Wieś królewska Zamojsce została założona w drugiej połowie XIV wieku. Od 1550 roku należała do rodziny Drohojowskich[6].
W 1651 roku, wieś wzmiankowana jako Zamoysce, posiadała 2 łany kmiece i młyn[7], a według zapisów z 1674 roku – 17 domów, w tym 2 we folwarku[8]. Wieś położona w powiecie przemyskim, była własnością Jana Drohojowskiego, posiadał ją w zastawie Mikołaj Czuharski, została spustoszona w czasie najazdu tatarskiego w 1672 roku[9].
W 1868 roku Zamojsce, jako własność Klaudii Raciborskiej, liczyły 116 mieszkańców[6]. Trzydzieści lat później wybrano zwierzchność gminną, której naczelnikiem w 1902 roku został Antoni Zubik. W tym roku w 41 domach zamieszkiwało 204 mieszkańców, a w obszarze dworskim – 38 mieszkańców w czterech domach. Majątkiem zarządzał Łukasz Raciborski z Sośnicy[10].
Do 1909 roku liczba ludności w Zamojscach wzrosła do 242.
W 2013 został oddany do użytku odcinek autostrady A4, mijający wieś o około 400 metrów od południa. Sołtysem Zamojściec od 2014 roku jest Krzysztof Bruk.
Kościół
Przed 1939 Łukasz Raciborski ofiarował miejsce pod budowę świątyni. Początkowo urządzono kościół w starym spichlerzu, który został poświęcony w 1945 roku przez bp Franciszka Bardę. W tym roku erygowana została też Parafia Matki Bożej Różańcowej w Zamojscach, która objęła Zamojsce i Zabłotce. W 1972 roku, kościół spłonął. Na jego miejscu wybudowano nowy murowany kościół, który został poświęcony 16 września 1974 roku przez bp Tadeusza Błaszkiewicza, zaś jego konsekracji dokonał w 1980 roku bp Ignacy Tokarczuk[11][6]
↑ZdzisławZ.BudzyńskiZdzisławZ., KazimierzK.PrzybośKazimierzK., Polska południowo-wschodnia w epoce nowożytnej. Źródła dziejowe, tom I, część 2. Rejestr poborowy ziemi przemyskiej 1651, Rzeszów: Wydawnictwo WSP, 1997, s. 135, ISBN 83-87288-55-1, Cytat: Zamoysce: de laneis 2, hortulani in agris 2 per gr 6, inquilinus pauper 1 gr 2, laneus 1 cum medio, inquilini pauperes 3, molendinum walnik desolati et abiurati.
↑ZdzisławZ.BudzyńskiZdzisławZ., KazimierzK.PrzybośKazimierzK., Polska południowo-wschodnia w epoce nowożytnej. Źródła dziejowe, tom I, część 4. Rejestr pogłównego ziemi przemyskiej 1674, Rzeszów: Wydawnictwo WSP, 2000, s. 54, ISBN 83-87288-55-1, Cytat: Zamoyscce: a curia fl. 2, a personis subditorum n[ume]ro 15, facit sum[ma fl.] .............17,0.
↑Andrzej Gliwa, Wykaz zniszczeń we wsiach i miastach ziemi przemyskiej po najeździe tatarskim z 1672 roku : (cz. I), w: Prace Historyczno-Archiwalne, Tom 13 (2003), Rzeszów 2003, s. 182.
