Urodził się w Tokio w 1941, dzieciństwo spędził w prefekturzeGunma. W 1965 ukończył studia na Kyoto University, następnie pracował jako nauczyciel języka angielskiego. W 2005 przeszedł na emeryturę[1].
Działalność esperancka
W 1960 Yasuo Hori nauczył się samodzielnie esperanta[1]. Od 1993 do 2014 był członkiem Japońskiego Instytutu Esperanta (Japana Esperanto-Instituto, JEI)[2], a od 2005 jego wiceprzewodniczącym[1]. Przez 12 lat był głównym redaktorem La Revuo Orienta, a od 2001 redaktorem Esperanto en Azio, organu wydawanego przez Komisję Azjatycką działającą przy Universala Esperanto-Asocio (Azia Komisiono de UEA). W latach 2001–2008 był przewodniczącym tejże komisji[1].
W latach 2007–2010 był członkiem zarządu Universala Esperanto-Asocio, odpowiadającym za krajową i regionalną działalność[1].
W 2004 otrzymał nagrodę Ossaka przyznawaną przez Japoński Instytut Esperanta[1], a w 2011 Nagrodę Onisaburo Deguchi (esp. Premio Deguĉi) przyznawaną przez UEA. Nagrodę przyznano za wieloletnią działalność na rzecz propagowania japońskiej kultury w świecie, w tym za cykl książek Raporty z Japonii (Raportoj el Japanio)[3].
W 2010, podczas 95. Światowego Kongresu Esperanto w Hawanie, utworzył Towarzystwo na rzecz śpiewania hymnu „Espero” z pamięci (Societo por parkere kanti la himnon Espero), aby zmotywować esperantystów do uczenia się tekstu hymnu na pamięć[6].
Od 11 marca 2011 na bieżąco informował esperantystów z całego świata o sytuacji w Japonii po katastrofie w elektrowni atomowej, przekazując własne doświadczenia. Wszystkie raporty ukazywały się na stronie internetowej Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)[7], a także w języku francuskim i esperanckim na stronie internetowej Espéranto-Indre w rubryce Wieści z Japonii (Nouvelles du Japon). Na ten temat wygłosił także prelekcję podczas 90. kongresu SAT w 2017 w Gimpo-Seulu[8].
15 grudnia 2018 został wybrany Esperantystą Roku 2018. Tytuł został przyznany w uznaniu za wieloletnią działalność esperancką, przede wszystkim za organizację i prowadzenie konkursu Internacia Esperanto-Sumoo i za cykl książek Raportoj el Japanio (w 2018 ukazał się już 21. tom serii)[2].
Wybrane dzieła
Raportoj el Japanio (pol.Raporty z Japonii - 22 tomy), ukazują się od 1998[9] (w języku esperanto)[1],
Invito al Internacia Lingvo Esperanto (pol.Zaproszenie do Międzynarodowego Języka Esperanto) (w języku japońskim i esperanto), 2004[10],
Tertrema katastrofo de Japanio (pol.Trzęsienie ziemi - katastrofa dla Japonii), 2011 (w języku esperanto)[1],
Memoroj pri la Japana Katastrofo (pol. Wspomnienia z japońskiej katastrofy), 2015 (w języku japońskim i esperanto)[11],
"Nia mirinda vojaĝo" kaj aliaj rakontoj (pol. "Nasza cudowna podróż" i inne opowiadania), 2017 (w języku esperanto)[12]
Ĉiutaga vivo tra la Mondo (pol.Codzienne życie na świecie), 2018, (w języku esperanto)[13],
Bild-taglibro pri la Katastrofo en 2011 (pol.Obrazkowy dziennik dotyczący katastrofy w 2011), 2019 (w języku esperanto)[14],
De la Maro de Tooni al la Mondo (pol. Z morza Tooni w świat), 2020, (w języku esperanto)[15],
Vojaĝo de senhejma hundo Saburoo (pol. Podróż bezdomnego psa Saburoo), 2020, (w języku esperanto)[16]
W 2009 i 2011 Hori Yasuo zdobył pierwsze nagrody w literackich konkursach organizowanych przez Japoński Instytut Esperanta[1].
↑MarekM.BlahušMarekM., HoriH.JasuoHoriH., Scii la himnon parkereestas morala devo, „Starto. Organo de Ĉeĥa Esperanto-Asocio”, 4, 2010, s. 120-121(esperanto).
↑Sennacieca AsocioS.A.Tutmonda.Sennacieca AsocioS.A., Sennaciulo : oficiala organo de Sennacieca Asocio Tutmonda., Sennacieca Asocio Tutmonda, 1925–, OCLC72959974 [dostęp 2021-05-18]. Brak numerów stron w książce
↑Kongreslibro SAT (książka kongresowa SAT), 2017, s. 30.
↑PawełP.Fischer-KotowskiPawełP., Hori Jasuo: Estu fieraj batalantoj por paco!, „La Ondo de Esperanto”, 2, 2019(esperanto). Brak numerów stron w czasopiśmie
