Zygmunt Kamiński (ur. 20 lutego 1933 we Wzgórzu , zm. 1 maja 2010 w Szczecinie ) – polski duchowny rzymskokatolicki , doktor prawa kanonicznego , biskup pomocniczy lubelski w latach 1975–1984, biskup koadiutor płocki i administrator apostolski sede plena diecezji płockiej w latach 1984–1988, biskup diecezjalny płocki w latach 1988–1999, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński w latach 1999–2009, od 2009 arcybiskup senior szczecińsko-kamieński .
Życiorys
Urodził się 20 lutego 1933 we Wzgórzu jako najstarszy z trojga dzieci Antoniego i Aleksandry z Rumińskich[1] . Kształcił się w Liceum Biskupim w Lublinie . W latach 1951–1956 odbył formację kapłańską w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie , jednocześnie studiując na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego . Na prezbitera został wyświęcony 22 grudnia 1956 w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie przez miejscowego biskupa diecezjalnego Piotra Kałwę . W latach 1959–1961 pogłębiał wykształcenie na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego , gdzie w 1965 uzyskał magisterium [2] . W 1971 na Sekcji Prawa Kanonicznego Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie dysertacji Aplikacja Mszy św. za wiernych w ustawodawstwie przedkodeksowym Kościoła zachodniego [2] otrzymał doktorat z prawa kanonicznego [3] .
W latach 1957–1959 pracował jako wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Piaskach , a po odbyciu studiów w latach 1961–1963 w parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Lublinie , a w latach 1963–1966 w parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Lublinie . W 1966 przeszedł do pracy w kurii biskupiej, obejmując stanowisko wizytatora nauczania religii, następnie pełnił funkcje referenta duszpasterstwa młodzieży męskiej i przewodniczącego wydziału duszpasterskiego, a także był notariuszem sądu biskupiego i sędzią prosynodalnym. W 1972 otrzymał godność kanonika honorowego lubelskiej kapituły katedralnej[2] .
28 października 1975 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji lubelskiej ze stolicą tytularną Midica [4] . Święcenia biskupie otrzymał 30 listopada 1975 w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie. Konsekrował go Bolesław Pylak , miejscowy biskup diecezjalny, w asyście Jana Mazura , biskupa diecezjalnego siedleckiego, i Józefa Drzazgi , biskupa diecezjalnego warmińskiego[2] . Jako dewizę biskupią wybrał słowa „Ut omnes unum sint ” (Aby wszyscy byli jedno )[3] . W latach 1975–1984 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji, w latach 1978–1984 zajmował stanowisko wikariusza biskupiego dla rejonu ziemi chełmińskiej. W latach 1976–1984 był proboszczem parafii katedralnej i dziekanem dekanatu Lublin-Miasto. Otrzymał godność dziekana lubelskiej kapituły katedralnej. Objął wykłady z prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie i na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[2] . W wystąpieniach poruszał problematykę Kościoła i narodu, w związku z czym Służba Bezpieczeństwa przed wizytą papieża Jana Pawła II w Polsce w 1979 zalecała jego szczególną kontrolę[5] .
10 stycznia 1984 papież Jan Paweł II mianował go biskupem koadiutorem diecezji płockiej [6] . Urząd objął kanonicznie 30 stycznia 1984. W marcu został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji i moderatorem kurii diecezjalnej, w jego gestii znalazły się sprawy wyższego i niższego seminarium duchownego oraz formacja intelektualna i ascetyczno-duchowa kleru[5] . 20 lipca 1984 został mianowany administratorem apostolskim sede plena [2] , a po śmierci biskupa Bogdana Sikorskiego 4 lutego 1988 stał się biskupem diecezjalnym [1] . W diecezji założył Kolegium Teologiczne, Instytut Wyższej Kultury Religijnej, Katolicki Uniwersytet Ludowy w Ciechanowie i Płocki Instytut Wydawniczy. Reaktywował diecezjalne oddziały Caritasu i Akcji Katolickiej . Przyczynił się do powstania w Płocku Klubu Inteligencji Katolickiej , a także pierwszego w Polsce Stowarzyszenia Rodzin Katolickich . Powołał Katolickie Radio Płock (pierwsze katolickie radio po przemianach demokratycznych) i Katolickie Radio Ciechanów [6] . W latach 1990–1991 przeprowadził XLII synod diecezjalny[5] . W 1991 podejmował w Płocku Jana Pawła II podczas jego IV podróży apostolskiej do Polski [7] , po czym zarządził diecezjalną peregrynację pobłogosławionej przez papieża kopii obrazu Jezusa Miłosiernego [5] .
1 maja 1999 Jan Paweł II przeniósł go na urząd arcybiskupa metropolity szczecińsko-kamieńskiego [4] . Ingres do bazyliki archikatedralnej św. Jakuba w Szczecinie odbył 23 maja 1999, a 29 czerwca 1999 odebrał w Rzymie paliusz [1] . W 2000 dokonał reorganizacji kurii szczecińskiej. Przyczynił się do powstania w 2003 Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego [8] , zostając jego wielkim kanclerzem [9] , w 2004 założył Archidiecezjalne Archiwum w Szczecinie[8] . W 2004 zwołał pierwszy w historii archidiecezji synod[8] . W 1999 powołał w Szczecinie katolickie gimnazjum i zespół katolickich szkół ogólnokształcących, a w 2000 zespół szkół ogólnokształcących w Pobierowie oraz fundację wspierającą dzieci i młodzież z ubogich rodzin. W 2004 wprowadził w archidiecezji funkcję nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej [5] . W sprawie podwładnego księdza, wobec którego formułowano zarzuty o wykorzystanie seksualne małoletnich w prowadzonym przez niego ośrodku dla młodzieży, negował otrzymane zgłoszenia i zwlekał ze wszczęciem procesu kanonicznego, w wyniku którego duchowny został uznany za winnego[10] . 21 lutego 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z urzędu metropolity szczecińsko-kamieńskiego[11] [12] . Do czasu kanonicznego objęcia urzędu przez następcę, co nastąpiło 31 marca 2009[13] , pełnił funkcję administratora apostolskiego archidiecezji[14] .
W Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego i Komisji (następnie Rady) Prawnej[3] , wszedł w skład Komisji ds. KUL, Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy[2] , Rady Ekonomicznej, a także Kościelnej Komisji Konkordatowej[3] . Od końca lat 70. zasiadał w Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu i Episkopatu Polski , będąc członkiem Zespołu Roboczego ds. Walki z Alkoholizmem i Wychowania w Trzeźwości oraz współprzewodniczącym Zespołu ds. Legislacyjnych, przygotowującego projekt ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolickiego[5] . Zajmował stanowisko przewodniczącego rady nadzorczej Spółki Producenckiej „Plus”. W czasie II Synodu Plenarnego w Polsce należał do Głównej Komisji Synodalnej[3] .
W 1990 był jednym z założycieli Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” i do 2005 pełnił funkcję wiceprezesa Rady Krajowej stowarzyszenia[5] .
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego lubelskiego Piotra Hemperka (1982), a także biskupów płockich – pomocniczych: Romana Marcinkowskiego (1985) i Andrzeja Suskiego (1986) oraz diecezjalnego: Stanisława Wielgusa (1999)[15] .
Zmarł 1 maja 2010 w Szczecinie[16] . 7 maja 2010 został pochowany w krypcie biskupów szczecińsko-kamieńskich w archikatedrze szczecińskiej[17] .
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2010 marszałek Sejmu wykonujący obowiązki Prezydenta RP Bronisław Komorowski nadał mu pośmiertnie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski [18] .
W 2005 Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego przyznał mu Złotą Odznakę Honorową Gryfa Zachodniopomorskiego [19] .
W 2009 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Szczecińskiego . Wcześniej, w 2004, został uhonorowany Złotym Medalem Uniwersytetu Szczecińskiego „Sis qui es pro publico bono”[19] .
Przypisy
↑ a b c Z. Jaworski. Ś.p. Ks. abp dr Zygmunt Kamiński Metropolita Szczecińsko-Kamieński (1933-2010) . „Biuletyn Stowarzyszenia Kanonistów Polskich”. T. 20 Nr 23, s. 89–94, 2010. ISSN 1731-1438 . [dostęp 2024-07-09].
↑ a b c d e f g K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej . Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” , 1998, s. 64–65. ISBN 83-7052-900-3 .
↑ a b c d e G. Polak: Kto jest kim w Kościele . Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna , 1999, s. 153–154. ISBN 83-911554-0-4 .
↑ a b Nota biograficzna Zygmunta Kamińskiego na stronie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej . kuria.pl. [dostęp 2024-07-08].
↑ a b c d e f g R. Misiak: Życie i posługa pasterska arcybiskupa Zygmunta Kamińskiego. Lublin – Płock – Szczecin . kuria.pl. [dostęp 2024-07-09].
↑ a b W. Piętka: 10 lat temu zmarł abp Zygmunt Kamiński . plock.gosc.pl, 2020-05-01. [dostęp 2024-07-08].
↑ Za nami uroczystości 30. rocznicy wizyty św. Jana Pawła II w Płocku . ekai.pl, 2021-06-07. [dostęp 2024-07-08].
↑ a b c Szczecin: uroczystości pogrzebowe abp. Zygmunta Kamińskiego (opis) . ekai.pl, 2010-05-07. [dostęp 2024-07-08].
↑ M. Górka: Dekada metropolity Zygmunta Kamińskiego . szczecin.wyborcza.pl, 2009-03-31. [dostęp 2024-07-09].
↑ I. Dutkiewicz : Pastwisko. Jak przeszłość, strach i bezwład rządzą polskim Kościołem . Warszawa: Wydawnictwo Agora , 2024, s. 384–385, 387–388. ISBN 978-83-268-4464-5 .
↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Szczecin-Kamień (Polonia) e nomina del successore . press.vatican.va, 2009-02-21. [dostęp 2024-07-08]. (wł. ) .
↑ Komunikat Nuncjatury – arch. szczecińsko-kamieńska . episkopat.pl (arch.), 2009-02-21. [dostęp 2024-07-08].
↑ Kanoniczne objęcie Archidiecezji przez nowego Arcybiskupa Metropolitę . kuria.pl. [dostęp 2024-07-08].
↑ Nowy Arcybiskup Metropolita Szczecińsko-Kamieński . szczecin.kuria.pl (arch.), 2009-02-21. [dostęp 2022-07-03].
↑ Zygmunt Kamiński . catholic-hierarchy.org. [dostęp 2024-07-08]. (ang. ) .
↑ Zmarł ks. abp Zygmunt Kamiński . „Nasz Dziennik ”. Nr 102 (3728), 4 maja 2010. ISSN 1429-4834 . [dostęp 2024-07-08]. brak numeru strony
↑ P. Kołodziejski: Pożegnanie Arcybiskupa Seniora Zygmunta Kamińskiego . kuria.pl, 2010-05-07. [dostęp 2024-07-08].
↑ M.P. z 2010 r. nr 52, poz. 692 . [dostęp 2024-07-08].
↑ a b Doktorat honoris causa dla Arcybiskupa Zygmunta Kamińskiego . kuria.pl, 2009-10-24. [dostęp 2024-07-08].
Linki zewnętrzne
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi diecezjalni pomorscy
Biskupi diecezjalni kamieńscy
Biskupi diecezjalni szczecińsko-kamieńscy
Biskupi pomocniczy