Jest to dziewięciopiętrowy (podawane jest także 8[2] lub 10 kondygnacji[3]) budynek w kształcie walca, z położoną centralnie klatką schodową o średnicy 5 metrów i trzema biegami schodów. Na dachu budynku mieści się taras widokowy otoczony balustradą. Okrąglak był pierwszym w Poznaniu budynkiem o konstrukcji nośnej wykonanej z prefabrykatów[4] – wykonano z nich żebrowanie ścian zewnętrznych i stropów[a][5]. Swoim wyglądem i konstrukcją reprezentuje modernizm[4], zbudowany został według postulatów 4F+R[b][6]. Przy ul. Mielżyńskiego, w pobliżu Okrąglaka wybudowano również budynek biurowy zwany „kwadraciakiem”[7], którego łączy z Okrąglakiem podobny wygląd elewacji. W latach 1977–1979 do istniejącej klatki schodowej dobudowano windę wraz z maszynownią dźwigów oraz zewnętrzną, ewakuacyjną klatkę schodową – łączącą Okrąglak z „kwadraciakiem” (później została rozebrana). W podziemiach zamontowano wówczas także zbiornik na wodę o pojemności 100 m3.[7][c].
Budynek ma 45 m wysokości, zaś jego powierzchnia wynosi 5,9 tys. m².
Historia
Budowa Domu Towarowego rozpoczęła się w 1948[1] roku w miejscu zniszczonego podczas II wojny światowejBanku Cukrownictwa[8]. Otwarcie nastąpiło 3 lutego 1955[9][10]. Rok później Okrąglak został włączony do Poznańskiego Zjednoczenia Przedsiębiorstw Handlowych[7]. Od początku swojego istnienia wzbudzał kontrowersje (m.in. dlatego, że wyróżniał się na tle innych ówczesnych realizacji architektonicznych, głównie socrealistycznych)[4][3]. 17 grudnia 1995 oddano do użytku przebudowany parter budynku[11]. W 1998 przeszedł na własność polsko-belgijskiej spółki DTC (wraz z 32 innymi domami towarowymi w całej Polsce). Spółka próbowała zablokować wpis obiektu do rejestru zabytków, m.in. z uwagi na brak możliwości przypisania mu cech wysokiej wartości historycznej, naukowej czy artystycznej[12]. W 2003 został wpisany na listę zabytków.
Do początku 2009 znajdowały się w nim pojedyncze sklepy i punkty usługowe. W latach 2011–2012 budynek przeszedł gruntowy remont. Zmienił on się w budynek biurowo-usługowy. Przywrócona została również oryginalna elewacja. Oficjalne otwarcie po remoncie miało miejsce 24 września 2012.
Nagrody
W 2005 budynek otrzymał nagrodę Złotego Quadro w konkursie na najlepszy poznański budynek półwiecza 1955–2005[13].
↑Pierwszym budynkiem w Poznaniu, w którym wykorzystano elementy prefabrykowane, był wieżowiec agend Ministerstwa Budownictwa – elementy prefabrykowane zastosowano w elewacji budynku (Kronika Miasta Poznania 1-2/1957, s. 33).
↑Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm (Kronika Miasta Poznania 3/1999, s. 329).
↑Budynek uważany był za jeden z najbardziej zagrożonych pod względem pożarowym (Kronika Miasta Poznania 3/1976, s. 134).
Przypisy
↑ abCezary Omieljańczyk. Poznań odzyskuje swój blask. „Poznań - Informator Samorządowy Metropolii Poznań”, s. 5, Październik 2012. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania. ISSN2080-315X.
↑ abWanda M. Gaczek, Barbara Manikowska: Krajobraz społeczno-gospodarczy współczesnego Poznania w: Kronika Miasta Poznania 3/1997, s. 313.
↑ abcPiotr Marciniak: Doświadczenia modernizmu. Architektura i urbanistyka Poznania w czasach PRL. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2010, s. 63. ISBN 978-83-7503-113-3.
↑Stanisław Pogórski: O nowym osiedlu mieszkaniowym przy ulicy Grunwaldzkiej w: Kronika Miasta Poznania 1-2/1957, s. 33.
↑ abcPiotr Marciniak: Doświadczenia modernizmu. Architektura i urbanistyka Poznania w czasach PRL. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2010, s. 61. ISBN 978-83-7503-113-3.
↑Piotr Marciniak: Doświadczenia modernizmu. Architektura i urbanistyka Poznania w czasach PRL. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2010, s. 60. ISBN 978-83-7503-113-3.
