Romuald Bobrzak

Romuald Bobrzak
	; Fotografia nagrobna Romualda Bobrzaka
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1928 ; Warszawa
Data śmierci	27 września 2012
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Pracodawca	Autosan
	Odznaczenia
	;

Romuald Bobrzak (ur. 6 lutego 1928 w Warszawie, zm. 27 września 2012) – polski inżynier, działacz polityczny i społeczny.

Życiorys

Urodził się 6 lutego 1928 w Warszawie na Woli^[1]^[2]. Pochodził z rodziny kolejarskiej, był synem Franciszka i Anny z domu Berne^[3].

Podczas II wojny światowej w całym okresie okupacji niemieckiej przebywał w stolicy^[4]. Od 1942 do lipca 1944 był kolporterem ulotek, ogłoszeń, afiszy, przenosząc je z punktu kontaktowego do swojego ojca, który rozlepiał je na ulicach miasta sam bądź razem z synem albo też przekazywał dalej innym (w związku z tym był aresztowany i więziony na Pawiaku)^[4]. Od dnia wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 aż do upadku Woli był członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, zajmującym się ochroną przeciwpożarową i przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12 oraz przebijaniem otworów łącznikowych w piwnicach, kopaniem rowu łącznikowego i odgruzowywaniem ludzi^[4]^[5]. W obliczu zbliżającej się kapitulacji Woli wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł ze stolicy, szczęśliwie unikając przy tym dwukrotnie egzekucji^[6]. Następnie z bliskimi ukrywał się w Płochocinie, w Łowiczu i finalnie w Zielkowicach aż do 17 stycznia 1945 tj. nadejścia wojsk i frontu wschodniego^[7].

Po nastaniu Polski Ludowej 1 marca 1945 podjął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu^[8]^[5]. Za sprawą ojca od 1 marca 1945 był członkiem PPR, organizował komórki partii w Łowiczu^[9]. Był agitatorem i ochraniał lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 i przy wyborach do I Sejmu PRL w 1947 (w tym czasie był ostrzelany)^[9]. W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego^[10]. Od 1948 był czynnym członkiem PZPR^[5]^[11]^[12]. Od 21 maja 1949 do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP^[8]. Był sekretarzem Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej^[8]. W okresie służby wojskowej ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie^[10].

Po odejściu z wojska i zawarciu związku małżeńskiego osiadł w Sanoku^[10]^[5]. Tam od 1951 był najpierw zatrudniony w Komitecie Powiatowym PZPR^[8]^[5]. Od 1953 pracował w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku i w Krośnie^[8]^[5]. Pełnił m.in. stanowisko kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych^[13]. Działał w Związku Zawodowym Górników (potem Związek Zawodowy Metalowców)^[13]. W 1960 ukończył studia wyższe na Politechnice Krakowskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika^[11]^[5]. Od 1966 był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku kolejno jako kierownik sekcji gospodarki cieplnej w dziale głównego energetyka, kierownik wydziału kotłowni, wydziału remontowego w oddziale fabryki w Zasławiu, kierownik wydziału produkcyjnego, przygotowania inwestycji, samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, służby budowlano-instalacyjnej, kierownika wydziału budowlano-instalacyjnego pionu inwestycji^[5]^[11]. W swojej dziedzinie współpracował przy pracach w SZPG „Stomil” Sanok, a także w pracach na obszarze miasta: m.in. był kierownikiem prac remontowych Schodów Franciszkańskich, wykonania alejek w parku miejskim, prac technicznych przy torze łyżwiarskim „Błonie”, koordynatorem robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada^[5]^[14]. Był cztery razy wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców^[8]^[5]. W niepełnym wymiarze godzin był zatrudniony jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku^[15].

Pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN, w PTPN^[13]. Był aktywistą Komitetu Powiatowego, Komitetu Miejskiego i Komitetu Zakładowego PZPR^[13]. Przez wiele lat był wykładowcą szkolenia partyjnego^[13]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954 (w 1956 wsparł zarzuty, po których ze stanowiska odszedł przewodniczący prezydium MRN Kazimierz Surman), dwukrotnie nie przyjmował zaproponowanego stanowiska sekretarza prezydium MRN, w tym w 1957^[16]. Zasiadał w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku^[17]. W okresie PRL otrzymał stopień porucznika nadany przez MON^[18].

Przed 1985 odszedł na emeryturę^[19]. Po raz pierwszy był żonaty z Eleonorą z domu Mikoś (1930-1975)^[20]^[21]^[10]. Ze związku z nią miał dwie córki^[10]^[5]. Jako wdowiec ożenił się po raz drugi^[10]. Zmarł 27 września 2012^[22]^[23]^[2]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[2].

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)^[24]^[25]
Brązowy Krzyż Zasługi (1971)^[11]^[5]
Odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu” (1977)^[11]^[5]
Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1972)^[11]^[5]
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1980)^[11]^[5]
Złota odznaka Związku Zawodowego Metalowców^[11]^[5]
Wyróżnienie dla działacza komitetu blokowego (1969)^[26]
„Jubileuszowy Adres” (1984)^[27]

Przypisy

↑ Deklaracje ↓, s. 125.
↑ ^a ^b ^c Romuald Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
↑ Deklaracje ↓, s. 123, 125.
↑ ^a ^b ^c Deklaracje ↓, s. 124, 125.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Błażewicz 1980 ↓, s. 5.
↑ Deklaracje ↓, s. 126.
↑ Deklaracje ↓, s. 124, 126.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Deklaracje ↓, s. 127, 128.
↑ ^a ^b Deklaracje ↓, s. 124, 127, 128.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Deklaracje ↓, s. 127.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Deklaracje ↓, s. 123, 127.
↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 150.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Deklaracje ↓, s. 128.
↑ Bogumiła Koszela. Czekamy na przedszkole. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 24 (224), s. 5, 1–10 września 1981.
↑ Grono pedagogiczne. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 313. ISBN 83-903469-0-7.
↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 146, 150, 162.
↑ Obradowała VIII KSR. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (115), s. 1, 2, 3, 1–10 sierpnia 1978.
↑ Deklaracje ↓, s. 123.
↑ Wiesław Koszela. W przedwyborczym klimacie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 29 (356), s. 2, 10–20 października 1985.
↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 2 (poz. 101).
↑ Eleonora Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
↑ Jezus zaprasza nas do życia. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 45 (484), s. 4, 4 listopada 2012. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku.
↑ Podsumowanie roku 2012. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 54 (493), s. 12, 6 stycznia 2013. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku.
↑ W 150-lecie Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. „Nowiny”. Nr 106, s. 5, 31 maja 1982.
↑ Odznaczenia państwowe i regionalne dla pracowników SFA. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 3 (237), s. 1, 10–20 czerwca 1982.
↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 218.
↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 288.

Bibliografia

Ryszard Błażewicz. Zasłużony dla Sanoka. Romuald Bobrzak. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12, s. 5, 20–30 kwietnia 1980.
Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych B Bilanów-Bogdanowicz 1963-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 51). s. 1-204.
Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.