San Giorgio Maggiore jest niewielką wyspą położoną naprzeciw Placu św. Marka w Wenecji. Od Giudecchi oddziela ją niewielki kanał Grazia. Z pozstałych stron oblewają ją wody Kanału Giudecchi, Basenu św. Marka, Kanału św. Marka. Na południe od wyspy otwiera się akwen Laguny Weneckiej. Wyspa stanowi część dzielnicy Sestiere di San Marco.
O znaczeniu kulturowym i religijnym opactwa, które wzrastało z biegiem wieków, świadczy widoczna od strony Placu św. Marka fasada Bazyliki San Giorgio Maggiore według projektu Andrea Palladio. Podczas okupacji napoleońskiej opactwo uległo kasacie. Wyspę zamieniono na siedzibę garnizonu wojskowego. Funkcję tę wyspa pełniła również pod panowaniem Austro-Węgier oraz Królestwa Włoch. Po północnej stronie wyspy utworzono basen mający służyć jako przystań. Wyspa zaczęła służyć jako swego rodzaju wolna strefa ekonomiczna.
W 1951 rządwłoski udostępnił budowle i teren na wyspie organizacji Fondazione Cini[3], która miała zająć się restauracją zabytków i udostępnieniem wyspy szeroko rozumianej publice. Wzniesiono wówczas amfiteatr – Teatro Verde, inaugurując go w 1954. Na wyspie otwarto również szkołę nurkowania Giorgio Cini.
↑Luoghi dello spirito: eremi, conventi, abbazie. Mediolan: Touring Club Italiano, 2004, s. 61. ISBN 88-365-3056-7.
↑Gregorio Penco: Storia del monachesimo in Italia: dalle origini alla fine del Medioevo. Mediolan: Editoriale Jaca Book, 1995, s. 203. ISBN 88-16-30286-0.
