Największy sukces odniosła na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio. Zdobyła tam trzy medale: złoty w skoku w dal (przed Ireną Kirszenstein (Szewińską) i Szczełkanową, srebrny w pięcioboju (rozdzielając zawodniczki radzieckie Irinę Press i Galinę Bystrową) oraz brązowy w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Janet Simpson, Rand, Arden i Hyman)[1]. Złoty medal Mary Rand był pierwszym kobiecym złotym medalem olimpijskim w historii brytyjskich występów olimpijskich w lekkoatletyce. Jednocześnie zdobywając ten medal Rand pobiła rekord świata w skoku w dal z wynikiem 6,76 m, odbierając tytuł rekordzistki Tatjanie Szczełkanowej. Rekord Mary Rand przetrwał dokładnie cztery lata aż do igrzysk w Meksyku 1968, gdzie poprawiła go Rumunka Viorica Viscopoleanu[5].
Mary Rand zdobyła wiele tytułów mistrzyni Wielkiej Brytanii: w skoku w dal w latach 1959, 1961 i 1963–1965[8], w biegu na 80 metrów przez płotki w 1959 i w biegu na 100 metrów przez płotki w 1966[9], w skoku wzwyż w 1958[10] i w pięcioboju w 1959 i 1960[11].
Oprócz ustanowienia rekordu świata w skoku w dal Rand była także sześciokrotną rekordzistką Wielkiej Brytanii w pięcioboju do wyniku 5035 punktów, uzyskanego podczas igrzysk olimpijskich w Tokio 17 października 1964, jednokrotną w sztafecie 4 × 100 metrów z wynikiem 44,0 s (21 października 1964 w Tokio) oraz jednokrotną w biegu na 80 metrów przez płotki z czasem 10,8 s (29 września 1963 w Wołgogradzie)[12].
Życie prywatne
Mary Bignal trzykrotnie wychodziła za mąż. Jej pierwszym mężem był wioślarz, olimpijczyk Sidney Rand, drugim mistrz olimpijski w dziesięciobojuBill Toomey, a trzecim John Reese[1]. Mieszka ze swym trzecim mężem w Stanach Zjednoczonych.
↑Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 264, 347 i 360. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).