Mięsień pierścienno-nalewkowy boczny

Mięsień pierścienno-nalewkowy boczny (ang: lateral cricoarytenoid muscle, łac: musculus cricoarytenoidus lateralis) – w anatomii człowieka mięsień krtani, należący do grupy mięśni głębokich^[1], nazywanych również wewnętrznymi^[2].

Mięsień ten jest mięśniem poprzecznie prążkowanym szkieletowym. Zaczyna się na górnej części bocznej powierzchni łuku chrząstki pierścieniowatej i biegnie do wyrostka mięśniowego chrząstki nalewkowatej^[1][3].

Mięsień ten leży po wewnętrznej stronie chrząstek krtani, znajduje się do przodu od mięśnia pierścienno-nalewkowego tylnego. Od zewnątrz jest przykryty przez włókna mięśnia tarczowo-nalewkowego^[2].

Wszystkie chrząstki krtani są połączone więzadłami i powleczone od wewnątrz i na zewnątrz licznymi mięśniami. Mięśnie te umożliwiają ruch krtani i w konsekwencji modyfikowanie głosu, co umożliwia m.in. wydawanie dźwięków w różnych tonach i śpiew^[4]. Jednym z takich mięśni jest mięsień pierścienno-nalewkowy boczny. Z racji swoich przyczepów jego funkcją jest przede wszystkim przywodzenie fałdów głosowych (zamykanie szpary głośni), co powoduje przejście do tonów wyższych^[2][5]. Pociąga on wyrostek mięśniowy nieco ku dołowi i przodowi, obraca więc chrząstkę nalewkowatą do wewnątrz. Zbliża to do siebie wyrostki głosowe i zamyka szparę głośni^[1]. Jest antagonistą mięśnia pierścienno-nalewkowego tylnego^[6][2][1].

Mięsień pierścienno-nalewkowy boczny jest unerwiony ruchowo przez nerw krtaniowy dolny^[6].

Unaczynienie tego mięśnia pochodzi od dwóch głównych źródeł – tętnicy tarczowej górnej (odchodzącej od tętnicy szyjnej zewnętrznej) lub tętnicy tarczowej dolnej (która odchodzi od tętnicy podobojczykowej)^[5].