Operacja Flaming Dart

Operacja Flaming Dart

wojna wietnamska
Czas	7–8 lutego 1965 Flaming Dart I 11 lutego 1965 Flaming Dart II
Terytorium	Wietnam Północny
Przyczyna	akcja przeciwko partyzantom i DRW
Wynik	porażka USA i Wietnamu Południowego, eskalacja konfliktu
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone  Wietnam Południowy  Wietnam Północny  Vietcong
Dowódcy
Henry Miller Nguyễn Cao Kỳ Hồ Chí Minh
Siły
Flaming Dart I: 49 samolotów 24 samoloty Flaming Dart II: 99 samolotów 28 samolotów obrona przeciwlotnicza
Straty
4 samoloty
brak współrzędnych

Operacja Flaming Dart (z ang. „Płonąca Strzałka”) – amerykańska powietrzna operacja wojskowa skierowana przeciw Wietnamowi Północnemu, przeprowadzona w dwóch fazach między 7 a 11 lutego 1965 roku, podczas wojny wietnamskiej.

Pomysł przeprowadzenia nalotów bombowych na Wietnam Północny został przedstawiony prezydentowi Lyndonowi B. Johnsonowi 1 grudnia 1964 roku przez Radę Bezpieczeństwa Narodowego pod naciskiem ambasadora w Sajgonie, Maxwella D. Taylora. Operacja miała być odpowiedzią na ataki Wietkongu na wojska amerykańskie stacjonujące w Wietnamie Południowym i częścią większego programu, obejmującego także działania US Air Force na terytorium Laosu (operacja „Barrell Roll”). Ostatecznie Johnson zaaprobował jedynie pierwszą część programu, odraczając naloty na północny Wietnam, m.in. ze względu na niestabilną sytuację w Wietnamie Południowym.

Bezpośrednią przyczyną przeprowadzenia operacji był atak żołnierzy Wietkongu na Camp Holloway, amerykańską bazę wojskową nieopodal miasta Pleiku, który miał miejsce rankiem 7 lutego 1965 roku. W jego wyniku zginęło 8 a rannych zostało 109 amerykańskich żołnierzy. Jeszcze tego samego dnia prezydent Johnson zadecydował o rozpoczęciu operacji „Flaming Dart”, która miała być ostrzeżeniem dla Wietnamu Północnego przed podobnymi działaniami na terenie Wietnamu Południowego.

Operacją dowodził Henry L. Miller, dowódca 77. grupy zadaniowej (Task Force 77), należącej do VII Floty Stanów Zjednoczonych. W nalocie wzięło udział 49 samolotów A-4 Skyhawk oraz F-8 Crusader, startujących z lotniskowców USS „Hornet” oraz USS „Coral Sea”. Celem ataku był ośrodek szkoleniowy Wietnamskiej Armii Ludowej w Đồng Hới. Podczas operacji utracony został jeden samolot A-4.

Następnego dnia 24 samoloty A-1 Skyraider należące do sił powietrznych Wietnamu Południowego przeprowadziły nalot na koszary w Chap Le oraz centrum łączności w Vĩnh Linh. W operacji osobiście wziął udział marszałek lotnictwa Nguyễn Cao Kỳ.

W odwecie 10 lutego agenci Wietkongu zdetonowali ładunek wybuchowy w hotelu w mieście Quy Nhơn, zabijając 23 i raniąc 21 Amerykanów. Odpowiedzią na zamach była przeprowadzona następnego dnia operacja „Flaming Dart II”, w której wzięło udział 99 samolotów operujących z lotniskowców USS „Coral Sea”, USS „Hancock” i USS „Ranger”. Samoloty zbombardowały instalacje wojskowe w Chánh Hòa. Równolegle atak na Chap Le powtórzyło 28 samolotów południowowietnamskich. Utracone zostały trzy samoloty US Navy, a do niewoli wietnamskiej dostał się jeden pilot amerykański.

Wkrótce po zakończeniu „Flaming Dart”, 2 marca samoloty amerykańskie rozpoczęły regularne bombardowanie Wietnamu w ramach operacji „Rolling Thunder”.

• Spencer C. Tucker: The Encyclopedia of the Vietnam War. ABC-CLIO, 2011, s. 372. ISBN 1-85109-961-1.