A numeración muisca foi o sistema de numeración empregado polos muiscas. Ó igual que os maias, os muiscas tiñan un sistema de numeración vixesimal, baseado nos múltiples de vinte (en muisca: gueta). Os numerais muiscas baseábanse na conta dos dedos das mans e dos pés. Tiñan números específicos do un ata o dez, e os números entre o once e dezanove usaban o sistema "pé un" (11) a "pé nove" (19). O número 20 era o número 'perfecto' para os muiscas, o cal é visible no seu calendario. Para calcular números maiores de 20 usaban múltiplos do seus número 'perfecto'; gue-muyhica sería "20 veces 4", ou 80. Para describir o "50" usaban "20 veces 2 máis 10"; gue-bosa asaqui ubchihica, transcrito como guêboʒhas aſaqɣ hubchìhicâ.[1] No seu calendario, que era lunisolar, só contaban do un ao dez e vinte. Cada número tiña un significado especial, relacionado cos seus deuses e certos animais, especialmente os abondosos sapos.[2]
Para a representación dos seus números usaron díxitos inspirados no seu contorno natural, especialmente sapos; ata ("un") e aca ("nove") derivan destes animais tan abondosos na sabana de Bogotá e noutras partes do Altiplano Cundiboyacense onde os muiscas vivían na súa confederación.
Os muiscas usaron un sistema de numeración vixesimal e contaron principalmente cos dedos das súas mans e secundariamente coas dedas dos pés. O seu sistema pasou de 1 a 10 e para numeracións máis altas empregaron o prefixo quihicha ou qhicha, que significa "pé" na lingua muiscaMuysccubun. Once converteuse así en "pé un", doce: "pé dous", etc. Ao igual que outras civilizacións precolombianas, o número 20 era especial. Os muiscas tiñan dúas maneiras de expresar o número vinte: "pé dez"; quihícha ubchihica ou a palabra exclusiva gueta, derivada de gue, que quere dicir "casa". Os número entre 20 e 30 cóntanse así gueta asaqui ata ("vinte máis un"; 21), gueta asaqui ubchihica ("vinte máis dez"; 30). Os números maiores eran contados como múltiplos de vinte; gue-bosa ("20 veces 2"; 40), gue-hisca ("20 veces 5"; 100).[3]
