Stanimir Stoiłow

Stanimir Stoiłow

Станимир Стоилов

Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1967 Chaskowo
Pozycja	ofensywny pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1985–1990 FK Chaskowo 1990–1992 Lewski Sofia 74 (27) 1992–1993 Fenerbahçe SK 23 (0) 1993–1994 CSKA Sofia 19 (4) 1994–1995 Lewski Sofia 38 (15) 1995–1997 SC Campomaiorense 52 (19) 1997–1998 Slawia Sofia 29 (12) 1998–2003 Lewski Sofia 153 (9)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1992–2000  Bułgaria 14 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2000–2003 Lewski Sofia (asystent) 2004–2008 Lewski Sofia 2007 Bułgaria (tymczasowo) 2008–2009 Liteks Łowecz 2009–2010 Bułgaria 2010–2011 Anorthosis Famagusta 2012–2014 Botew Płowdiw 2014–2018 FK Astana 2018–2019 Kazachstan 2021–2023 Lewski Sofia
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Stanimir Kolew Stoiłow, bułg. Станимир Стоилов (ur. 13 lutego 1967 w Chaskowie) – bułgarski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego pomocnika, oraz trener piłkarski.

Jest wychowankiem FK Chaskowo, który, gdy Stoiłow rozpoczynał przygodę z seniorską drużyną tego klubu, grał w II lidze. Dopiero w sezonie 1989–1990 zespół wywalczył awans do ekstraklasy, jednak krótko po tym wydarzeniu Stoiłow przeniósł się do Lewskiego Sofia. Między 1990 a 2003, kiedy zakończył piłkarską karierę, występował w Lewskim łącznie przez osiem sezonów, trzy ostatnie jako grający asystent trenera. Z klubem ze stolicy kraju zdobył pięć tytułów mistrza kraju oraz tyle samo Pucharów. W przerwach był zawodnikiem m.in. drużyn portugalskich (SC Campomaiorense, z którym w sezonie 1995–1996 spadł z I ligi) oraz tureckich (Fenerbahçe SK).

W reprezentacji Bułgarii zadebiutował 26 sierpnia 1992. W towarzyskim spotkaniu z Turcją (2:3) wystąpił od pierwszej minuty i strzelił dwa gole. Za selekcjonerskiej kadencji Dimityra Penewa zagrał w drużynie narodowej jeszcze pięciokrotnie; był poważnym kandydatem do kadry na Mundial 1994, (na którym podopieczni Penewa zajęli czwarte miejsce), jednak odpadł w ostatniej fazie selekcji. Druga przygoda z reprezentacją rozpoczęła się dla niego w czerwcu 1999, kiedy po czteroletniej przerwie znów otrzymał powołanie. Wystąpił od pierwszej minuty w meczach eliminacyjnych do Euro 2000 z Polską, Anglią, Szwecją i Luksemburgiem, oraz kilku spotkaniach towarzyskich. Z kadrą pożegnał się w marcu 2000.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował w sztabie szkoleniowym Lewskiego, a w lipcu 2004 zastąpił Georgi Wasilewa na stanowisku pierwszego trenera. W ciągu trzech lat jego pracy, klub zdobył dwa mistrzostwa i dwa Puchary kraju, dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA, a w sezonie 2006–2007 – jako pierwsza drużyna z Bułgarii – awansował do fazy grupowej Ligi Mistrzów. Tu jednak Lewski przegrał wszystkie mecze (z FC Barceloną, Chelsea F.C. i Werderem Brema), a rozgrywki zakończył z bilansem bramek 1:17. Wśród wychowanków Stoiłowa z tego czasu byli zawodnicy, którzy dzięki dobrym występom w Lewskim, trafili do reprezentacji Bułgarii: Stanisław Angełow, Georgi Petkow, Elin Topuzakow, Dimityr Tełkijski i Waleri Domowczijski, a także dwaj obcokrajowcy, Chorwat Igor Tomašić oraz Brazylijczyk Lucio Wagner, którzy również grali w bułgarskiej kadrze.

25 kwietnia 2007 Stoiłow zajął zwolnione przez Christo Stoiczkowa stanowisko selekcjonera reprezentacji Bułgarii. Poprowadził zespół w dwu meczach eliminacyjnych przeciw Białorusi w czerwcu (2:0 i 2:1). Zgodnie z wcześniejszą umową bez względu na wynik tych spotkań miał powrócić do Lewskiego, a latem 2007 na stanowisku trenera kadry miał zostać zatrudniony doświadczony szkoleniowiec z zagranicy, jednak to właśnie Stoiłowowi prezes Bułgarskiego Związku Piłki Nożnej Borisław Michajłow zaproponował podpisanie długoterminowego kontraktu. Opiekun mistrza Bułgarii odmówił i rozpoczął przygotowania z Lewskim do nowego sezonu.

Już po dwunastu kolejkach, 3 grudnia, na wyraźną prośbę prezesa Todora Batkowa złożył dymisję. Jej bezpośrednią przyczyną była ligowa porażka z CSKA Sofia^[1], która spowodowała, że mistrz kraju spadł na trzecią pozycję w tabeli. Kibice klubu sprzeciwili się tej decyzji^[2]. Ostatecznie, 6 grudnia, po specjalnym spotkaniu prezesa z działaczami Lewskiego postanowiono, że dymisja zostanie wycofana, a trener otrzyma jeszcze jedną szansę^[3]. Jednak klub nie obronił tytułu mistrza kraju i w maju 2008 Stoiłow ostatecznie musiał rozstać się z Lewskim.

Mecze reprezentacji Bułgarii pod wodzą Stanimira Stoiłowa (2009–2010)
Data	Przeciwnik	Z-R-P	Wynik	Stadion	Rozgrywki
2009
11 lutego 2009	Szwajcaria	R	1–1	Stade de Genève, Genewa	Mecz towarzyski
28 marca 2009	Irlandia	R	1–1	Croke Park, Dublin	El. do Mundialu 2010
1 kwietnia 2009	Cypr	Z	2–0	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	El. do Mundialu 2010
6 czerwca 2009	Irlandia	R	1–1	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	El. do Mundialu 2010
12 sierpnia 2009	Łotwa	Z	1–0	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	Mecz towarzyski
5 września 2009	Czarnogóra	Z	4–1	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	El. do Mundialu 2010
9 września 2009	Włochy	P	0–2	Stadio Olimpico, Turyn	El. do Mundialu 2010
10 października 2009	Cypr	P	1–4	Stadion im. Antonisa Papadopoulosa, Larnaka	El. do Mundialu 2010
14 października 2009	Gruzja	Z	6–2	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	El. do Mundialu 2010
18 listopada 2009	Malta	Z	4–1	Hibernians Ground, Paola	Mecz towarzyski
2010
3 marca 2010	Polska	P	0-2	Stadion im. Gen. K.Sosnkowskiego, Warszawa	Mecz towarzyski
19 maja 2010	Belgia	P	1-2	Stadion Króla Baudouina I, Bruksela	Mecz towarzyski
24 maja 2010	RPA	R	1-1	Soccer City Stadium, Johannesburg	Mecz towarzyski
11 sierpnia 2010	Rosja	P	0-1	Stadion Łużniki, Moskwa	Mecz towarzyski
3 września 2010	Anglia	P	0-4	Stadion Wembley, Londyn	El. do Euro 2012
7 września 2010	Czarnogóra	P	0-1	Stadion Narodowy im. Wasiła Lewskiego, Sofia	El. do Euro 2012

Niedługo potem przyjął propozycję prowadzenia Liteksu Łowecz.

Pod koniec grudnia 2008, krótko po zwolnieniu trenera reprezentacji Płamena Markowa Borisław Michajłow po raz kolejny zwrócił się do Stoiłowa z propozycją prowadzenia kadry. Ten tym razem nie odmówił, ale zastrzegł, że nie zrezygnuje z pracy w Liteksie. Michajłow zapowiedział rozmowy z prezesem klubu, a w przypadku jego oporu ws. zwolnienia Stoiłowa, nie wykluczył tego, że selekcjoner będzie łączył pracę z reprezentacją z działalnością w Liteksie.^[4]

Z Liteksem zdobył w sezonie 2008–2009 Puchar Bułgarii. Jednak, kiedy klub przegrał w eliminacjach do fazy grupowej Ligi Europy z białoruskim BATE Borysów, w sierpniu 2009 Stoiłow złożył dymisję^[5]. Odtąd poświęcił się wyłącznie pracy z kadrą.

W eliminacjach do Mundialu 2010 jego podopieczni zajęli trzecie miejsce, przegrywając z Włochami oraz Irlandią, z którą dwukrotnie zremisowali. Stoiłow rozpoczął również przygotowania do kwalifikacji do Euro 2012; jednak w czterech spotkaniach sparingowych Bułgarzy zanotowali trzy porażki (z Polską, Belgią i Rosją) oraz jeden remis (z RPA), dodatkowo w tym czasie z kadrą postanowił się pożegnać jej dotychczasowy lider i najskuteczniejszy w historii strzelec Dimityr Berbatow. Fatalną passę drużyna kontynuowała w samych eliminacjach: przegrała dwa pierwsze mecze, z Anglią (0:4) i Czarnogórą (0:1). Po tym ostatnim Stoiłow podał się do dymisji^[6]. Bilans jego drugiej kadencji zamknął się na pięciu zwycięstwach, czterech remisach i aż siedmiu przegranych.

Kilka miesięcy po rozstaniu z kadrą, w grudniu 2010, zastąpił Slobodana Krčmarevicia na stanowisku szkoleniowca Anorthosisu Famagusta. Wśród jego podopiecznych w tym czasie byli m.in. wychowanek z Lewskiego i reprezentacji Stanisław Angełow oraz polski bramkarz Wojciech Kowalewski. W pierwszym sezonie swojej pracy Stoiłow zajął z Anorthosisem trzecie miejsce w lidze i dotarł do półfinału Pucharu Cypru, w którym przegrał w dwumeczu (1:1 i 1:2) z Apollonem Limassol. Mimo to klub awansował do rozgrywek Ligi Europy. Jednak stąd odpadł już w trzeciej rundzie, po porażce w dwumeczu (0:2 i 2:1) z macedońskim FK Rabotniczki Skopje. Słabsze wyniki w europejskich pucharach oraz porażka w prestiżowym meczu derbowym z Omonią Nikozja sprawiły, że we wrześniu 2011 Stoiłow został zwolniony^[7].

Do pracy szkoleniowej powrócił dopiero ponad rok później. W grudniu 2012 podpisał kontrakt z Botewem Płowdiw.