Mistrzostwa CONCACAF (ang. CONCACAF Championship, hiszp. CONCACAF Campeonato de Naciones) – rozgrywki piłkarskie w Ameryce Północnej, Środkowej i Karaibach, organizowane przez CONCACAF dla zrzeszonych reprezentacji krajowych w latach 1961–1989, początkowo co dwa lata, a od 1973 co cztery lata.
Historia
W 1961 roku organizacja CCCF (Confederación Centroaméricana y del Caribe de Fútbol) połączyła się z NAFC (North American Football Confederation), w wyniku czego została utworzona CONCACAF, która rozpoczęła własne mistrzostwa w 1963[1].
Najpierw Antyle Holenderskie w eliminacjach wywalczyły w meczu z Haiti awans do turnieju finałowego. Pierwsze rozgrywki zostały rozegrane na stadionach Salwadoru. Do turnieju zakwalifikowały się reprezentacje Antyli Holenderskich, Gwatemali, Hondurasu, Jamajki, Kostaryki, Meksyku, Nikaragui, Panamy i Salwadoru, które zostały podzielone na dwie grupy (po 5 i 4 drużyn). Następnie czwórka najlepszych drużyn systemem kołowym wyłoniła mistrza. Pierwszy turniej wygrała reprezentacja Kostaryki. W następnej edycji liczba finalistów została zmniejszona do 6 drużyn, które systemem kołowym walczyły o mistrzostwo. W przedostatniej edycji zmagało się 9 drużyn, które najpierw zostały podzielone na trzy grupy, a potem trójka najlepszych walczyła w grupie finałowej o miejsca na podium.
Od 1973 turniej był rozgrywany co cztery lata w ramach eliminacji strefy CONCACAF do Mistrzostw Świata.
W 1989 odbyła się ostatnia, X edycja mistrzostw. Następnie, od 1991 CONCACAF organizowała turniej Złoty Puchar CONCACAF.
Finały
Statystyki
* jako gospodarz.
Przypisy
Bibliografia
Azja |
|
---|
Afryka |
|
---|
Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby |
|
---|
Ameryka Południowa |
|
---|
Oceania |
|
---|
Europa |
|
---|
Niezrzeszone z FIFA |
|
---|
Inter- kontynentalne |
|
---|