Urodziła się w 1911, w Warszawie, w wielodzietnej rodzinie polskich Żydów. Zafascynowana grą na fortepianie oraz będąc utalentowaną w tej dziedzinie rozpoczęła już jako kilkuletnie dziecko naukę gry na tym instrumencie, początkowo u pedagoga Włodzimierza Oberfelta. Mając osiem lat zadebiutowała na pierwszym publicznym koncercie z orkiestrą pod batutą Emila Młynarskiego, na którym została uznana jako „cudowne dziecko”[2]. Następnie jako jedenastoletnia dziewczyna, w 1922 została przyjęta do Konserwatorium Warszawskiego (klasa Józefa Turczyńskiego)[2]. W wieku lat 12 wystąpiła po raz pierwszy na poranku symfonicznym w Filharmonii Warszawskiej[1].
Pani Maryla Jonasówna dała nam kreację tak ciekawą i pełną polotu, iż gry tej młodej, utalentowanej artystki słuchaliśmy z prawdziwą rozkoszą. Liryzm p. Jonasówny jest szczery, słoneczny i pełen uroku. Linia melodyjna świetnie uwypuklona. Pani Jonasówna wydobywa z utworu maksimum wyrazu, podkreślając w sposób wysoce artystyczny wszystkie elementy dynamiczne i ekspresyjne.
Ponadto brała udział w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Beethovena w Wiedniu (1933), gdzie otrzymała wyróżnienie i Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Eugène’a Ysaÿe’a w Brukseli (1938)[2]. Koncertowała w wielu krajach Europy, m.in. w Niemczech, Francji, Holandii, Danii czy Szwecji[1]. W okresie 1927–1928 wystąpiła na Festiwalach Mozartowskich w Bayreuth i Salzburgu[1].
Przed wybuchem II wojny światowej często koncertowała na terenie Polski, m.in. w Filharmonii Warszawskiej, gdzie m.in. zagrała I Koncert fortepianowy e-moll, Henryka Melcera-Szczawińskiego czy Partitę na fortepian z orkiestrą Alfredo Caselli[2]. Wyszła w tym czasie po raz pierwszy za mąż za znanego polskiego kryminologa[4]. Często występowała na recitalach, z repertuarem różnych kompozytorów[2]. Na antenie Polskiego Radia można ją było usłyszeć w transmitowanych koncertach chopinowskich[2].
Okres emigracji w Ameryce
W trakcie II wojny światowej już w pierwszych jej miesiącach straciła rodziców, męża i dwóch braci, a sama niebawem została aresztowana przez gestapo i zatrzymana[2]. Po siedmiu miesiącach pobytu w więzieniu wydostał ją jeden z oficerów niemieckich, który słyszał jej grę na koncercie i zaproponował, aby udała się do ambasady brazylijskiej w Berlinie, gdzie dotarła – idąc pieszo – po kilku tygodniach[2]. Po wyrobieniu przez urzędników ambasady fałszywych dokumentów, udała się do punktu przerzutowego w Lizbonie, skąd wyruszyła do Ameryki Południowej, docierając w 1940 do Rio de Janeiro w Brazylii[2][1].
Będąc w trudnym położeniu po podróży (wyczerpanie fizyczne i psychiczne) poddała się leczeniu w sanatorium. Kluczowym momentem w jej dalszym życiu było spotkanie w 1940 z przybyłym na cykl recitali wybitnym pianistą i wirtuozem Arturem Rubinsteinem, który pomógł jej powrócić do czynnego życia artystycznego[5]. 30 czerwca 1940 po raz pierwszy dała po przyjeździe do Ameryki Południowej swój koncert w Rio de Janeiro[5]. W następnych latach wielokrotnie koncertowała w Rio de Janeiro i Buenos Aires[6][7], jak również w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej[5]. Postanowiła wówczas, aby spróbować swoich sił w Stanach Zjednoczonych, gdzie 25 lutego 1946 wystąpiła w sali Carnegie Hall w Nowym Jorku, w swoim pierwszym zorganizowanym koncercie po zakończeniu wojny, który odbył się przy niewielkiej frekwencji publiczności. Jej talent został jedynie zauważony przez krytyków muzycznych i dziennikarzy. Jerome D. Bohm, krytyk muzyczny „The Herald Tribune” napisał o niej wówczas pochlebną recenzję, stwierdzając[2][8]:
Zupełnie nieskazitelna, najlepsza pianistka od czasów Teresy Carreño. (...) Trudno sobie wyobrazić bardziej wyrafinowaną, tonującą interpretację.
Kilka tygodni później (30 marca) zorganizowano jej kolejny koncert w Nowym Jorku (Carnegie Hall), w którym odniosła wielki sukces, zarówno artystyczny jak i frekwencyjny[5]. Następnie 10 października 1946 wystąpiła z orkiestrą Filharmonii Nowojorskiej pod dyrekcją Artura Rodzińskiego, a potem występowała w innych amerykańskich salach koncertowych, m.in. w Chicago, Filadelfii, Cincinnati czy Dallas[5] oraz w Kanadzie[1]. W 1946 wyszła po raz drugi za mąż, poślubiając endokrynologa dr. Ernesta G. Abrahama[4].
U schyłku życia
Podczas jednego ze swoich koncertów w 1951 zemdlała i od tej pory ograniczyła znacznie tempo swojego życia artystycznego[5]. Przeprowadzone wkrótce badania w 1952 wykazały, że jest to skutkiem rzadkiej choroby krwi[5]. Wówczas koncertowała już tylko sporadycznie, dając kilka koncertów[4]. 1 grudnia 1956 wystąpiła – jak się później okazało – po raz ostatni z publicznym recitalem w nowojorskiej sali Carnegie Hall, mając w programie utwory Wolfganga Amadeusa Mozarta i Fryderyka Chopina, ale ze względu na stan zdrowia pominęła niektóre zaplanowane utwory, a ostatni Polonez fis-moll op. 44 (Chopina) zagrała tylko częściowo, przerywając występ[5][9]. Zmarła 3 lipca 1959 w Nowym Jorku, w wyniku długotrwałej, postępującej i wyniszczającej choroby[4].
StanisławS.DybowskiStanisławS., Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie (z dyskografią), Warszawa: Przedsiębiorstwo Muzyczne Selene, 2005, s. 85–86, ISBN 83-910515-1-X, OCLC68802269.
StefanS.WysockiStefanS., Wokół Konkursów Chopinowskich, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987, ISBN 83-212-0443-0, OCLC749899851. Brak numerów stron w książce
