Był synem Williama Scotta, kupca z Newcastle, i Jane Atkinson. Wykształcenie odebrał w Newcastle upon Tyne Royal Grammar School, w 1766 r. rozpoczął studia w University College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Studia ukończył z tytułem bakałarza sztuk w 1770 r. W 1772 r. poślubił Elizabeth Surtees, córkę bankiera Aubone’a Surteesa, którą porwał z domu jej ojca. Małżonkowie zamieszkali w Oksfordzie. W styczniu 1773 r. Scott rozpoczął nauki w korporacji prawniczej Middle Temple. W 1776 r. otrzymał powołanie do korporacji i otworzył praktykę w Londynie. W tym samym roku zmarł jego ojciec. W 1783 r. Scott został Radcą Króla.
W 1782 r. Scott został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Weobley. Należał do grona stronników premieraWilliama Pitta Młodszego. W 1788 r. otrzymał stanowisko Radcy Generalnego Anglii i Walii. W 1793 r. został prokuratorem generalnym. W 1794 r. oskarżał w procesach sympatyków rewolucji francuskiej. Odpowiadał również za restrykcyjne ustawodawstwo karne (zawieszenie Habeas Corpus Act w 1794 r., rozszerzenie pojęcia zdrady głównej w 1795 r., itd.). Dało mu to miano najbardziej znienawidzonego człowieka w Anglii („best hated man in England”). W 1796 r. zmienił okręg wyborczy na Boroughbridge. W 1799 r. otrzymał stanowisko przewodniczącego Sądu Spraw Pospolitych. Otrzymał również tytuł 1. barona Eldon i zasiadł w Izbie Lordów.
Na czele Sądu Spraw Pospolitych stał do 1801 r., kiedy to otrzymał stanowisko lorda kanclerza w gabinecie Addingtona. Pozostał na tym stanowisku, kiedy w 1804 r. na stanowisko premiera powrócił William Pitt. Po śmierci Pitta w 1806 r. premierem został lord Grenville, a Eldon znalazł się poza gabinetem. Po upadku rządu Grenville’a w 1807 r. Eldon przez kolejnych 20 lat był Lordem Kanclerzem w gabinetach księcia Portland, Spencera Percevala i lorda Liverpoola. W 1821 r. otrzymał tytuły hrabiego Eldon i wicehrabiego Encombe.
Lord Eldon był przeciwnikiem wszelkich pomysłów reformatorskich, które uważał za zgubne dla kraju. Sprzeciwiał się także równouprawnieniu katolików i kiedy w 1827 r. na czele rządu stanął zwolennik emancypacji George Canning, Eldon podał się do dymisji. Nie otrzymał stanowiska w torysowskich gabinetach Wellingtona w 1828 r. i Peela w 1835 r. Eldon ostatni raz przemawiał w parlamencie w lipcu 1834 r.
Zmarł w 1838 r., siedem lat po swojej żonie. Pozostawił dwie córki – lady Frances i lady Elizabeth. Miał także dwóch synów, ale obaj zmarli przed ojcem (John w 1805 r. i William Henry John w 1832 r.). Tytuły parowskie odziedziczył John, wnuk po najstarszym synu.
Bibliografia
Rose A. Melikan, John Scott, Lord Eldon, 1751–1838 The Duty of Loyalty, Cambridge University Press, 1999
Horace Twiss, Life of Lord Chancellor Eldon, t. I–III, wyd. John Murray Publishers, Londyn, 1844
.jpg)