En Arquitectura denomínase ciborio[1] ao corpo cilíndrico ou octogonal que serve de base á cúpula. Non é un elemento exclusivo da arquitectura relixiosa, aínda que é nos templos onde se alcanza a súa máxima utilización.
En efecto, nas igrexas de planta en forma de cruz, ben sexa latina ou ben grega, prodúcese un espazo de encontro entre a nave principal e a que a curta ortogonalmente ou transepto que recibe o nome de cruceiro. É habitual que este ámbito cúbrase mediante unha cúpula elevada sobre un ciborio.
Segundo que a anchura do transepto sexa ou non igual á da nave, o cruceiro é un cadrado perfecto ou un rectángulo; en todo caso, os seus catro lados van constituídos por senllos arcos torais sobre os que se alza o ciborio. Tendo en conta que este é de planta circular ou octogonal, mentres que o cruceiro é un cuadrilátero, para realizar o debido asento disponse nos catro vértices deste último outras tantas pezas estruturais abovedadas, xa sexa en forma de triángulos esféricos, nese caso denomínanse pendentes, ou de beirís fora do muro, no que se designan como trompas. No ciborio adoita abrirse ocos ou lucernarios que alivian o seu peso e propician a iluminación superior.
