Wiktor IV (właśc. Gregorio z Ceccano; ur. w Ceccano[1], zm. po 11 kwietnia 1139) – antypapież w okresie od marca do 29 maja 1138[2].
Życiorys
Gregorio pochodził z Ceccano[3]. Osiemnastowieczny historyk Lorenzo Cardella przypisywał mu przynależność do rzymskiego rodu Conti, na co jednak nie ma żadnych dowodów[4]. Był kapelanem lub skryptorem papieża Paschalisa II, który najpóźniej w 1102 roku[5] mianował go kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli[1]. Był zdecydowanym zwolennikiem reformy gregoriańskiej. Na synodzie laterańskim w marcu 1112 należał do najbardziej radykalnych przeciwników, zawartego przez Paschalisa II rok wcześniej, traktatu z Ponte Mammolo, który przyznawał cesarzowi prawo do inwestytury[1]. Na synodzie tym traktat został wprawdzie unieważniony, jednak główni krytycy papieża (w tym Gregorio) zostali wkrótce po nim[6] usunięci z kurii i pozbawieni godności kardynalskiej[1]. Niedługo potem Paschalis II mianował Ugone d'Alatri nowym kardynałem SS. XII Apostoli[7].
Na rehabilitację Gregorio musiał czekać aż do wstąpienia na tron papieski Kaliksta II (1119-1124) – podczas dni kwartalnych w marcu 1123[8] odzyskał tytuł kardynalski[1]. Podpisywał bulle papieskie między 6 kwietnia 1123 a 19 kwietnia 1129[9]. Był legatem na Monte Cassino w celu przewodniczenia kapitule generalnej po usunięciu z urzędu opata Oderisio di Sangro (1126)[10]. W trakcie podwójnej papieskiej elekcji 1130 opowiedział się po stronie antypapieża Anakleta II, który był kandydatem frakcji "gregoriańskiej"[1]. Sygnował dekret wyborczy Anakleta II z 14 lutego 1130 oraz jego bulle z 27 marca 1130 i 8 lutego 1131. W listopadzie 1137 był jednym z legatów Anakleta II, broniących legalności jego pontyfikatu wobec króla Sycylii Rogera II[1].
Po śmierci Anakleta II (25 stycznia 1138), za zgodą króla Rogera II, został wybrany na jego następcę w połowie marca 1138[1]. Pod wpływem Bernarda z Clairvaux zrezygnował jednak z tytułu biskupaRzymu i podporządkował się papieżowiInnocentemu II w dniu 29 maja 1138, po zaledwie 2 miesiącach pontyfikatu, kończąc w ten sposób w Kościele katolickim tzw. Schizmę Anakleta[2]. Innocenty II początkowo przywrócił mu godność kardynała SS. Apostoli[a], jednak na Soborze Laterańskim II w kwietniu 1139 deponował go z urzędu wraz z innymi byłymi stronnikami Anakleta II[1]. Jego dalsze losy nie są znane[1].
↑Dokładna data pozbawienia kardynalatu Gregorio z Ceccano nie jest znana. Jeszcze 11 maja 1112 wystąpił on jako świadek na jednym z dokumentów Paschalisa II, podpisując się jako kardynał prezbiter SS. XII Apostoli, zob. Hüls, s. 150.
↑Celestyn II ostatecznie nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży, jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież elekt”
