Zbrodnia w Przyszowicach – zbrodnia wojenna popełniona 27 stycznia 1945 przez żołnierzy Armii Czerwonej na cywilnych mieszkańcach miejscowości Przyszowice. Czerwonoarmiści zamordowali co najmniej 69 osób w wieku od 10 do 78 lat, w tym obywateli Włoch i Węgier – więźniów KL Auschwitz, którzy uciekli z marszu śmierci. Ponadto czerwonoarmiści dopuścili się wielokrotnych gwałtów na mieszkankach miejscowości oraz spalili szereg domów.
Jedną z hipotez, mającą wyjaśnić dlaczego żołnierze radzieccy posunęli się do masakry, jest to iż myśleli, że są już na terytorium niemieckim[1], a dowództwo radzieckie tolerowało bezwzględne traktowanie ludności wroga[2].
Instytut Pamięci Narodowej zakwalifikował ten czyn jako zbrodnię przeciwko ludzkości.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Por.: Dziennik Zachodni: Zbrodnie wojenne...:
Rosjanie wkroczyli do Przyszowic – niewielkiej wsi w gminie Gierałtowice – od strony Gliwic. Pomylili kierunki i byli przekonani, że są już na terytorium Niemiec. Tymczasem była to ostatnia polska wieś przed granicą z Niemcami, przyłączona do Macierzy po plebiscycie 1921 roku. Tu mieszkało wielu powstańców śląskich, działaczy narodowościowych. Błąd topograficzny kosztował życie co najmniej 60 osób, w tym kilku więźniów obozu w Oświęcimiu, którzy uciekli z marszu śmierci. Spłonęło prawie 70 domów i zabudowań gospodarczych.
- ↑ Por. relacje w: Antony Beevor, Luba Winogradow, Pisarz na wojnie. Wasilij Grossman na szlaku bojowym Armii Czerwonej 1941-1945, Wyd. Magnum, Warszawa 2006 oraz opracowanie: Catherine Merridale, Wojna Iwana. Armia Czerwona 1939–1945, Wyd. Rebis, Poznań 2007.
Linki zewnętrzne
.jpg)
