Był synem Andrzeja (cześnika różańskiego) i Teresy z Sulińskich. Uczęszczał prawdopodobnie do kolegium jezuickiego w Płocku. W 1721 został mianowany kanonikiem płockim, w latach 1723-1726 studiował na Akademii Wileńskiej. Sprawował szereg godności kościelnych, był m.in. proboszczem w Przasnyszu, zastępcą wikariusza generalnego i oficjała płockiego, a przy biskupie Antonim Dembowskim (od 1738) wikariuszem generalnym i oficjałem. Od kwietnia do grudnia 1759 pełnił funkcję administratora biskupstwa płockiego po śmierci biskupa Józefa Szembeka. W 1740 na Akademii Krakowskiej uzyskał doktorat obojga praw. W tym roku przyjął również święcenia kapłańskie (wcześniej miał niższe święcenia). W czerwcu 1740 został kanonikiem pułtuskim, w 1745 kanonikiem w kolegiacie warszawskiej; był archidiakonem dobrzyńskim od 1738 i archidiakonem pułtuskim od 1740.
W listopadzie 1764 został mianowany biskupem pomocniczym płockim, ze stolicą tytularną Alalia; sakrę przyjął w styczniu 1765, prawdopodobnie w Warszawie. Regularnie brał udział w obradach kapituł oraz wykonywaniu obowiązków oficjała płockiego; z ramienia kapituły płockiej kilkakrotnie był deputatem do Trybunału Głównego Koronnego. We wrześniu 1778 został odznaczony Orderem Świętego Stanisława.
Bratem Kazimierza był Tomasz, kasztelan rypiński, ojciec uczestników konfederacji targowickiejJózefa, Michała Kazimierza i Stanisława.
↑Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 316.
