Wziął udział w ekspedycji i krótkotrwałym odbiciu Londynu, jednak po odzyskaniu miasta przez Yorków ponownie musiał uciekać i zapewnić bezpieczeństwo królowej. Edward IV oskarżył Mortoma, a po bitwie pod Tewkesbury duchowny postanowił przyłączyć się do Yorkistów, aby uniknąć represji. Uzyskał dzięki temu beneficja kościelne i powierzono mu misję udania się do ambasadorów króla Węgier i cesarza, by utworzyć koalicję przeciwko Ludwikowi XI. Plan zakończył się niepowodzeniem, wobec czego król Anglii, udał się z Mortonem i Thomasem Bourchierem do Calais, gdzie wynegocjował traktat z Picquigny[1].
30 października 1478 roku, Morton został wybrany biskupemEly, a 31 stycznia następnego roku przyjął sakrę[2]. W czasie panowania Ryszarda III, biskup był dwukrotnie uwięziony i ostatecznie zdecydował się uciec do Flandrii, skąd wspomagał Lancasterów i organizował powstanie Henryka Stafforda[1].
Morton odnowił kontakty z Małgorzatą Andegaweńską i usiłował nawiązać stosunki z dworem Ryszarda III, skąd dowiedział się o planowanym zamachu na Henryka VII. Dzięki biskupowi, Henryk zawczasu uciekł do Francji, gdzie zawarł sojusz z Karolem VIII i w 1485 roku najechał Anglię. Po zwycięstwie, Tudor mianował się nowym królem i powołał Mortona do Tajnej Rady Anglii, a także uczynił go kanclerzem Księstwa Kornwalii[1]. W 1486 roku został mianowany arcybiskupemCanterbury[2]. Rok później król powołał go na urząd Lorda Kanclerza[1].
20 września 1493 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Anastasia[2]. W 1495 roku przebywał w Rzymie, gdzie spotkał się z Karolem VIII. Po powrocie do ojczyzny, został kanclerzem Uniwersytetu Oksfordzkiego, a w następnym roku przygotował umowę handlową Intercursus Magnus, pomiędzy Flandrią a Anglią. Zmarł 15 września 1500 roku w Knole[1].
Przypisy
↑ abcdefJohn Morton. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
