Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Marksizm analityczny

Marksizm analityczny – styl w filozofii anglojęzycznej i w naukach społecznych w latach 80., który charakteryzował się "jasnym i rygorystycznym myśleniem o kwestiach, które są zwykle zakryte mgłą ideologiczną"[1]. "Marksisci analityczni" zajmowali się krytycznym czytaniem dzieł Marksa, nie sytuując się w żadnej z klasycznych teorii interpretacyjnych. Jedną z głównych cech filozoficznych ruchu było odrzucenie elementów heglowskich zwykle wiązanych z marksizmem. Główni przedstawiciele tej nieformalnej grupy to G.A. Cohen, John Roemer, Jon Elster, Adam Przeworski, Erik Olin Wright, Philippe van Parijs i Robert-Jan van der Veen. Stałymi elementami metodologicznymi obecnymi w pismach tzw. "Grupy wrześniowej" (składającej się ze wspomnianych autorów) był indywidualizm metodologiczny oraz racjonalność (przy wykorzystaniu narzędzi stworzonych przez teorię racjonalnego wyboru).

Początki działalności Grupy wrześniowej związane są z publikacją książki G. A. Cohena poświęconej obronie teorii historii Karola Marksa, w 1978[2]. Cohen broni marksizmu bliskiego ideom Drugiej Międzynarodówki, kładąc nacisk na pojęcia bazy i nadbudowy, do których dodaje zasadę zwaną "tezą rozwojową" (development thesis: siły produkcyjne mają tendencję do rozwijania się poprzez historię, zob. s. 30) i tezą racjonalności (rationality thesis: rozwój sił produkcyjnych idzie w parze z wymaganiami racjonalności). Racjonalność gra u Cohena rolę centralną w rozumieniu ludzkiej natury, jej charakter nie jest jednak w pełni wyjaśniony. Marksizm analityczny miał odtąd na celu bardziej szczegółowe opisanie tego problemu.

Literatura

Zobacz też

Przypisy

  1. David Miller, London Review of Books, 31 października 1996.
  2. Bill Martin, "How Marxism Became Analytic", Journal of Philosophy 86 (11), 1989, s. 659-666, 662.

Linki zewnętrzne

Kembali kehalaman sebelumnya