Podczas amerykańskich kwalifikacji olimpijskich w 1968 ustanowił rekord świata w biegu na 400 metrów czasem 44,0 s. Na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku poprawił ten rekord na 43,86 s., wygrywając w finale. Sztafeta USA 4 × 400 m (Vincent Matthews, Ron Freeman, Larry James i Evans) także zdobyła złoty medal z rekordem świata 2:56,16 s. Oba rekordy świata przetrwały niemal 20 lat.
Evans był złotym medalistą Igrzysk Panamerykańskich w biegu na 400 m w 1967 w Winnipeg. Zdobył tytuły mistrza USA na tym dystansie w 1966, 1967, 1968, 1969 i 1972. Podczas kwalifikacji olimpijskich przed Igrzyskami w 1972 w Monachium nie uzyskał nominacji w biegu na 400 m, ale miał wystąpić w sztafecie 4 × 400 m. Sztafeta została jednak zdekompletowana po usunięciu Vincenta Matthewsa i Wayne Colletta z drużyny USA za niegodne zdaniem kierownictwa ekipy zachowanie podczas dekoracji medalami za bieg na 400 m (Matthews i Collett demonstracyjnie rozmawiali w czasie hymnu USA).
Pod koniec 1972 przeszedł na zawodowstwo. Odzyskał status amatora w 1980. Przebiegł wówczas (w wieku 33 lat) 400 m w 46,5 s. Po zakończeniu kariery zawodnika pracował jako trener w państwach afrykańskich oraz na University of South Alabama. W 2014 otrzymał karę czteroletniego zakazu wykonywania zawodu trenera w związku z podawaniem środków dopingowych niepełnoletnim nigeryjskim lekkoatletom[2].
W latach 1906–1986, bieg rozgrywano na dystansie 600 jardów (548,64 metra), 1987–1993 – 500 metrów. Od 2015 w lata nieparzyste bieg odbywa się na dystansie 600 metrów. Zawody mają charakter otwarty, co oznacza, że mogą w nich występować zawodnicy z innych krajów.
