźwięku, muzyki elektronicznej, działająca dla kompozytorów, radia, telewizji i filmu[4].
1 marca 1958 zaczął nadawać Program III, początkowo odbierany tylko w Warszawie; dopiero od 1962 stał się programem nadawanym na całą Polskę. „Trójka” zaproponowała odmienny model niż pozostałe dwa kanały, jej adresatami stali się w szczególności studenci[4].
W lipcu 1961 nadano pierwszą próbną audycję stereofoniczną.
W latach 60. nastąpiła rozbudowa powieści radiowej, programów dla młodzieży oraz reportażu literackiego. Na początku 1966 zaczęto nadawać programy nocne (muzyka, serwis informacyjny itd.), a w 1973 programy całodobowe[4].
W 1974 został zbudowany najwyższy na świecie maszt – o wysokości 646 metrów – powstał też nadajnik o mocy 2000 kW w Konstantynowie koło Gąbina[4]. Polskiego Radia można było słuchać w całej Europie, w Afryce Północnej, na Wschodzie i na terytorium ówczesnego Związku Radzieckiego[4].
29 grudnia 1992 Sejm uchwalił ustawę o radiofonii i telewizji[18]: zdecydowano o podziale Państwowej Jednostki Organizacyjnej „Polskie Radio i Telewizja” na dziewiętnaście niezależnych spółek, podczas gdy telewizja została jedną spółką, Radio podzielono na Polskie Radio S. A. nadające programy ogólnopolskie oraz siedemnaście spółek regionalnych. Konsekwencją Ustawy było powstanie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji[18].
31 grudnia 1993 Polskie Radio stało się spółką akcyjną Skarbu Państwa: do rejestru handlowego w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy wpisano Spółkę Skarbu Państwa „Polskie Radio S.A.”[18].
26 maja 2008 Polskie Radio Bis przekształcono w Polskie Radio Euro, jednak po ponad dwóch latach, 2 sierpnia 2010, powrócono do pierwszej nazwy Polskie Radio Program IV (stację nazywano także "Czwórką").
30 lipca 2009 o godzinie 18:00 wyłączono nadajnik w Raszynie, nadający Radio Parlament na częstotliwości 198 kHz, ze względów finansowych Polskiego Radia.
27 grudnia 2010 uruchomiono informacyjny kanał internetowy Polskie Radio 24[24]. Według danych podawanych rok po jego starcie, wśród wszystkich kanałów znajdujących się w serwisie moje.polskieradio.pl, Polskie Radio 24 zajmowało piąte miejsce pod względem słuchalności, tuż za głównymi antenami Polskiego Radia[24].
18 stycznia 2011 o godzinie 23:00 rozpoczęto regularny przekaz Radia na Wizji[25].
25 września 2011 odbyło się uroczyste otwarcie nowego studia koncertowego imienia Władysława Szpilmana[26]. Pianista ten związany był z Polskim Radiem od 1935[26]. Był ostatnią osobą, która przed przerwą związaną z II wojną światową grała na żywo w Polskim Radiu – ostatni koncert odbył się 23 września 1939[26].
1 października 2013 Polskie Radio zaczęło nadawać swój program także w technologii DAB+[28]. Emisję cyfrową, obejmującą swoim sygnałem Warszawę i Katowice, rozpoczęły: Jedynka, Dwójka, Trójka, Czwórka, Polskie Radio dla Zagranicy, Polskie Radio RDC, Radio Katowice, a także dotychczas nadające tylko w Internecie informacyjne Polskie Radio 24 oraz nowe muzyczne Polskie Radio Rytm[29][30].
W latach 2015–2020 kilkukrotnie zmieniał się układ rozgłośni w multipleksie DAB+. 1 kwietnia 2015 roku uruchomiono emisję Polskiego Radia Dzieciom, w listopadzie 2017 roku Radio Rytm zastąpiło Radio Chopin[31], a w październiku 2020 roku uruchomiono Polskie Radio Kierowców.
1 września 2016 roku Polskie Radio 24 zastąpiło Czwórkę na falach UKF, przejmując również od niej oficjalny tytuł Programu IV Polskiego Radia[32].
27 grudnia2023Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w związku z wetem Prezydenta w sprawie finansowania spółki postawił ją w stan likwidacji, jednak w styczniu 2024 sąd odmówił dokonania stosownego wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym[34][35]. 8 kwietnia 2024 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy zatwierdził w Krajowym Rejestrze Sądowym postanowienie o postawieniu w stan likwidacji spółki Polskie Radio S.A.[36]..
Polskie Radio 24 (nadaje analogowo jako Program IV) – nadajniki UKF pokrywają ok. 21% kraju[37].
Polskie Radio dla Zagranicy (określana także jako Program V) – nazwa zbiorcza kilku kanałów z audycjami w językach obcych. Wybrane programy nadawane są na falach UKF lub krótkich między innymi w Stanach Zjednoczonych, Indiach, Irlandii, Australii, Wielkiej Brytanii, Litwie czy na Ukrainie, w Polsce odbiór cyfrowy.
Wszystkie rozgłośnie Polskiego Radia dostępne są w Internecie. Obok standardowych programów funkcjonuje również kilkadziesiąt specjalnych stacji tematycznych, nadawanych w ramach serwisów moje.polskieradio.pl. i player.polskieradio.pl[38].
Przekazy wideo
Na stronie internetowej Polskiego Radia dostępne są przekazy wideo ze studiów radiowych Polskiego Radia 24 oraz Czwórki – ten drugi przekaz jest okrojoną formą byłego Radia na Wizji.
Rozgłośnie Regionalne, będące dawniej częścią Polskiego Radia
Rozgłośnie Regionalne Polskiego Radia będące obecnie oddzielnymi spółkami, zrzeszone są w sieci Audytorium 17
Studia nagraniowe i koncertowe Polskiego Radia w Warszawie
Studia nagraniowo-koncertowe:
Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego (studio S1), otwarte w 1991 w kompleksie radiowo-telewizyjnym przy ul. Jacka Kaczmarskiego 59[45]. Przeznaczone do nagrań zarówno muzyki klasycznej, jak i rozrywkowej[45]. Miejsce wystawiania spektakli teatralno-muzycznych[45]. Siedziba festiwali i konkursów muzycznych[45].
Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Władysława Szpilmana (dawne studio S1) otwarte w 2011 w gmachu głównym Polskiego Radia w al. Niepodległości.
↑Maja i Jan Łozińscy: W przedwojennej Polsce. Życie codzienne i niecodzienne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 174–175. ISBN 978-83-01-16559-8.
↑Krzysztof Eydziatowicz: Radiofonia. Jej rozwój, organizacja i zadania. Londyn: Wydawnictwo Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 1944. Brak numerów stron w książce
↑Franciszek Pawliszak (red.): Radio w Polsce w latach 1935–1938. Warszawa: 1938. Brak numerów stron w książce
↑ abHenryk Comte: Zwierzenia adiutanta. W Belwederze i na Zamku. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1975, s. 214.