Początkowo była nimfą źródlaną (najadą) o imieniu Diuturna, której oddawano cześć nad rzeką Numicius (Numicus) koło Lawinium[1]. Uważana za córkę rzecznego boga Volturnusa[2]. W eposieWergiliusza (tam jako córka Daunusa) była siostrą Turnusa, króla Rutulów, którego popierała w walce z Eneaszem (Eneida XII, 138nn.)[3]. Zakochany w niej Jowisz obdarzył ją nieśmiertelnością i władzą nad źródłami, mimo że długo unikała jego zalotów, przemyślnie ukrywając się przed nim. Ostatecznie bóg miał ją schwytać odwołując się do pomocy wszystkich nimf Lacjum[1].
Wśród mitologicznych bóstw Rzymian uważana była za małżonkę Janusa i matkę Fonsa[4][1]. Pod jej opieką znajdowały się źródła, fontanny, studnie i wszelkie miejsca dostarczające wodę z głębin.
W III wieku p.n.e. uznawanej za bóstwo uzdrawiające Juturnie konsul Lutatius Catulus[2] miał wznieść świątynię na Polu Marsowym[5], w IX dzielnicy (regio) Rzymu, gdzie składano ofiary i odbywano modły, zwłaszcza w okresach suszy[6]. Owidiusz podaje (Fasti I, 463n.), że w święto powstania tego przybytku 11 stycznia obchodzono też doroczne święto bogini – Juturnalia, jako dzień świąteczny pracowników wodociągów, akweduktów i zdrojów (fontani) oraz straży pożarnej (vigili)[7].
Przypisy
↑ abcPierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 1990, s. 166-167.
↑ abcDer Kleine Pauly. Lexikon der Antike. T. 3. München: Deutscher Taschenbuchverlag, 1979, kol. 25.
↑ abLucyna Stankiewicz: Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 2008, s. 196.
↑Bogowie, demony, herosi. Leksykon, dz. cyt., s. 141, 197.
↑Bogowie, demony, herosi. Leksykon, dz. cyt., s. 197.
↑Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Z. Piszczek).Warszawa: PWN, 1983, s. 349, ISBN 83-010-3529-3.