Platón desenvolveu as súas doutrinas filosóficas mediante mitos e alegorías. Na súa "teoría das formas" ou "ideas", sostivo que o mundo sensible é só unha "sombra" doutra máis real, perfecta e inmutable. Dese mundo proveñen o alma humana (que é inmortal pero esta atópase "encarcerada" no corpo) e as ideas universais que estruturan a realidade. Estas últimas, segundo a súa "teoría da reminiscencia", son innatas na alma e "lembradas" pola razón (anamnese). Platón tamén é considerado como un dos fundadores da filosofía política ao considerar que a cidade xusta estaría gobernada por "filósofos reis". Tentou tamén plasmar nun Estado real a súa orixinal teoría política, razón pola cal viaxou dúas veces a Siracusa, Sicilia, con intencións de poñer en práctica alí o seu proxecto, pero fracasou en ambas as ocasións e logrou escapar penosamente e correndo perigo a súa vida debido ás persecucións que sufriu por parte dos seus opositores.[7]
Platón morreu aos 80 anos de idade, dedicándose nos seus últimos anos de vida a impartir ensinos na Academia da súa cidade natal. Tras a súa morte, dita institución estivo ao cargo do seu sobriño Espeusipo. Durante varios séculos, a "Antiga Academia" foi abandonando o platonismo, dando un xiro filosófico cara ao escepticismo na "Nova Academia". Esta foi clausurada definitivamente polo emperador Xustiniano no 529.[8]
Platón era un loitador e o seu nome vén polas súas costas anchas. Herma do Museo Capitolino, Roma.
O nome de Platón foi, ao parecer, o alcume que lle puxo o seu profesor de ximnasia e que se traduce como aquel que ten anchas costas, segundo recolle Dióxenes Laercio en Vidas, opinións e sentenzas dos filósofos máis ilustres (Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων). O seu nome verdadeiro era Aristocles.[10]
Traxectoria
Nacemento e familia
Debido á falta de relatos sobreviventes, sábese pouco sobre a vida e a educación de Platón. Platón naceu cara ao ano 427 a. C. en Atenas ou na illa de Exina, no seo dunha familia aristocrática e influente ateniense.[3] Era fillo de Aristón, quen se dicía descendente de Codro, o último dos reis de Atenas, e de Perictione, cuxa familia estaba emparentada con Solón (considerado un dos Sete sabios de Grecia, é recoñecido habitualmente como o iniciador da Democracia ateniense); era o irmán máis novo de Glaucón e de Adimanto, irmán máis vello de Potone (nai de Espeusipo, o seu futuro discípulo e sucesor na dirección da Academia) e medio-irmán de Antifonte (pois Perictione, logo da morte de Aristón, casou con Pirilampes e tivo un quinto fillo). Critias e Cármides, membros da ditadura oligárquica dos Trinta Tiranos que usurpou o poder en Atenas despois da guerra do Peloponeso, eran, respectivamente, tío e primo de Platón por parte da súa nai.[11] En consonancia coa súa orixe, Platón foi un acérrimo anti-demócrata (véxanse os seus escritos políticos: República, Político, Leis); con todo, iso non lle impediu rexeitar as violentas accións que cometeran os seus parentes oligárquicos e rexeitar participar no seu goberno.[12]
Educación
Espeusipo, sobriño de Platón, eloxia a rapidez mental e a modestia que tivo de neno, así como o seu amor polo estudo.[13] Na súa mocidade interesouse por artes como a pintura, a poesía e o drama; de feito, consérvase un conxunto de epigramas que adoitan ser aceptados como auténticos, e a tradición refire que escribira ou tiña interese en escribir traxedias, afán que abandonaría ao comezar a frecuentar a Sócrates,[14] —nótense as duras críticas que Platón fai das artes en República—, fundamentando a súa parcial expulsión do Estado ideal. Tamén, segundo se ve na súa teoría educativa, sempre se interesou pola ximnasia e os exercicios corporais, e certas fontes refiren que se dedicou ás prácticas atléticas; participaría así mesmo dalgunhas batallas da guerra do Peloponeso e da guerra de Corinto, pero non hai información respecto diso máis que simples mencións do caso.[15]
En canto á súa formación intelectual temperá, Aristóteles refire que, antes de coñecer a Sócrates, Platón tratara co heraclíteo Crátilo, que seguía o pensamento de Heráclito de Éfeso, e as súas ideas de que todo o sensible está en devir e, polo tanto, de que non é posible o coñecemento científico acerca diso; pero que logo, influído por Sócrates e o seu ensino e insistencia en inquirir e definir que é cada cousa para poder falar dela con propiedade, convenceuse de que había realidades cognoscibles e, polo tanto, permanentes, e decidiu que non eran sensibles —o ámbito do que sempre devén e nunca é— senón de natureza intelixible. Este é, segundo Aristóteles, a orixe da teoría das Ideas, e a súa información permítenos reconstruír algo do itinerario biográfico-intelectual de Platón.[16]
Segundo Dióxenes Laercio, Platón coñeceu a Sócrates (a influencia deste filósofo foi determinante para o conxunto do pensamento platónico) á idade de 20 anos,[17] aínda que o historiador W. K. C. Guthrie móstrase convencido de que xa o frecuentaba con anterioridade.[18] De calquera modo, pode acordarse en que o primeiro encontro produciuse entre o 412 e o 407 a.C. (é dicir, entre os quince e os vinte anos de Platón). A partir de alí, foi un dos membros máis próximos do círculo socrático ata que en 399, Sócrates, que contaba uns setenta anos, foi condenado á pena de morte polo tribunal popular ateniense, acusado polos cidadáns Ánito e Meleto de " impiedad" (é dicir, de non crer nos deuses ou de ofendelos) e de "corromper á mocidade". A Apoloxía móstranos a Sócrates fronte ao tribunal, ensaiando a súa defensa e acusando os seus opositores da inxustiza que estaban a cometer contra el; logo de ser declarado culpable, Sócrates menciona a un grupo de amigos que están na tribuna, entre eles Platón.[19] Con todo, Platón mesmo fai que no Fedón (diálogo que leva o seu nome e ao referir a Equécrates a tarde última de Sócrates cos seus amigos antes de beber a cicuta) diga, que "Platón estaba enfermo, creo".[20] Á mantenta da súa ausencia, W. K. C.[21] escribe: "Xulgalo de forma desfavorable por iso sería inxusto, xa que non só debemos esa circunstancia a Platón mesmo, senón que o conxunto do Fedón, por non dicir nada doutros diálogos, deixa fóra de toda dúbida a indubidable realidade e a forza da súa devoción a Sócrates. Os seus sentimentos puideron ser tan intensos que non fose capaz de soportar o espectáculo de ser testemuña da morte real do mellor, o máis sabio e o máis xusto dos homes que coñeceu".
Logo da perda de Sócrates, Platón, que tiña só vinte e oito anos, retirouse con algúns outros dos discípulos do seu mestre a Megara, Sicilia, á casa de Euclides (socrático, fundador da escola megárica). De alí viaxaría a Cirene, onde se reuniu co matemático Teodoro (personificado no Teeteto) e con Aristipo (socrático tamén, fundador da escola cirenaica) e a Exipto, aínda que estas dúas últimas viaxes son postas en dúbida por moitos especialistas.[22] Téñense por máis seguros, en cambio, as viaxes a Italia e a Sicilia, non só porque hai máis testemuños, senón pola decisiva Carta VII, sobre a base da cal se reconstrúe o resto das súas travesías. Na súa viaxe a Italia tería contacto con eléatas e pitagóricos, dúas das principais influencias que acusan as súas obras, en especial con Filolao, Eurito e Arquitas de Tarento, quen era, á vez, político e filósofo na súa polis. No 387 viaxou por primeira vez a Sicilia, á poderosa cidade de Siracusa, gobernada polo tirano Dionisio; alí coñeceu a Dión, o cuñado de Dionisio, por quen sentiu poderosamente atraído e ao que transmitiu as doutrinas socráticas acerca da virtude e do pracer. Segundo un relato tradicional, ao final da súa visita, Platón sería vendido como escravo por orde de Dionisio e rescatado, en Exina, polis que estaba en guerra con Atenas , polo cirenaico Anníceris, que o recoñeceuno e liberouno de contado.[22]
Á volta de Sicilia, estímase que ao pouco tempo, Platón comprou unha leira nos arredores de Atenas, nunha localización dedicada ao heroe Academo, e fundou alí a Academia, que funcionou como tal ininterrompidamente ata o ano 86 a. C. ao ser destruída polo ditador romano Sila.[23], sendo restituída e continuada polos platónicos ata que no 529 d. C. foi pechada definitivamente por Xustiniano I, quen vía nas escolas pagás unha ameaza para o cristianismo e ordenou a súa erradicación completa.[24] Numerosos filósofos formáronse nesta milenaria Academia, incluíndo o mesmo Aristóteles durante a dirección de Platón, xunto a quen traballou ao redor de vinte anos, ata a morte do seu mestre. Vale a pena lembrar certa descrición de W. K. C.[25] respecto da Academia: «... Non se parece en nada a ningunha institución moderna (...) Os paralelos máis próximos son probablemente as nosas antigas universidades (...) coas características que herdaron do mundo medieval, en particular as súas conexións relixiosas e o ideal da vida en común (...) A santidade do lugar era grande, e celebrábanse outros cultos alí, incluídos os da mesma Atenea. Para formar unha sociedade que tivese a súa terra e os seus locais propios, como fixo Platón, parece que era un requisito legal o rexistrala como thíasos, é dicir, como asociación de culto dedicada ao servizo dalgunha divindade. Platón elixiu as musas, que exercían o patronazgo da educación (...) As comidas en común eran famosas pola súa combinación de alimentos sans e moderados cunha conversación que valía a pena lembrar e anotar. Cóntase que un invitado dixo que os que cearan con Platón sentianse ben ao día seguinte». Na Academia, que non aceptaba persoas sen coñecementos matemáticos previos, impartíanse ensinos sobre distintas ciencias (aritmética, xeometría, astronomía, harmonía, poida que tamén ciencias naturais) a modo de preparación para a dialéctica, o método propio da inquisición filosófica, a actividade principal da institución; así mesmo, tamén era a principal actividade, en consonancia co expresado en República, a formación dos filósofos en política, de modo que fosen capaces de lexislar, asesorar e mesmo gobernar (sábese de varios platónicos que, logo de estudar na Academia, dedicáronse efectivamente a estas actividades).[26]
Esta escola adicouse ao ensino por un longo período de tempo ata que, en 367 a. C., Platón partiu para Siracusa coa esperanza de implantar alí os seus ideais políticos. Dionisio I, o tirano local, morrera, e coa sucesión de Dionisio II, había unha oportunidade para mudanzas na política local. A viaxe de Platón, con todo, foi inútil. Ningunha mudanza fora posible. Decepcionado, o filósofo retornou para Atenas.
Platón tamén recibiu influencias doutros filósofos, como Pitágoras, cuxas nocións de harmonía numérica e xeomatemáticas fanse eco na noción de Platón sobre as Formas; tamén Anaxágoras, quen ensinou a Sócrates e que afirmaba que a intelixencia ou a razón penetra ou enche todo; e Parménides, que argüía acerca da unidade de todas as cousas e quen influíu sobre o concepto de Platón achega da alma.
Nos seus últimos anos, Platón continuou a filosofar. Reconsiderou e reelaborou posicións anteriores e ocupouse tamén de novos problemas. A súa última obra, as "Leis", trata da preocupación fundamental de toda a súa vida: a política. O seu discípulo máis famoso foi Aristóteles.
Platón morreu no 347 a. C., aos 80/81 anos de idade, dedicándose nos seus últimos anos de vida a impartir ensinos na academia da súa cidade natal.
Influencias
Pitágoras
Pitágoras.
Aínda que Sócrates influenciou a Platón directamente como se relaciona nos diálogos, a influencia de Pitágoras sobre Platón, ou nun sentido máis amplo, os pitagóricos, como Arquitas, tamén parece ser significativa. Aristóteles afirmou que a filosofía de Platón seguiu de preto os ensinos dos pitagóricos[27] e Cicerón repite esta afirmación: "Din que Platón aprendeu todas as cousas pitagóricas".[28] É probable que ambos estivesen influenciados polo orfismo, e ambos crían na metempsicose,[n 6] a transmigración da alma .
Pitágoras sostivo que todas as cousas son números, e o cosmos provén de principios numéricos. Introduciu o concepto de forma como algo distinto da materia, e que o mundo físico é unha imitación dun mundo matemático eterno. Estas ideas foron moi influentes en Heráclito, Parménides e Platón. Para Numenius é xusto que Platón escribiu tantas obras filosóficas, mentres que as opinións de Pitágoras orixinalmente só se transmitían oralmente.[29]
George Karamanolis sinala que:
Numenio de Apamea aceptou tanto a Pitágoras como a Platón como as dúas autoridades que un debería seguir en filosofía, pero consideraba que a autoridade de Platón estaba subordinada á de Pitágoras, a quen consideraba a fonte de toda filosofía verdadeira, incluída a propia de Platón. Para Numenio é xusto que Platón escribiu tantas obras filosóficas, mentres que as opinións de Pitágoras orixinalmente só se transmitían oralmente.[30]
Segundo R. M. Hare, esta influencia consta de tres puntos:
A República platónica podería estar relacionada coa idea "dunha comunidade moi organizada de pensadores afíns", como a establecida por Pitágoras en Crotone.
A idea de que as matemáticas e, en xeral, o pensamento abstracto son unha base segura para o pensamento filosófico, así como "para teses substanciais en ciencia e moral".
Compartiron un "achegamento místico á alma e ao seu lugar no mundo material".[31][32]
Os fragmentos sobreviventes escritos por Heráclito suxiren a idea de que todas as cousas cambian ou se converten continuamente. A súa imaxe do río, con augas sempre cambiantes, é ben coñecida. Platón recibiu estas ideas a través do discípulo de Heráclito, Crátilo, quen sostiña a visión máis radical de que o cambio continuo xustifica o escepticismo porque non podemos definir algo que non ten unha natureza permanente.[33][34]
Parménides adoptou unha visión totalmente contraria, argumentando a favor da idea do Ser inmutable e a opinión de que o cambio é unha ilusión e como tal, cualifícao como o fundador da metafísica ou ontoloxía como un dominio de indagación distinta da teoloxía.[35]
Estas ideas sobre o cambio e a permanencia, ou o devir e o ser, influíron en Platón ao formular a súa teoría das formas.
O diálogo máis autocrítico de Platón chámase Parménides, no que aparece Parménides e o seu alumno Zenón, quen tras a negación do cambio de Parménides discutiu enerxicamente cos seus paradoxos para negar a existencia do movemento. O diálogo Sofista de Platón inclúe a un eleático seguidor de Parménides. No diálogo, Platón argumenta que o movemento e o descanso "son", contra os seguidores de Parménides que din que o descanso é pero o movemento non é.
Sócrates.
Sócrates
Platón foi un dos devotos seguidores novos de Sócrates. A relación precisa entre Platón e Sócrates segue sendo unha área de discusión entre os estudosos.
Platón nunca fala coa súa propia voz nos seus diálogos e fala como Sócrates en todo menos nas Leis . Na Segunda Carta, di: "ningún escrito de Platón existe nin existirá xamais, pero os que agora se di que son seus son os dun Sócrates que se volve fermoso e novo";[36] se a Carta é de Platón, a cualificación final parece cuestionar a fidelidade histórica dos diálogos. En calquera caso, nos Memorabilia de Xenofonte e Nubes de Aristófanes parecen presentar un retrato de Sócrates un tanto diferente ao que pinta Platón. O problema socrático pregunta como reconciliar estas diversas explicacións. Leo Strauss sinala que a reputación de Sócrates pola ironía lanza dúbidas sobre se o Sócrates de Platón está a expresar crenzas sinceras.[37]
Aristóteles atribúe unha doutrina diferente con respecto ás formas a Platón e Sócrates. Aristóteles suxire que a idea das formas de Sócrates pódese descubrir a través da investigación do mundo natural, a diferenza das Formas de Platón que existen máis aló e fóra do rango ordinario da comprensión humana.[38]
Nos diálogos de Platón, con todo, Sócrates ás veces parece apoiar un lado místico, discutindo a reencarnación e as relixións misteriosas, isto xeralmente atribúese a Platón.[39] Independentemente, esta visión de Sócrates non pode ser descartada de plano, xa que non podemos estar seguros das diferenzas entre as opinións de Platón e Sócrates. No Meno Platón refírese aos Misterios de Eleusis e dille a Menón que entendería mellor as respostas de Sócrates se puidese quedar para as iniciacións a próxima semana. É posible que Platón e Sócrates participasen nos misterios de Eleusis.[40]
É posible que o pensamento platónico tivese unha ampla gama de elementos teolóxicos ou relixiosos. Estes elementos poderían ser a base das súas formulacións ontolóxicas, gnoseolóxicas, políticas e epistemológicas. Mesmo, no diálogo Timeo Platón presenta unha teoría cosmogónica e relixiosa.
Esta relixión foi seguramente adoptada de Sócrates e debe ter relación co xuízo (debido a que na exposición de motivos ao castigo atópanse o corromper á mocidade e a asebeia (ἀσέβεια, asébeia): traer novos deuses e negar os xa existentes). Probablemente contiña elementos monoteístas (presentes na "Verdade" máxima ou o "Ben" máximo que se atopa nas súas teorías ontolóxicas e políticas) e órficos (debido á reencarnación da alma).
As teorías teolóxicas de Platón posiblemente eran esotéricas (secretas). Mesmo na Carta VII Platón afirma: «Non hai nin haberá nunca unha obra miña que trate estes temas [...] Calquera persoa seria gardaríase moito de confiar por escrito cuestións serias, expoñéndoas á malevolencia da xente» (341 c). Estes comentarios de Platón fan pensar que aquilo que deixou en escrito non é, para el, suficientemente "serio". Segundo confesións de Aristóteles en Sobre o ben, o estarixita non tiña acceso a estas doutrinas, a diferenza de Epeusipo e Xenócrates –o cal daría unha idea de porqué Aristóteles non adoptou a Academia–.
Na República, Platón condenou o ateísmo (entendido como un atomismo). Argüiu que o universo non xurdiu da combinación azarosa de elementos corpóreos sen ningunha intelixencia detrás. Usou unha especie de argumento cosmolóxico a favor dunha fonte do movemento que se move en por si, que é o espírito ou a alma, a fonte do movemento cósmico.[41] Deus é para Platón o ser absoluto, ben supremo, creador das cousas.[42]
O mundo tivo principio. En efecto, o mundo é visible, tanxible, corporal; todo o que ten estas calidades é sensible: e todo o que é sensible e está sometido á a opinión acompañada da sensación, xa o sabemos, nace e é procreado. Ademais dicimos, que todo o que nace procede dunha causa necesariamente. Cal é neste caso o autor e o pai deste universo? É difícil atopalo; e, cando se lle atopou, foi imposible facelo coñecer á a multitude.
En segundo lugar, é preciso examinar conforme a que modelo o arquitecto do universo o construio [...] Se o mundo é belo e se o seu autor é excelente, é claro que tivo fixos os seus ollos no modelo eterno [...] O universo procreado desta maneira foi formado segundo o modelo da razón, da sabedoría e da esencia inmutable, de onde se desprende, como consecuencia necesaria, que o universo é unha copia.
No Mito de Er, Platón expresa a súa visión do inframundo coa existencia de premios e castigos; a atinxencia dos deuses coas eleccións humanas e a transmigración das almas, as cales elixen a súa próxima vida:
"Almas efémeras, velaquí que comeza para vós unha nova carreira caduca en condición mortal. Non será o Destino quen vos elixa, senón que vós elixiredes o voso destino. Que o que salga por sorte o primeiro, escolla o primeiro o seu xénero de vida, ao que ha de quedar inexorablemente unido. [...] A responsabilidade é do que elixe; non hai culpa algunha na Divindade".
Nos diálogos de Platón discútense varios temas e conceptos metafísicos como o ser, a existencia, a natureza, o alma e o corpo. No seu teoría das formas, Platón dicía que a realidade só pode ser entendida pola comprensión racional de formas ou ideas universais abstractas. Cada idea é única e inmutable; ao contrario, as cousas materiais son múltiples e cambiantes, sendo só unhas "sombras" desas formas ideais. Nos Libros VI e VII da República, Platón utiliza diversas metáforas para explicar as súas ideas metafísicas e epistemolóxicas: as metáforas do sol, a moi coñecida "alegoría da caverna" e, a máis explícita, a da liña dividida. No seu conxunto, estas metáforas transmiten teorías complexas e difíciles; esta, por exemplo, a idea do ben, á que ten como principio de todo ser e de todo coñecer. A idea do ben¡¡ realiza isto na maneira similar que o sol emana luz e permite a visión das cousas e a xeración destas no mundo perceptivo (ver a alegoría do sol).
Dualismo platónico
Platón na Escola Secundaria Joachimsthal, Berlín, por Max Klein.
O platonismo foi interpretado como unha forma de dualismo metafísico, ás veces referido como realismo platónico ou esaxerado. De acordo a isto, a metafísica de Platón divide ao mundo en dous distintos aspectos:
O mundo intelixible, que reside o auténtico ser, inmutable, de formas ou obxectos abstractos;
O mundo sensible, que vemos ao redor noso en forma perceptiva, cambiante e copia imperfecta das formas intelixibles ou ideas.
Platón estableceu así o dualismo fundamental da filosofía, a distinción entre idealismo e materialismo, entre esencias eternas abstractas e existencias efémeras concretas, entre o ser parmenideano e o cambio heráclito.[44] Esta división ontolóxica leva tamén a Platón unha dualidade na súa antropolóxica e epistemolóxica.
A pesar de moitas críticas sobre a súa dualismo, Platón refírese no Timeo a un único universo onde se atopa tanto a materia sensible como as formar inmateriais (ver Cosmoloxía). A modo pedagóxico desdobra o universo en dous e, como quen saca unha foto dunha paisaxe, describe unha realidade complexa en dúas dimensións: a súa liña onde asenta a parte do universo que o ser humano pode percibir polos sentidos e a parte do universo que actúa como causa do anterior e que o ser humano pode aprender por medio da hipótese superior. Así, quen mira a paisaxe darase conta que é imposible que a paisaxe 'sexa' soamente o que a fotografía mostra. Con todo, un obxecto natural non é propiamente un copia "fotográfica" das ideas (pois estas pertencen a unha orde distinta das cousas físicas) senón máis ben unha imaxinativa e simbólica transmisión destas.[45]
As "Formas" ou "Ideas" (en grego, morphé e eîdos) son esencias ou entidades transcendentes, unitarias[n 7] e inmutables que estruturan a pluralidade das cousas. As formas están propiamente fose do tempo, como o mundo nouménico de Immanuel Kant. Só son comprensibles a través do intelecto ou entendemento, é dicir, a capacidade de pensar as cousas abstraéndoas de como se nos dan aos sentidos. As ideas son o ser da cousa e son subsistentes, existen por si mesmas, non só na mente humana. Por exemplo, en matemáticas, o círculo ideal consiste nun número infinito de puntos infinitesimais. Tal infinito nunca se realiza no mundo material, logo podería dicirse que un círculo ideal ten unha natureza inmutable e eterna.[44]
Polo tanto, as Formas de Platón son universais e representan a verdadeira realidade das cousas en si mesmas, así como propiedades, patróns e relacións, aos que nos referimos como obxectos. Por exemplo, as cousas xustas e belas lévannos á idea de xustiza e beleza, as cales se non existisen, non existirían tales cousas. Ao non manifestarse en si mesmas neste mundo, deben de existir noutro, separado ao noso que se perciben só coa razón.
"O mito serve a Platón para exemplificar a distinción entre mundo sensible e mundo intelixible (dualismo ontolóxico), e a distinción entre opinión e saber (dualismo epistemolóxico)."[46]
No libro VII da “República” (514a-516d), Platón presenta o mito da caverna, unha metáfora respecto da nosa educación e da súa ausencia. Serve para ilustrar a súa teoría epistemolóxica, pero ten tamén implicacións como na ontoloxía, a antropoloxía e mesmo a política e a ética.[47]
Na alegoría, Platón compara ás persoas non formadas na Teoría das Formas cos prisioneiros encadeados nunha cova. Ao non ter coñecemento do mundo real, as sombras proxectadas na parede por un lume son a verdade definitiva para eles, pero cando un é liberado e ve os obxectos e o lume, entón danse conta do seu erro. Unha vez que asumiu o home esta nova situación, aprecia a nova realidade material exterior da caverna (árbores, lagos, astros, etc), fundamento das anteriores realidades e finalmente aprecia o Sol, a metáfora da idea do ben.[48]
No mundo perceptivo, as cousas que vemos ao noso ao redor non son senón unha lixeira resemblanza coas formas máis reais e fundamentais que representa o mundo intelixible de Platón. É coma se vísemos unha sombra das cousas, sen ver as cousas mesmas; estas sombras son unha representación da realidade, pero non a realidade mesma.
Epistemoloxía e gnoseoloxía
As opinións de Platón tamén tiveron moita influencia na natureza do coñecemento e o ensino as cales propuxo no Menón, o cal comeza coa pregunta acerca de se a virtude pode ser ensinada e procede a expoñer os conceptos da memoria e a aprendizaxe como un descubrimento de coñecementos previos e opinións que son correctas pero non teñen unha clara xustificación.
Sócrates afirmaba que "O home é capaz de coñecer a verdade, de superar a opinión, elevándose ao coñecemento dos conceptos, do universal". E a súa práctica pedagóxica e a "mayéutica", levouno a deducir os conceptos universais que se achan presentes, mesmo na alma do home máis ignorante, o que se é guiado correctamente, chega a descubrilos.
TEETEO. - A que chamas ti pensar?
SÓCRATES. - Ao discurso que a alma ten consigo mesma sobre as cousas que somete a consideración.
Para Platón, o coñecemento ten como obxecto atopar unha definición inequívoca ao saber de todas as cousas. O saber máis elevado será entón o coñecemento do universal e o máis baixo será o coñecemento do particular. Esta doutrina supón unha separación irreconciliable entre o saber universal e o mundo real, pero para Platón este concepto do universal non implica unha forma abstracta, senón que a cada un destes coñecementos universais correspóndelle unha realidade concreta.[49]
Para Platón son as ideas as que se poden coñecer en forma accesible, pero non nega realidade ao mundo das cousas. Con todo, Platón non puido determinar cal é a relación que existe entre o particular e o universal.
Platón explica con máis claridade este problema cando se refire a arte, dinos que o artista representa unha terceira versión do home. Segundo Platón, o home ideal é a meta que todos os humanos tratan de alcanzar, logo existen os homes particulares que son copias do ideal e por último está o artista que imita unha copia. Por exemplo, na Xeometría se parte dunha hipótese e se continua avanzando mediante un diagrama visible para chegar a unha conclusión. O xeómetra supón unha figura xeométrica a partir de gráficos e figuras, procurando distinguir obxectos que só se poden ver coa intelixencia.
Mediante o razoamento abstracto e entendendo os principios, a mente pode sacar conclusións sen contar coas imaxes visibles.
Platón supón que o coñecemento do real pódese alcanzar dun modo absoluto, pero non sucede o mesmo coas cousas do mundo sensible, que para el é ilusorio e está suxeito ao cambio. Razón pola que non poden ser obxecto de coñecemento científico.
A doutrina do coñecemento da reminiscencia está baseada na doutrina da lembranza pitagórica e aparece nos diálogos Menón, Fedón e Fedro. O concepto de "reminiscencia" ou "anamnese" é unha noción fundamental en Platón,[50] que consiste en que o coñecemento é innato na alma humana e coñece as formas do mundos das ideas antes de encarnarse no corpo e polo tanto, "coñecer" é "lembrar". Esta teoría é complemento da teoría método socrático xa que incita ao alumno a que descubra no seu interior unha verdade mediante preguntas.[51][52]
Formas de coñecemento
Descrición dos elementos que compoñen o esquema: # A alma existe antes que o corpo. Na súa vida anterior, no mundo suprasensible, contempla as ideas. # Cando a alma únese ao corpo, esquece o coñecemento que adquirira. # No mundo sensible, o home percibe polos sentidos os obxectos que foron feitos polo demiúrgo (Deus), a partir dunha materia preexistente (jora), tendo como modelo ás ideas. # A percepción sensible dos obxectos esperta na alma, pola súa semellanza coas ideas, o recordo das ideas esquecidas. De alí que se denomine "Teoría da reminiscencia" ou do recordo.
Platón distingue varios graos de coñecemento baseados en Parménides. El diferenciaba entre: doxa e episteme.
A súa visión destas cambiaron durante a súa vida.[53] Nos primeiros diálogos entiendía a doxa como xuízo subxectivo e a episteme como unha habilidade. Mentres que no Banquete eloxiou á doxa como medio imprescindible para alcanzar a virtude na episteme, na República considera toda doxa como perigosa e contraposta á episteme.[32]
Coñecemento das cousas sensibles (Doxa)
É denominado por Platón doxa (opinión ou aparición) a percepción do mundo sensible, camiño entre o verdadeiro e a ignorancia. Xa que non posúe verdadeira entidade, tampouco pode haber auténtico coñecemento senón mera opinión. Á súa vez a opinión ten dous modos: divide en crenzas (pistis) e coñecemento da aparencia ou imaxinación (eikasia).[54]
A imaxinación (Eikasia)
Mediante a imaxinación apréndense as imaxes das cousas, as súas sombras e reflexos, sendo o grao máis baixo da escala do coñecemento. Non podemos imaxinar un obxecto dotado de menos consistencia que a fugacidade extrema dunha sombra. Posiblemente Platón este pensando en actividades como a poesía, a pintura ou a retórica. Efectivamente tanto o orador como o poeta ou o pintor, están só interesados nunha mera imitación verosímil da realidade e para isto bástalles coa produción de imaxes.
A crenza ( Pistis)
Aquí hai un grao de coñecemento superior ao anterior xa que versa xa sobre un obxecto mesmo e non sobre unha imaxe deste. As diversas artes produtoras por exemplo a carpintería, encaixarían aquí perfectamente: o carpinteiro sabe máis en relación coa mesa que o pintor que a representa nun lenzo porque a este bástalle cunha mera aparencia verosímil da mesa, mentres que o carpinteiro ha de fabricar unha mesa "real".[55]
Coñecemento intelixible (Episteme)
A episteme (ciencia) é o verdadeiro coñecemento, que vén da verdadeira realidade inmutable das ideas.[56] Ten como obxecto a realidade intelixible, o ser perfecto e inmutable: as ideas. Tamén aquí hai dous graos:
Coñecemento discursivo (Diánoia)
Como exemplo de diánoia (en grego, διάνοια), Platón pensa na aritmética ou na xeometría. En ambas partese sempre de hipóteses ou presuposicións e necesítase (pensa Platón) de símbolos sensibles. A matemática procede segundo un tipo de razoamento que poderiamos denominar "hipotético-deductivo", é dicir, vaise da hipótese á conclusión mediante dedución.
Coñecemento ou intelixencia pura (Nous)
A superación da diánoia alcánzase na dialéctica considerada como a "culminación de todas as ciencias". Este trátase en supoñer o que queremos e discutir esa tese mediante un diálogo introspectivo ou con outra persoa.[57] Só ela é capaz de cancelar o carácter soamente hipotético dos principios utilizados nas restantes disciplinas, ao dar razón deles e xustificalos racionalmente. Para conseguilo, a dialéctica ten que remontarse a un principio non hipotético desde o que poida deducir a maneira de consecuencias todo o demais. É claro que este principio non hipotético, obxecto da dialéctica, non é outro que a idea do ben. Mediante ela alcánzase o coñecemento da estrutura relacional das ideas, e en último termo, o coñecemento da verdade suprema, condición (fundamento) das propias ideas e, polo tanto, tamén do mundo sensible: a idea do ben.[58]
No libro VI da súa obra A República, Platón utiliza a analoxía da liña para expresar as dúas rexións da realidade, as súas divisións e os tipos de coñecemento que lle corresponden.[59]
No primeiro segmento desta liña asenta os obxectos que son perceptibles polos sentidos e á vez divídeos en dúas clases e refire para cada tipo de obxecto unha forma (ou operación) na que a alma coñece estes obxectos. A primeira son as imaxes ou sombras que se desprenden dos obxectos físicos imaxes das que se pode obter un coñecemento case nulo, polo tanto, o ser humano imaxina que poden ser estas sombras. Na segunda división deste primeiro segmento asenta aos obxectos físicos que cumpren un dobre papel, son xerados polo que chamará seres intelixibles inferiores e superiores á vez que con outros elementos (i.e. a luz) xeran as sombras. A estes corresponde a operación da crenza porque o estar en constante cambio por estar suxeitos ao tempo e ao espazo nunca 'son'.
No segundo segmento da liña Platón asenta os obxectos que sen poderse percibir polos sentidos son percibidos pola alma e son os xeradores dos que se atopaban no primeiro segmento da liña e tamén a divide en dúas. Na primeira parte deste segundo segmento asenta os seres intelixibles inferiores, os principios matemáticos e xeométricos. Estes entes aínda gardan algún tipo de relación coa parte do universo sensible porque llos pode representar (por exemplo, un cadrado, o número 4, o impar respecto do par, etc.); a operación que realiza a alma para aprehender estes conceptos é o entendemento. Na última parte, asenta os seres intelixibles superiores, aquelas ideas que só poden ser definidas por outras e que de ningunha maneira poden ser representadas para a percepción sensorial (i.e. a xustiza, a virtude, o valor, etc.); para comprendelos a alma disponse cara a eles utilizando a intelixencia.
Así para a primeira sección Platón entendeu que a imaxinación e a crenza, é dicir, a mera descrición do que se percibe, pode dar como resultado unha opinión. Con todo o entendemento e a intelixencia son para Platón aquelas operacións das que se obtén o coñecemento.
Aínda que as interpretacións das escrituras de Platón (particularmente A República) tiveron unha inmensa popularidade na longa historia da filosofía occidental, tamén é posible interpretar as súas ideas nunha forma máis conservadora que favorece a lectura desde un punto de vista epistemolóxico máis que metafísico como sería o caso da metáfora da Cova e a Liña Dividida (agora ben, tamén hai autores importantes que falan da necesidade de realizar unha interpretación fenomenolóxica sobre Platón para lograr ver ao autor máis aló das capas históricas que o incubren debido ás súas outras interpretacións menos afortunadas). Existen obvios paralelos entre a alegoría da Cova e a vida do mestre de Platón, Sócrates, quen foi executado na súa intención de abrir os ollos aos atenienses. Este exemplo revela a dramática complexidade que frecuentemente se atopa baixo a superficie dos escritos de Platón (non hai que esquecer que en A República, quen narra a historia é Sócrates)
Moitos interpretaron a Platón como afirmando que o coñecemento estaba baseado esencialmente en crenzas verdadeiras xustificadas; unha crenza influente que levou ao desenvolvemento máis adiante da epistemoloxía. No Teeteto, Platón distingue entre a crenza e o coñecemento por medio da xustificación. A xustificación é unha explicación racional da crenza. A verdadeira opinión acompañada da razón é o coñecemento.[60]
Aínda que a "crenza verdadeira xustificada" é a definición filosófica tradicional do coñecemento, os antigos xa eran escépticos desta idea platónica. Os diálogos socráticos normalmente non chegaron a ningunha conclusión positiva; eran "dialéctica negativa".[60] Anos despois, Edmund Gettier demostraría os problemas das crenzas verdadeiras xustificadas no contexto do coñecemento. O propio Platón tamén identificou problemas coa definición de crenza verdadeira xustificada en Teeteto, concluíndo definición de coñecemento é circular.[61][62]
Entón, Teeteto, a epistēmē non sería nin sensación nin crenza verdadeira nin logos que sobrevén á crenza verdadeira.
Porque o obxecto de coñecemento debe ser inmodificable, estable e permanente como para lograr a súa definición con claridade. O coñecemento lógrase mediante xuízos sobre conceptos universais e non sobre particulares e só poden ser verdadeiros os xuízos sobre o permanente e estable. Nin a percepción sensible nin a crenza verdadeira poden ser obxecto de coñecemento.[63] Unha regresión infinita xorde cando preguntamos cales son as xustificacións polas razóns mesmas.[60]
O auriga representa a alma racional e os cabalos a alma concupiscible e irascible.
A antropoloxía platónica divide ao ser humano nunha entidade composta por dous elementos antagónicos, corpo (material) e alma (inmaterial), sendo a alma quen ten prioridade e prevalencia sobre o corpo. Platón elaborou unha teoría tripartita da alma no seu diálogo A República, e tamén coa alegoría do carro alado no Fedro. Na República e no Timeo, Platón afirmou que a alma (psique) componse de tres partes:[64][65]
Alma racional, (λογιστικόν); inmortal, intelixente, divina e situada no cerebro; a súa virtude é a prudencia e sabedoría.
Alma irascible, (θυμοειδές); fonte das paixóns nobres (valor, coraxe, fortaleza), está situada no peito e morre co corpo. A súa virtude é a fortaleza.
Alma concupiscible, (ἐπιθυμητικόν); fonte das paixóns innobles (apetitos, desexos corporais), está situada no ventre e é mortal. A súa virtude é a temperanza.
A alma racional é unha substancia que se move a si mesma.[42] Para Platón, o corpo é o cárcere da alma, e esta aspira volver para o mundo das ideas. Para iso, ten que haber unha harmonía das almas. As referencias á inmortalidade da alma, así como os primeiros intentos por abordar a súa demostración, atopámolos nos diálogos de transición; aínda que será nos diálogos de madurez onde se desenvolvan as probas, sendo ratificada a crenza na inmortalidade no Timeo. Platón concibe a inmortalidade soamente no racional da alma. Defende o argumentou no Fedón sobre a inmortalidade dá alma con base na súa simplicidade. No Menón, defende a tese de que a alma vive sen o corpo no mundo dás ideas (anamnesis]).[51][66][67]Aristóteles sinalou que a teoría da alma de Platón coincide coa de Empédocles, onde a alma está composta dos catro elementos.[42] Platón atopou nel a súa teoría da visión.[68] En concordancia coa idea de que o semellante coñécese polo semellante, ambos postulan que o lume no noso interior, semellante co lume exterior, flúe de maneira sutil e continua a través do ollo permitindo así a visión. Platón achegou a súa versión do metabolismo: os alimentos nutren todas as partes do corpo, así o sangue fórmase no ventre, sede da alma apetitiva, pola acción do lume e de alí distribúese a todo o corpo. Os pulmóns reviven o aire, para gardar o lume interno. Os órganos do corpo toman do sangue as substancias para repararse.[69]
A política e a ética de Platón fundaméntase na súa antropoloxía, e está na súa epistemoloxía e ontoloxía.
As ideas filosóficas de Platón tiveron moitas implicacións sociais, particularmente en canto ao estado ou goberno ideal. Hai discrepancias entre as súas ideas iniciais e as que expuxo posteriormente. Algunhas das súas máis famosas doutrinas están expostas na República. Con todo, cos estudos filolóxicos modernos chegouse a implicar que os seus diálogos tardíos (Político e Leis) presentan unha forte crítica ante as súas consideracións previas, esta crítica xurdirá por mor da enorme decepción de Platón coas súas ideas e á depresión mostrada na Carta VII.
Xustiza
O goberno debe basearse no consentimento e a harmonía do verdadeiro coñecemento do que é bo para a cidadanía.[70] Para Platón o máis importante na cidade e no home sería a Xustiza. Polo tanto o seu Estado estará baseado nunha necesidade ética de xustiza. A xustiza conseguirase a partir da harmonía entre as clases sociais e, para os individuos, nas partes da alma de cada un.
Platón dicía que as sociedades debesen ter unha estrutura tripartita de clases a cal respondía a unha estrutura segundo o apetito, espírito e razón da alma de cada individuo:
Artesáns ou labradores – Os traballadores correspondían á parte de “apetito” da alma.
Guerreiros ou gardiáns – Os guerreiros aventureiros, fortes, valentes e que formaban o “espírito” da alma.
Gobernantes ou filósofos – Aqueles que eran intelixentes, racionais, apropiados para tomar decisións para a comunidade. Estes formaban a “razón” da alma.
Para preservar a harmonía social, Platón considera unha nobre mentira da que se valerán os gobernantes para convencer ao pobo.[71] No mito dos metais, xustifícanse as diferenzas na natureza humana debido a distintas proporcións de tres metais na alma (ouro, prata e mestura de ferro e bronce) postos polos deuses.[72]
De acordo con este modelo, os principios da democracia ateniense, como existía naquela época, eran rexeitados nesta idea e moi poucos estaban en capacidade de gobernar. Este desprezo á democracia podería deberse ao seu rexeitamento fronte ao xuízo a Sócrates. No canto de retórica e persuasión, Platón di que a razón e a sabedoría (episteme) son as que deben gobernar. Isto non equivale a tiranía, despotismo ou oligarquía. Como Platón dicía:
Ata que os filósofos gobernen como reis ou, aqueles que agora son chamados reis e os dirixentes ou líderes, poidan filosofar debidamente, é dicir, ata tanto o poder político e o filosófico concorden, mentres que as diferentes naturezas busquen só un só destes poderes exclusivamente, as cidades non terán paz, nin tampouco a raza humana en xeral.
Platón describe a estes “reis filósofos” como aqueles que “aman ver a verdade estea onde estea cos medios que se dispoñen” e soporta a súa idea coa analoxía dun capitán e o seu navío ou un médico e a súa medicina. Navegar e curar non son prácticas que todo o mundo estea cualificado para facelas por natureza, sen importar a súa riqueza, beleza ou mesmo o seu sexo:
Por tanto, querido amigo, non existe no rexemento da cidade ningunha ocupación que sexa propia da muller como tal muller nin do home como tal home, senón que os dotes naturais están diseminados indistintamente nuns e noutros seres, de modo que a muller ten acceso pola súa natureza a todos as labores e o home tamén a todas; unicamente que a muller é en todo máis débil que o home.
A República, V, 455d
Gran parte da República está dedicada a indicar o proceso educativo necesario para producir estes “filósofos reis”, de feito o Estado ideal platónico será en gran medida un ente dedicado á educación. Todos os cidadáns pasarían por un longo sistema de educación co obxectivo de crear cidadáns comprometidos co ben común e determinar o seu rol social. Para impedir que os gobernantes abusasen do seu poder, esixíaselles levar vidas austeras sen posuír diñeiro ou propiedades, nin tampouco vida familiar.[73]
Estado ideal
A fundamentación do Estado ideal na idea do ben. Débese mencionar, con todo, que a idea da cidade que se describe na República cualifícaa Platón como unha cidade ideal, a cal se examina para determinar a forma como a inxustiza e a xustiza desenvólvense nunha cidade. De acordo a Platón, a cidade “verdadeira” e “sa” é a que se describe no libro II da República, que contén traballadores, pero non ten os reis-filósofos, nin poetas nin guerreiros.
En todo caso, para Platón o Estado ideal (Monarquía) devirá nunha corrupción triste pero necesaria. Así establece Platón as categorías dos diferentes estados nunha orde de mellor a peor:[74][75][76]
A aristocracia ou monarquía corresponde ao Estado ideal coa súa división de clases tripartita (Filósofos-Gardiáns-Traballadores). No mellor Estado, todas as cousas han de ser establecidas segundo o proverbio: todo é común entre amigos.[77] Platón propón o comunismo (non confundir co comunismo marxista)[78] e a monarquía, pero á súa vez terminou defendendo as leis como sistema de goberno —máis como sometemento ás circunstancias que por unha verdadeira preferencia—. Igualmente, é quizais o primeiro en defender a igualdade entre os sexos, a diferenza do seu discípulo Aristóteles. O Estado tamén establece as directrices euxenésicas que deben regular a vida marital e reprodutiva da cidade. Os gobernantes reproduciríanse con parellas aprobadas polo Estado para producir a mellor descendencia.[73]
En Leis, Platón renuncia os seus radicalismos anteriores (goberno de filósofos, abandono da propiedade privada e familias) por imposibilidade práctica. O Estado perfecto debe contemplarse como paradigma dunha constitución para seguir.[77] Aquí os gobernantes sen aqueles que obedecen con maior rigorosidade a lei divina en cuxas mans se atopa o obxectivo ao que se debe mirar todo.[70]
Varios diálogos discuten a ética, incluíndo a virtude e o vicio, o pracer e o dor, o crime, o castigo e a xustiza. Na República, Platón ve a "O Ben" como a Forma suprema, que dalgunha maneira existe mesmo "máis aló do ser", alcanzable por uns poucos mediante a verdadeira episteme.[32] No Gorxias argüe Platón contra a identificación do ben co pracer e contra a moral do «Superhome» proposta por Calicles.[79]
Platón distingue tres praceres: os que enchen e substitúen unha dor; os que non enchen unha falta e os praceres; do filósofo non enchen unha falta dolorosa e son praceres xenuínos. Contra a suposición da epicura, os praceres do filósofo son máis substanciais que os praceres da carne. Con todo, o pracer é unha guía enganosa cara á felicidade.[64]
Sócrates propuxo un intelectualismo moral que afirmaba que ninguén o facía mal á mantenta, e saber cales son os bos resultados para facer o que é bo; ese coñecemento é virtude. No diálogo de Protágoras arguméntase que a virtude é innata e non se pode aprender. Para Sócrates, toda ética debe comezar co autocoñecemento. Sócrates xa concibe a virtude como o comportamento correcto para ese propósito ou actividade para a cal se fai algo, é dicir, o comportamento apropiado para a natureza. Do mesmo xeito, Platón constrúe a súa ética sobre os piares da súa concepción da felicidade e a virtude.[80][81]
"Aos homes desenvoltos e inxustos, non lles pasa como aos corredores que corren ben á saída e mal ao final? [...] aínda que se encubran durante a súa mocidade, son atrapados ao final da súa carreira, fanse con iso dignos de risa e, ao chegar a vellos, son despiadadamente vexados por forasteiros e concidadáns, reciben azoutes e ao final sofren".
A ética de Platón é unha ética eudemonista, é dicir, unha ética que establece que o fin que todos os seres humanos desexan alcanzar na vida é un felicidade, tanto individual como colectivamente.[82] A felicidade é o fin da vida humana e consiste en actuar de acordo coa natureza humana, buscando a súa perfección mediante o equilibrio da alma e a súa harmonía a través dunha vida virtuosa. Polo tanto, a felicidade e a virtude están estreitamente vinculadas. As virtudes cardinais platónicas xa expostas na súa política son a xustiza, a prudencia, a fortaleza e a temperanza.[83] A ética de Platón ten como obxectivo estudar como o ser humano pode achegarse ao mundo das ideas e, en última instancia, a contemplación da idea do ben.[80] O ben supremo do home pódese dicir que é o desenvolvemento auténtico da súa personalidade como ser racional e moral, o recto cultivo da súa alma, o benestar xeral e harmonioso da súa vida.[79]
Platón presenta baixo a figura de Sócrates o famoso dilema de Eutifrón no diálogo do mesmo nome, no que critica á lei divina como base da moral (teoría do mandato divino). Para Platón, o mal é necesario, fatal e inevitable no mundo por mor da materia, independente de Deus.[42] Na República, Platón uso o mito do Anel de Giges para considerar se unha persoa sería xusta se non tivese que temer polas consecuencias éticas. En Leis o ben non se considera como un saber, senón como harmonía racional dos elementos integrantes do home. Platón xa non considera as emocións como unha ameaza ás virtudes.[82] O problema ético xa non é o de pescudar que é o Ben, senón o de como facer que os homes vivan unha boa vida.[32]
A beleza para Platón é un tipo de forma universal, daquela a beleza perfecta existe só na forma eterna da beleza. Platón argumentou a favor dunha idea atemporal da beleza independente e superior á do mundo imperfecto dos sentidos. No seu diálogo Hipias maio, o seu mestre, Sócrates trata de establecer unha definición da beleza. Existen vasillas, mulleres e homes belos, pero soamente no físico. A beleza como tal, é a sabedoría.[84] Sócrates conclúe devandito diálogo co proverbio: "O belo é difícil".[85]
A beleza en Platón abrangue tamén os ámbitos morais e cognoscitivos. No Banquete, para Platón a beleza e o ben eran termos sinónimos. Neste mesmo diálogo, baixo a figura da filósofaDiotima, expresa o concepto de amor platónico cunha escaleira que alcanza ata o coñecemento divino. Diferenciábase dous tipos de amor: o físico (ao corpo) e o espiritual (á alma, este último achéganos ao coñecemento divino).[86]
Para Platón, o amor é un elemento " volitivo" e que concibe como un impulso cara á beleza, sabedoría e o ben.[87] Presentou o mito do Andróxino, no cal había un ser que reunía no seu corpo con dous sexos (do mesmo ou contrarios). Estes seres tentaron invadir o Monte Olimpo, lugar onde viven os deuses, e Zeus, ao decatarse diso, lanzoulles un raio que os dividiu en home e muller. Desde entón, dise que o home e a muller andan pola vida buscando a súa outra metade (ver media laranxa).
Con todo, Platón declara no Fedro que a beleza é distinta da sabedoría porque pode manifestarse a través dos sentidos. En tal diálogo, considerou que a contemplación das belezas imperfectas espertan en nós o recordo da esencia mesma da beleza.[88][89]
Arte e poesía
Varios diálogos abordan preguntas sobre a arte, incluída a retórica e a rapsodia. Sócrates di no Ión que a poesía está inspirada nas musas e non é racional.[90] El fala con aprobación disto e doutras formas de tolemia divina (bebedeira, erotismo e soños) no Fedro,[91] e con todo, na República quere prohibir a poesía. Por outra banda, en Leis, Platón dá dúas funcións á arte: que a mocidade teña sentimentos xustos e doutra banda ser unha fonte de descanso para a madurez. Aquí a arte esta subordinada ao ben.[92] Nese diálogo, Platón falou acerca das leis sobre a música con criterios morais. Tiña unha baixa estima cara aos home comúns, pois carecen de criterio respecto a a música e o teatro, preferindo o vulgar.[93][94]
Eu estou de acordo co vulgo en que é necesario xulgar a música polo pracer, pero, por certo, non polo de calquera, senón que me atrevo a dicir, a musa máis fermosa é aquela que deleita aos maiores e suficientemente educados, e, en especial, a que proporciona pracer a aquel único que se distingue pola súa excelencia e a súa educación.
Para Platón, o orixe da arte hase de poñer no natural instinto expresivo.[45] A natureza da arte para Platón non é a invención, senón a mimesis, a «copia material», da idea de beleza. Pero "a raza dos poetas non é capaz de coñecer o que é bo e o que non" e "o creador de pantasmas, o imitador, non entende nada do ser, senón aparencia".[94] Como toda copia sempre é imperfecta, o artista actúa como un sofista, un mentireiro que vive de aparencia e déixase levar pola paixón.[95] Doutra banda, Sócrates non dá indicios no Ión da desaprobación de Homero que expresaba na República e suxire que a Ilíada funcionou no mundo grego antigo como literatura inspirada divinamente que pode proporcionar orientación moral, se só pode interpretarse adecuadamente.
Cosmoloxía
É presentada principalmente no Timeo, aínda que hai elementos cosmolóxicos noutros textos (por exemplo, no Fedón e, de modo máis particular, nas Leis). A introdución ao Timeo dá a entender que a presentación non garante exactitude, o cal mostra o recoñecemento de Platón da debilidade propia dos saberes orientados ao mundo sensible e alcanzables a través das nosas sensacións. No Timeo, Platón preocúpase pola estrutura do ceo visible como modelo para a alma humana, e tamén coas condicións materiais da fisioloxía humana.[82]
Segundo a interpretación tradicional da metafísica do Timeo, a materia existe eterna e independente. O carácter propio da materia é para a indeterminación (apeiron). Platón denomina Jôra a un espazo baleiro caótico que servirá de lugar onde se instale a materia.[96] Con todo, Platón chega a dar á Jôra no Timeo certas propiedades materiais, referíndoselle como unha especie de "barro informe" ou "nai" do que procede o establecemento da orde material. Platón usa a figura do demiúrgo, quen cumpre o papel de creador do mundo sensible, mentres que o mundo das ideas constitúe ao paradigma do cosmos. En xeral, estas dúas entidades considéranse separadas.[97] Logo, o mundo é o resultado de Deus, as Ideas e a materia.[42]
Platón describiu á Terra con forma dun globo e o universo esférico, ao ser a figura máis perfecta, creado polo demiúrgo, sendo ademais finito e limitado.[98]Aristóteles fai referencia ao Timeo na súa obra Sobre o ceo na cal Platón expresa que a Terra rota ao redor do seu propio eixo no universo.[99][100] Con todo, no Fedón, Platón afirma a inmobilidade da Terra[101], e no Fedro, onde se presenta unha profesión de deuses olímpicos, dise que Hestia, a divindade da Terra, "queda na morada".[102][103]
Platón opinaba que o ben non era algo subxectivo nin relativo, como pensaban os sofistas. O ben era algo real, inmutable e obxectivo, non dependía das opinións particulares das persoas, xa que para Platón o ben existía independentemente das cousas boas que as persoas ven no mundo, nun mundo á parte ao que denominou Mundo das Ideas.[105]
O Mundo das Ideas (ou Hiperuraneo) son as formas ideais de aquilo que as persoas ven e senten. É dicir, aquilo que perciben coas súas sensacións, son meras sombras das Ideas perfectas desas mesmas cousas. Esta filosofía de Platón tamén é coñecida como Teoría das Ideas ou Teoría das Formas.
Exemplo
Reprodución do busto de Platón.
Polo tanto, para Platón, o mundo percibido polos sentidos era unha pálida reprodución do Mundo das Ideas. Cada obxecto concreto que existía formaba parte, xunto con todos os outros obxectos da súa categoría, dunha Idea perfecta. Unha determinada pluma, por exemplo, tería determinados atributos (cor, formato, tamaño etc). Outra pluma tería outros atributos, pero tamén ela sería unha pluma, tanto como a outra. Aquilo que facía que as dúas fosen plumas era, para Platón, a Idea de pluma, perfecta, que esgotaba todas as posibilidades de ser pluma.
A ontoloxía de Platón di, entón, que algo é na medida en que participa da Idea dese obxecto. No caso da pluma é irrelevante, mais o foco de Platón son cousas como o ser humano, o ben ou a xustiza, por exemplo.
Mudanza ou estaticidade?
O problema que Platón se propuña resolver era a tensión entre Heráclito de Éfeso e Parménides de Elea: para o primeiro, o ser era a mudanza, todo estaba en constante movemento e era unha ilusión a estaticidade, ou a permanencia de calquera cousa; para o segundo, o movemento era a verdadeira ilusión, pois algo que "era" non podía deixar de ser e algo que non "era" non podía ser, así, non había mudanza.
Por exemplo, tómese o caso dunha árbore, que é ela mesma dende o estadio de semente ata morrer, a pesar das características tan diferentes entre o estadio de semente e a árbore vella. Hai unha mudanza da árbore en relación a si mesma (co pasar do tempo ela medra). Para Heráclito, a árbore estaba sempre mudando e nunca era a mesma, mentres que para Parménides, nunca mudaba, era sempre a mesma e era unha ilusión a súa mudanza.
Platón resolveu ese problema coa súa Teoría das Ideas. O que había de permanente nun obxecto era a Idea, máis concretamente, a participación dese obxecto na súa Idea correspondente. E a mudanza ocorría porque ese obxecto non era unha Idea, senón unha incompleta representación da Idea dese obxecto.
Volvendo ao exemplo da árbore e situándoo no punto de vista de Platón, o que facía que ela fose ela mesma e fose unha árbore (e non outra cousa), a pesar da súa diferenza daquilo que era cando era nova (o estadio de semente), era a súa participación na Idea de Árbore; e a súa mudanza debíase ao feito de ser unha pálida representación da Idea de Árbore.
O Intelectualismo moral de Platón
Segundo Platón, era a idea do ben a que comunicaba a bondade ás cousas e ás accións que rodean ás persoas, a idea de ben era a causa de que as persoas as considerasen boas. Platón opinaba que o coñecemento da idea de ben era a máxima aspiración do filósofo ou amante da sabedoría, pois que tivese tal visión sería bo, pero ademais, e para non deixar fora da ética á maioría da poboación, e sen tempo para filosofar, Platón admitiu que tamén existía un modo de ser bo aínda que a persoa non chegase a coñecer a idea absoluta do ben: a educación. Para Platón, se as persoas eran conducidas (incluso con mentiras e castigos) cara ao ben por alguén que tivera a oportunidade de chegar a coñecer a idea de maneira intelectual, todos os seres humanos teríamos a oportunidade de actuar ben.
A versión do "Intelectualismo moral" de Platón apartábase da do seu mestre Sócrates, porque para este a busca da felicidade a través do coñecemento da idea do ben era un camiño individual, no que non era posible recibir a axuda deses supostos educadores que propuña Platón, xa que para Sócrates o noso ben e a nosa felicidade eran unicamente resultado do noso esforzo individual.
Segundo Platón, ao ser humano lle interesaba realmente ser bo e xusto, e non soamente parecelo, tal como pensaban os Sofistas, por tres razóns distintas que Platón cría moi relacionadas entre si:
1. Unha sociedade organizada era ante todo unha sociedade na que existía seguridade e benestar. Para Platón a liberdade non era moi importante. El pensaba que a organización social perfecta comezaba coa separación dos cidadáns en tres clases sociais diferentes:
Os gobernantes, que aínda que eran a minoría eran os que mandaban.
Os gardiáns, que defendían a cidade. (Lémbrese que a Antiga Grecia organizábase en polis ou cidades-estado)
Os produtores, que aínda que eran a maioría, ocupábanse unicamente de traballar e obedecer.
Platón pensaba que o individuo era bo e xusto cando cumpría co papel social que lle correspondía segundo a clase á que pertencese. Só así podía axudar ao bo comportamento e á felicidade da súa cidade.
2. Esta concepción de harmonía entre partes diferentes tamén era aplicada por Platón para estudar o comportamento axeitado de cada individuo. A alma humana, ao igual que a sociedade, estaba dividida en tres partes:
1. Alma racional, que se ocupaba do relativo ao coñecemento.
2. Alma irascible, que se ocupaba de darlles ás persoas forza e valor para cumprir os seus desexos.
3. Alma concupiscible, que se encargaba do relativo ás nosas paixóns, instintos e desexos.
Unha persoa xusta era aquela que conseguía acadar o equilibrio entre as tres partes da alma. Mais Platón opinaba que "equilibrio" non quería dicir que as tres partes debesen mandar o mesmo nunha persoa, senón que era a alma racional, axudada pola forza de vontade que lle proporcionaba a alma irascible, as que coa súa unión lle permitían á persoa controlar as súas paixóns, é dicir, a alma concupiscible.
3. Para Platón, a persoa que lograba acadar este equilibrio que lle permitía os seus instintos máis irracionais, ademais de contribuír á felicidade da súa sociedade, recibía tras da morte un premio na outra vida pola súa bondade, e de ser o caso, un castigo pola súa maldade.
Platón pensaba, polo tanto, que o ben era algo absoluto, e só aquela persoa que o coñecía debía gobernar a cidade. Para el, a xustiza existía cando cada cidadán seguía as instrucións daqueles que coñecían verdadeiramente a idea de xustiza. Os demais soamente podían contribuír á felicidade do conxunto se obedecían e se ocupaban dos asuntos propios da súa clase social. Deste xeito, Platón propoñía un modelo de convivencia antidemocrático que se fundamentase na idea aristocrática de que non é certo que todas as persoas eran iguais, unhas eran mellores, e outras eran peores, e soamente as primeiras podía gobernar a cidade.
Anamnese
Platón tamén elaborou unha teoría gnoseolóxica, é dicir, unha teoría que explicaba como se podían coñecer as cousas, unha teoría do coñecemento. Segundo el, cando as persoas vían un obxecto repetidas veces, lembrábanse, aos poucos, da Idea daquel obxecto, que viran no Mundo das Ideas.
Para explicar como se daba iso, Platón recorreu a un mito (ou unha metáfora) que dicía que, antes de nacer, a alma de cada persoa vivía nunha estrela, onde se localizan as Ideas. Cando unha persoa nacía, a súa alma era "botada" para a Terra, e o impacto que ocorría facía que esquecese o que vira na estrela. Mais ao ver un obxecto aparecer de diferentes formas (como as diferentes árbores que se podían ver), a alma recordaba a Idea daquel obxecto que fora vista na estrela. Tal recordo, en Platón, chámase anamnese.
Reminicencia
Unha das condicións para a indagación ou investigación acerca das Ideas era que as persoas non estaban en estado de completa ignorancia sobre elas. Do contrario, non terían nin desexo nin poder de procuralas. En vista diso, era unha condición necesaria (para tal investigación) que tivesen na súa alma algunha especie de coñecemento ou lembranza do seu contacto coas Ideas (contacto ocorrido antes do seu propio nacemento) e recordarían as Ideas por candeas reproducidas palidamente nas cousas. Deste xeito, toda a ciencia platónica é unha reminicencia. A investigación das Ideas supuña que as almas preexistiran nunha rexión divina onde contemplaban as Ideas.
Doutrinas non escritas
Platón na súa academia, debuxado polo pintor sueco Carl Johan Wahlbom.
Durante moito tempo, as "Doutrinas non escritas de Platón"[9][106][107][108][109][110] foran controvertidas. Moitos libros modernos sobre Platón parecen diminuír a súa importancia; con todo, a primeira testemuña importante que menciona a súa existencia é Aristóteles, quen na súa Física escribe: "É certo, de feito, que a conta que dá alí [é dicir, en Timeo] do participante é diferente do que di na súa chamadas doutrina non escritas ( ἄγραφα δόγματα )".[111] Representa o ensino metafísico máis fundamental de Platón, que revelou só oralmente, e algúns din só aos seus compañeiros máis confiables, e que puido manter en segredo do público. A importancia das doutrinas non escritas non parece ser seriamente cuestionada antes do século XIX. Vale dicir que os partidarios das doutrinas non escritas fan uso selectivo de diálogos. En última instancia, a obra substantiva de Platón constitúena os diálogos, sen os cales non existiría as doutrinas non escritas.[112]
Unha razón para non revelalo a todos discútese parcialmente en Fedro, onde Platón critica a transmisión escrita do coñecemento como defectuosa, favorecendo en cambio o logos falados: "o que ten coñecemento do xusto e o bo e belo... non o fará, cando en serio, escríbeos en tinta, sementándoos a través dun bolígrafo con palabras, que non poden defenderse con argumentos e non poden ensinar a verdade de maneira efectiva".[113] O mesmo argumento repítese na Sétima Carta de Platón: "todo home serio ao tratar temas realmente serios evita coidadosamente a escritura". Na mesma carta, escribe: "Certamente podo declarar acerca de todos estes escritores que afirman coñecer os temas que estudo seriamente... non existe, nin existirá, ningún tratado meu relacionado con el".[114] Tal segredo é necesario para non "expoñelos a un trato indecoroso e degradante".[115]
Con todo, dise que Platón unha vez revelou este coñecemento ao público no seu discurso Sobre o ben (Περὶ τἀγαθοῦ), na que o ben (τὸ ἀγαθόν) identifícase co Un (a Unidade, τὸ ἕν), o elemento ontolóxico fundamental principio. O contido desta conferencia foi transmitido por varias testemuñas. Aristóxeno describe o evento coas seguintes palabras: "Cada un veu esperando aprender algo sobre as cousas que xeralmente se consideran boas para os homes, como a riqueza, a boa saúde, a forza física e en xeral unha especie de felicidade marabillosa. Pero cando chegaron as demostracións matemáticas, incluíndo números, figuras xeométricas e astronomía, e finalmente a declaración O Ben é Un pareceulles, imaxínome, completamente inesperada e estraña; por iso é polo que algúns menosprezasen o asunto, mentres que outros o rexeitaron".[116]Simplicio cita a Alexandre de Afrodisias, quen afirma que "segundo Platón, os primeiros principios de todo, incluídas as Formas mesmas, son a Dualidade Única e Indefinida (ἡ ἀόριστος δυάς), que el chamou Grande e Pequeno (τὸ μέγα καὶ τὸ μικρόν ) ", e Simplicio tamén informa que "un tamén podería aprender isto de Espeusipo e Xenócrates e os outros que estiveron presentes no discurso de Platón Sobre o ben".
O seu relato está totalmente de acordo coa descrición de Aristóteles da doutrina metafísica de Platón. En Metafísica, escribe: "Agora, dado que as Formas son as causas de todo o demais, el [é dicir, Platón] supuxo que os seus elementos son os elementos de todas as cousas. Por conseguinte, o principio material é o Grande e o Pequeno [é dicir, a Diada], e o a esencia é o Un (τὸ ἕν), xa que os números derívanse do Grande e o Pequeno pola participación no Un". "Desta conta queda claro que só empregou dúas causas: a da esencia e a causa material; porque as Formas son a causa da esencia en todo o demais, e o Un é a causa diso nas Formas. El tamén nos di cal é o substrato material do que se basean as Formas no caso das cousas sensibles, e o Un no das Formas: que é esta a dualidade (a Diada, ἡ δυάς), a Grande e a Pequena (τὸ μέγα καὶ τὸ μικρόν). Ademais, asignou a estes dous elementos respectivamente a causa do ben e do mal".[117]
Os filósofos do "Platonismo medio" centráronse en sintetizar as doutrinas non escritas de Platón co diálogo do Timeo. Inspirado polo pitagorismo, Platón realizou un esquema metafísico con dous principios opostos, o Un e a Díada Indefinida, sendo o primeiro o que impón límites ao segundo, sentando así as bases do cosmos e xerando o resto de números, sendo o máis importante destes números a tetraktys.[9]
Obra
Platón (sinalando para riba e cun Timeo na man) e Aristóteles, pintados por Rafael (A Escola de Atenas, Vaticano).
Todas as obras de Platón, coas excepcións das Cartas e da Apoloxía están escritas —como a maior parte dos escritos filosóficos da época— non como poemas pedagóxicos ou tratados, senón en forma de diálogos; e mesmo a Apoloxía contén esporádicas pasaxes dialogadas. Neles sitúa Platón a unha figura principal, a maior parte das veces Sócrates, que desenvolve debates filosóficos con distintos interlocutores, que mediante métodos como o comentario indirecto, os excursos ou o relato mitolóxico, así como a conversación entre eles, relévanse, complétanse ou se entretexen; tamén se empregan monólogos de certa extensión.
Político, diálogo que inclúe unha exposición do método diálectico platónico maduro, así como da teoría da xusta medida, do auténtico político e o auténtico Estado, respecto do cal os demais modelos de organización política son presentados como imitacións;[119]Timeo, un influente ensaio de cosmogonía, cosmoloxía, física e escatoloxía, influído pola tradición pitagórica;[n 16]Filebo, investigación acerca da boa vida, da relación do ben coa sensatez e o pracer en canto compostos daquel e posibilitadores do vivir ben e proveitosamente;[n 17]Leis, unha teoría extensa e madura acerca da adecuada constitución do Estado, que contrapón un maior realismo ao idealismo puro da filosofía política presentada na República.[n 18]
Platón foi un autor moi prolífico. A súa obra foi presentada na forma do diálogo, poñendo en práctica o principio do método dialéctico socrático. Os traballos do filósofo grego foron ordenados de moitas formas. Un dos criterios foi de acordo ás súas etapas de madurez.[122]
Apoloxía de Sócrates (o coñecido retrato socrático do mozo Platón)
Critón (Sócrates no cárcere sobre problemas cívicos)
Laques (O valor)
Lisis (A amizade)
Cármides (A temperanza)
Eutifrón (A Piedade)
Ión (A poesía como don divino
Protágoras (É enseñable a virtude?)
Diálogos de transición (dos 38 aos 41 anos) (389-385)
Gorgias (Sobre retórica e política
Crátilo (Sobre a significación das palabras)
Hipias maior e Menor (Sobre a beleza o primeiro, e sobre a verdade no segundo)
Eutidemo (Sobre a erística sofista)
Menón (É enseñable a virtude?)
Meneceno (parodia sobre as oracións fúnebres)
Diálogos de madurez (dos 41 aos 56 anos) (386-370)
Fedón (Sobre a inmortalidade da alma, o último día de Sócrates en prisión)
Banquete (Sobre o amor)
República (Sobre política e outros asuntos: metafísicos, gnoseolóxicos, etc.)
Fedro (Sobre o amor, a beleza e o destino da alma)
Diálogos críticos e de vellez (dos 56 aos 80 anos) (370-347)
Parménides (Crítica da teoría das ideas)
Teeteto (Sobre o coñecemento)
Sofista (Linguaxe, retórica e coñecementos)
Político (Sobre política e filosofía)
Diálogos pesimistas (361-347, dos 64 aos 78 anos)
Crecente pesimismo de Platón, se nos atemos ao contido das súas obras últimas, que xa na fase crítica parecían inclinarse cara ao predominio dos elementos místico-relixiosos e pitagorizantes do seu pensamento.
Filebo (O pracer e o ben) Timeo (Cosmoloxía)
Critias (Descrición da antiga Atenas, mito Atlántida...)
As Leis (A cidade ideal, revisión pesimista da República)
Carta VII (nesta carta Platón preséntanos a súa conoda e breve autobiografía)
Os primeiros diálogos demostran certa semellanza co estilo de indagación de Sócrates. Os diálogos do medio desenvolveron un sistema substancialmente metafísico e ético para resolver estes problemas. As ideas centrais son o Mundo das ideas, teoría que afirma que a mente é imbuída por unha capacidade innata para comprender e aplicar conceptos no mundo, e que estes conceptos son, dalgunha maneira, máis reais, ou máis basicamente reais, que as cousas do mundo ao redor noso; a inmortalidade da alma, e a idea de que é moito máis importante que o corpo; a idea de que a maldade é unha forma de ignorancia, que só o coñecemento pode dirixir cara á virtude, que a arte debería ser subordinada a propósitos morais, e que a sociedade debería ser gobernada por unha clase de reis filósofos.
Nos diálogos posteriores, Sócrates figura menos prominentemente, e a teoría do Mundo das ideas é posta en dúbida; preguntas directas máis éticas convértense no centro. Na República, Platón ataca o sistema político da democracia, culpándoo da derrota de Atenas nas guerras do Peloponeso. Platón atribúe a indecisión ás masas (que votaba sobre todo, incluíndo as estratexias militares) como a razón da derrota militar. Propuxo, en troques, unha sociedade xerarquizada en tres niveis, con traballadores, gardiáns e filósofos, en orde ascendente de importancia, citando o gran coñecemento dos filósofos acerca das ideas como a razón pola cal eran apropiados para gobernar a sociedade do momento.
As obras de Platón actualmente ordénanse baixo a paxinación de Stephanus, que se emprega nas edicións e traducións modernas das súas obras (así como das de Plutarco). As obras de Platón divídense en números, e cada número divídese en seccións de igual tamaño segundo as letras a, b, c, d e e. Este sistema úsase a miúdo para citar a Platón.
No século IV a. C., o medio de transmisión de información máis importante era a audición, a memorización e a oralidade, os cales avantaxaba á escritura.[123] Platón foi un prolífico autor, escribindo principalmente en forma de diálogo tentando facelo da forma «menos escrita» posible. Mediante o "Mito de Theuth e Thamus" contado por Sócrates no Fedro, explica que o saber da escritura non se plasma na alma e non se lle pode facer preguntas ao autor, ao contrario que o diálogo.[124][125] Para Platón, pensar é un diálogo coa alma mesma.[126] En comparación, o seu discípulo Aristóteles estimou máis a lectura e a escritura filosófica, redactando numerosos tratados e instruíndo aos seus alumnos o fomento da lectura.[127][128]
Os personaxes dos diálogos son xeralmente personaxes históricos, como Sócrates, Parménides de Elea, Gorgias e Fedón de Elis, aínda que ás veces tamén aparecen algúns dos que non se ten ningún rexistro histórico á parte do testemuño platónico. Nas súas primeiras obras, diferentes personaxes discuten un tema facéndose preguntas. Sócrates figura como personaxe prominente, e por iso denomínanse "Diálogos Socráticos". A estrutura en forma de diálogo permitiu a Platón expresar opinións impopulares en boca de personaxes antipáticos, tales como Trasímaco na República.[129][130] Cabe destacar, ademais, que aínda que en moitos diálogos aparecen discípulos de Sócrates, Platón non aparece nunca como personaxe. Soamente é nomeado en Apoloxía de Sócrates e en Fedón.
A natureza destes diálogos cambiou substancialmente no curso da vida de Platón. É recoñecido xeralmente que as primeiras obras de Platón estaban baseadas no pensamento e conversacións reais de Sócrates, mentres que as posteriores vanse afastando das ideas do seu antigo mestre, sendo obra e ideas de Platón.[122] Nos últimos diálogos, que máis ben teñen a forma de tratados, Sócrates está calado ou ausente, mentres que nos inmediatamente anteriores é a figura principal e os interlocutores limítanse a responder “si”, “por suposto” e “moi certo”.[131]
Uso do mito
Os termos mitos e logos sufriron unha evolución ao longo da historia da Grecia clásica. Así nos tempos de Homero e Hesíodo (século VIII a. C.) empregábanse como sinónimos, cun significado de narración ou historia. Posteriormente chegaron historiadores, como Heródoto e Tucidides, e tamén filósofos, como Parménides e os Presocráticos, que introduciron unha diferenciación entre ambos os termos, e así mitos identificouse cunha narración non verificable, e logos cunha narración racional.[132] Sendo Platón un discípulo de Sócrates e decidido partidario da filosofía baseada en logos, parecería lóxico que evitase o uso dos mitos. Con todo fixo un grande uso deles. Este feito produciu un abundante traballo analítico, co fin de aclarar as causas e obxectivos de tal uso.
Platón distinguía entre tres tipos de mitos. En primeiro lugar había mitos falsos, como os que relataban historias de deuses suxeitos a paixóns e sufrimentos humanos, posto que a razón ensina que Deus é perfecto. Logo consideraba aqueles mitos que se baseaban nun razoamento verdadeiro, e polo tanto verdadeiros. Finalmente estaban os mitos non verificables por atoparse fora do alcance da razón humana, pero que contiñan algunha parte de verdade. Os mitos de Platón teñen dous tipos de contido, por unha banda a orixe do universo, e por outra a moral e orixe e destino da alma.[133]
Está xeralmente aceptado que o propósito de Platón para o uso do mito era didáctico. Consideraba que soamente unha minoría era capaz, ou estaba interesada en seguir un razoamento filosófico, e en cambio a maioría interésase polas historias e narracións. Así pois utilizaba os mitos para vehicular as conclusións dos razoamentos filosóficos. Algúns dos mitos usados por Platón eran tradicionais, outros se baseaban en mitos tradicionais modificados. Finalmente tamén creou novos mitos da súa invención.[134]
Por outra banda, a historia da cidade e a illa perdida da Atlántida chegounos como unha «historia verdadeira» a través das súas obras Timeo e Critias[135][136], onde o personaxe de Critias usa a expresión grega «alēthinós logos», que naqueles tempos usábase para denominar a unha «historia que era verdadeira», e como tal é traducida en todas as versións latinas dos devanditos diálogos, ou sexa, veram historiam, en contraposición ao mito (do grego μῦθος, mythos, ‘conto) ou conto fabulado.[137] Non obstante a figura de Sócrates mostra un escepticismo cara ao relato.[138] Pensadores platónicos posteriores tomarán a historia como unha interpretación metafórica.[139]
A diferenza de Sócrates, Platón escribiu profusamente acerca dos seus puntos de vista filosóficos, deixando un considerable número de manuscritos como legado.[140] A súa teoría máis coñecida é a das Ideas ou Formas. Nela sostense que todos os entes do mundo sensible son imperfectos e deficientes, e participan doutros entes, perfectos e autónomos (Ideas) de carácter ontológico moi superior e dos cales son pálida copia, que non son perceptibles mediante os sentidos. Cada Idea é única e inmutable, mentres que, as cousas do mundo sensible son múltiples e cambiantes. A contraposición entre a realidade e o coñecemento é descrita por Platón no soado mito da caverna, na República. Para Platón, a única forma de acceder á realidade intelixible era mediante a razón e o entendemento; o papel dos sentidos queda relegado e considérase enganoso.[141]
O saber e a opinión
Outro tema que tratou Platón profusamente foi a dicotomía entre o saber e a opinión[59], que anticipaba os debates máis modernos entre empirismo e racionalismo[142], e que posteriormente trataron os posmodernistas e os seus opoñentes ao argüir sobre a distinción entre obxectivo e subxectivo.[53][32] É importante resaltar que a dicotomía entre un mundo intelixible e outro mundo sensible é máis ben un recurso pedagóxico que adoita usarse para ilustrar a diferenza ontolóxica entre os entes intelixibles e os sensibles.
Goberno ideal
Nas escrituras de Platón pódense ver conceptos sobre as formas de goberno, incluíndo a aristocracia como a ideal; así como a timocracia, a oligarquía, a democracia e a tiranía.[74] Un tema central da súa obra é o conflito entre a natureza e as crenzas da época concernentes ao rol da herdanza e do medio ambiente no desenvolvemento da personalidade e a intelixencia do home[143] moito antes que o debate sobre a natureza e a crianza do home comezase na época de John Locke.[144]
Dereitos das mulleres
A filosofía grega conceptualiza ao home como cidadán (home) da polis. Mentres Aristóteles nega a existencia das calidades humanas máis excelsas a escravos e mulleres[145], Platón no libro V da República admite ás mulleres na clase dos gardiáns e ao final do libro VII recoñece a posibilidade de que existan filósofas gobernantes, con todo esta admisión das mulleres nas actividades masculinas só estaría ditada —segundo analistas da súa obra— por un criterio utilitarista, xa que o obxectivo é eliminar o privado.[146]
Na filosofía é Platón referencia para o racionalismo e o idealismo. Respecto a influencia histórica de Platón é difícil esaxerar os seus logros. O traballo platónico sementa as sementes da filosofía, política, psicoloxía, ética, estética ou da epistemoloxía. Ao abarcar esta materia hai que considerar tamén ao seu alumno, Aristóteles, que postula os inicios da lóxica e a ciencia moderna.
A teoría política de Cicerón ten a Platón como referencia. Diversos autores cristiáns e musulmáns atoparon grande afinidade entre o pensamento de Platón e ideas da nova fe, o que lles serviu para articular estas filosoficamente, por exemplo é o caso de San Agostiño. A metafísica de Platón, e particularmente o dualismo entre o intelixible e o perceptivo, inspirou posteriormente aos pensadores Neoplatónicos, tales como Plotino, Porfirión e Proclo, e a outros realistas metafísicos. Pais do cristianismo, como Agostiño de Hipona, e o así chamado Pseudo Dionisio tamén foron moi influenciados pola súa filosofía. Anicio Boecio traduciu algunhas obras de Platón. Xoán Escoto Eríxena fusionou o neoplatonismo e o cristianismo de Pseudo Dionisio en termos panteísticos.[147]
A visión dualista de Platón de corpo e mente tivo unha grande influencia na civilización occidental. A crenza na inmortalidade da alma espiritual influíu no pensamento xudeu (Avicebrón), islámico (Al-Farabí) e cristián.[148] Durante a temperá era islámica, os eruditos persas e árabes traduciron gran parte de Platón ao árabe e escribiron comentarios e interpretacións sobre as obras de Platón (Avicena, Averroes ou Hunayn ibn Ishaq). Moitos destes comentarios sobre Platón foron traducidos do árabe ao latín e, como tales, influíron nos filósofos escolásticos medievais.[149][150]San Boaventura destaca pola súa influencia agostiñismo e platónica, como a súa dualismo antropolóxico e reminiscencia divina. Pola súa banda, Tomé de Aquino utiliza o concepto platónico de participación.[151]
Platón tivo pouca influencia en Occidente durante a Idade Media porque a ausencia dos seus escritos en latín non foi ata o século XV. O gobernador Cosme de Medici fondo unha nova Academia platónica en Florencia a cargo de Marsilio Ficino, quen estivo moi influenciado por Platón e traduciu as obras de Platón ao latín.[148] As utopías de Thomas More e Campanella e O Príncipe de Maquiavelo foron baseadas na República. René Descartes sostivo unha teoría de ideas innatas que gardan semellanza coa reminiscencia de Platón.[151] O platonismo atopábase dentro da Escola de Cambridge do século XVII. A fenomenoloxía do mesmo xeito que o platonismo tamén sostén a existencia de entidades eternas, inmutables e universais.
A influencia de Platón foi especialmente forte en matemáticas e ciencias. O rexurdimento de Platón inspirou aínda máis algúns dos maiores avances en lóxica desde Aristóteles, principalmente a través de Gottlob Frege e os seus seguidores Kurt Gödel, Alonzo Church e Alfred Tarski. Albert Einstein suxeriu que o científico que toma en serio a filosofía debería evitar a sistematización e asumir moitos roles diferentes, e posiblemente aparecer como platónico ou pitagórico, no sentido de que tal persoa tería "o punto de vista da simplicidade lóxica como unha ferramenta indispensable e efectiva da súa investigación ".[152]
O filósofo político e profesor Leo Strauss é considerado por algúns como o principal pensador involucrado na recuperación do pensamento platónico na súa forma máis política e menos metafísica. O enfoque político de Strauss inspirouse en parte na apropiación de Platón e Aristóteles polos filósofos políticos xudeus e islámicos medievais, especialmente Maimónides e Al-Farabí, en oposición á tradición metafísica cristiá que se desenvolveu a partir do neoplatonismo.[153]
Críticas
A pesar da prominencia de Platón como filósofo, non está exento de críticas. Entre as súas anécdotas con Platón, Dióxenes de Sínope criticou a teoría das ideas ao dicir que vía mesas e cuncas pero non as esencias de "mesidade" e a " tazoñez", optando por opoñer a materialidade dos entes particulares.[154] A crítica máis famosa do platonismo é o argumento do terceiro home. Platón realmente considerou esta obxección no diálogo de Parménides.Aristóteles foi un dos seus defensores e argumentou que as formas son soamente abstraccións "perfectas" e " idealizadas" dos moitos exemplos "imperfectos" que se atopan no mundo.[44]
Moitos filósofos recentes separáronse do que algúns describirían como modelos ontolóxicos e ideais morais característicos do platonismo tradicional. Varios destes filósofos posmodernos pareceron menosprezar o platonismo desde perspectivas máis ou menos informadas. Karl Marx refírese á división do traballo como principio normativo do Estado na República, non é máis que a " idealización ateniense do réxime exipcio de castes”.[155]Friedrich Nietzsche atacou notoriamente a "idea do ben" de Platón xunto con moitos fundamentos da moral cristiá, que interpretou como "Platonismo para as masas" nunha das súas obras máis importantes, Máis aló do ben e o mal (1886). Vladimir Lenin cualifica a filosofía natural de Platón de “misticismo archiabsurdo das ideas”.[155]Martin Heidegger argumentou en contra da suposta ofuscación do Ser de Platón no seu tomo incompleto, Ser e tempo (1927), e o filósofo da cienciaKarl Popper argumentou en The Open Society and Its Enemies (A sociedade aberta e os seus inimigos) (1945) que a suposta proposta de Platón para un réxime político utópico na República era prototípicamente totalitaria. O historiador neerlandés da ciencia Eduard Jan Dijksterhuis criticou a Platón e afirma que foi culpable de construír unha natureza imaxinaria razoando a partir de principios preconcibidos e obrigando á realidade para adaptarse a estes e de sobrestimar o pensamento puro sen recorrer á experiencia.[156]
Pero definitivamente, odiado ou amado, Platón é ata a data un punto de partida para as ciencias e a filosofía das ciencias. Cada época interpretou cos seus propios valores a súa obra —non moi diferente ao sucedido con Roma, Aristóteles ou tantos outros autores.
↑Refire a tradición que o seu nome verdadeiro sería Aristocles e que "Platón" ou "o de costas anchas" sería un pseudónimo debido á súa constitución física de atleta, práctica que desenvolvería na súa mocidade.
↑Máis que o seu alumno ou discípulo, conceptos que non harmonizan completamente co espírito máis xenuinamente socrático do ensino e a investigación Cf. "Xenofonte (...) móstrao rexeitando a pretensión de ser mestre, preferindo facer dos seus amigos compañeiros de investigación..." (Guthrie 1988c, p. 421 Parte segunda: Sócrates, capítulo XIV, apartado 5)
↑No 529 d. C. foi pechada debido a un decreto do emperador romano Justiniano que ordenaba clausúraa de todas as escolas pagás de ensino, é dicir, das non-cristiás.
↑Aristóteles, cuxo nacemento se estima no 384 a. C., contaba aproximadamente 17 anos cando arribou a Atenas. Permaneceu na Academia e foi un platónico máis. Vinte anos máis tarde morreu Platón, quen legou a dirección da Academia a Espeusipo. Aristóteles, non se sabe de certo cando, abandonou a institución e afastouse do pensamento platónico; desenvolveu a súa propia filosofía (que foi sumamente orixinal e, á vez, debedora en moitos aspectos da súa formación platónica) e fundou logo a súa propia escola: o Liceo, cuxa comunidade era coñecida como os " peripatéticos" ou "os que pasean" debido ao costume de Aristóteles de ensinar mentres camiñaba polos xardíns da súa institución. Apréciese información biográfica de Aristóteles por Guthrie & 1988 f, pp. 32-61 capítulo II. Vida de Aristóteles e peregrinación filosófica)
↑A frase inglesa orixinal di: "The safest general characterization of the European philosophical tradition is that it consists of a series of footnotes to Plato".
↑metempsícose é unha antiga doutrina filosófica grega baseada na idea tradicional da constitución tripla do ser humano (espírito, alma e corpo), que afirma o traspaso de certos elementos psíquicos dun corpo a outro despois da morte.
↑É dicir, nin máis nin menos, senón que sempre son idénticas a si mesmas e distintas ás demais.
↑No diálogo, a primeira é defendida por Hermógenes, a segunda por Crátilo. Ambas son refutadas por Sócrates. Platón (2003b, pp. 363-461 capítulo Crátilo trad. de J. L. Calvo)
↑ Menón comeza o diálogo preguntando a Sócrates se a virtude pode ser ensinada ou, de non selo, se pode ser adquirida dalgún outro modo ou só vén dada por natureza. Sócrates propón un método hipotético (no sentido platónico da palabra): tomar "a virtude é coñecemento" como "hipótese", de modo que, se é verdadeira, entón a virtude pode ensinarse, e se non, non (pois todo coñecemento é necesariamente enseñable). Menón argüe, contra a verdade de tal hipótese, que é imposible adquirir mediante aprendizaxe algo descoñecido, pois se é descoñecido non se sabe o que se busca e, aínda se llo acha fortuitamente, non se saberá que llo achou. Sócrates (i.e., Platón) resolve isto presentando a súa orixinal teoría da reminiscencia. Platón (2003b, pp. 273-338 capítulo Menón trad. de F. J. Olivieri)
↑Neste diálogo, Platón preséntanos a Sócrates nas súas últimas horas de vida, antes de beberse a cicuta, rodeado do seu círculo máis íntimo e levando a cabo, en conxunto con Simias e Cebes, a súa última disquisición filosófica. Esta trata achega do carácter inmortal e imperecedoiro da alma, a favor do cal argumenta Sócrates apoiándose na teoría da reminiscencia xa explicada en Menón. Logo da conversación última, Sócrates bebe tranquilamente o veleno e morre recostado fronte aos seus amigos. Platón (2003c, pp. 7-142 capítulo Crátilo trad. de García Gual)
↑Cf. amor platónico. O amor segundo enténdeo Platón non debe confundirse coa vulgarización do seu concepto que pode levar o mesmo nome (amor platónico) e que é radicalmente diferente del. O primeiro, segundo exponse no Banquete, consiste na pura e apaixonada orientación cara ás formas inteligibles de todas as cousas, en orde a captalas na súa inmutabilidad e eternidade, para o que se debe levar a cabo un proceso gradual desde a beleza máis impura (a sensible) ata a máis pura (a inteligible, a Beleza en-si); o segundo é simplemente a idea dunha persoa que se ama pero que é inalcanzable, concepto do todo alleo á filosofía platónica. Cf. Platón (2003c, pp. 143-288 capítulo Banquete trad. De Martínez Hernández)
↑O fío condutor é a cuestión da Xustiza: principalmente, que é e se é ou non en si mesma e por si mesma máis proveitosa para un home que a inxustiza. Esta investigación exponse na primeira parte da obra e recibe a súa solución sobre o final; para arribar a esa solución desenvólvese unha extensa argumentación que percorre todo o libro, intercalándose con belos mitos, metáforas, analogías e outras digresiones, ata desembocar na demostración final. Non só demóstrase, entón, que ser xusto é máis conveniente que ser inxusto senón moitas outras cousas: a natureza tripartita da alma, a constitución ideal dun Estado, os efectos da educación sobre a natureza humana, a inconveniencia das artes " imitativas" para unha sociedade, a identificación do gobernante co filósofo, a supremacía do Ben, a diferenza entre dóxa e epistéme, o status ontológico das Formas e do mundo, etcétera. Cf. Platón (2003d, pp. 7-142 capítulo República trad. de Eggers Lan)
↑Teeteto propón a Sócrates tres concepcións achega do coñecemento: percepción sensible, opinión verdadeira e opinión verdadeira acompañada de explicación ou fundamentación. Sócrates refuta as tres. O diálogo, a pesar de pertenecar a unha etapa avanzada de Platón, é aporético e non menciona en absoluto ás Ideas, polo menos explicitamente. Cf. Platón (2003e, pp. 7-142 capítulo Teeteto trad. de Vallejo Campos)
↑Foi, ademais, na súa segunda parte (a análise de Parménides das hipóteses "únoo é" e "únoo non é"), unha das inspiracións fundamentais para o desenvolvemento do neoplatonismo. De feito, conservamos o comentario que Proclo fixo deste diálogo. As críticas de Parménides á teoría das Ideas apuntan ao que o mundo eidético inclúe e o que queda fóra del e, principalmente, á controvertida relación entre Ideas e particulares sensibles. Cf. Platón (2003e, pp. 7-136 capítulo Parménides trad. de Santa Cruz)
↑Sofista, obra en que se desenvolve unha reestruturación do mundo eidético e realízase unha presentación da revolucionaria teoría achega do non-ser como diferenza e da primeira fundamentación acabada, a partir dela, da posibilidade do xuízo e a opinión falsas, así como da súa diferenza cos correspondentes verdadeiros; Platón (2003e, pp. 319-482 Sofista trad. de N. L. Cordero)
Texto inglés, con índice electrónico, no Proxecto Perseus. Na parte superior dereita atópanse os rótulos activos " focus" (para cambiar ao texto grego) e "loade" (para o texto bilingüe).
↑O Timeo foi o diálogo máis influente no Medioevo, sendo unha parte del case o único que, en máis de mil anos, os medievais traduciron de Platón ao latín. Lémbrese que neste diálogo preséntase ao celebérrimo demiurgo ou artesán como o creador, pai e gobernante do mundo. Certamente, hai analoxías co cristianismo, mais non debe esquecerse que no Timeo o demiurgo está subordinado ontoloxicamente ás Ideas, e depende da súa contemplación para crear o mundo sensible, ao tomalas como modelos sen poder modificalas nin ter poder algún sobre elas. Cabe destacar que aquí se esbozan as importantes nocións de causa eficiente, do espazo-recipiente como substrato do cambio ilimitado e do límite que informa o ilimitado (predecesoras do múltiple sistema causal aristotélico). Cf. Platón (2003f, pp. 125-262 capítulo Timeo trad. de Lisi)
↑Tamén se traza unha distinción entre praceres puros e impuros e realízanse consideracións ontolóxicas do mundo como o indefinido ou ilimitado informado polo límite (predecesoras da distinción aristotélica entre materia e forma). Cf. Platón (2003f, pp. 7-124 capítulo Filebo trad. de Durán)
↑É o traballo máis extenso de Platón e tamén o último. Sócrates, quen progresivamente foi perdendo protagonismo nos diálogos, está por completo ausente en este. Coas Leis Platón fai a súa despedida. Cf. Platón (2003h, p. trad. de Lisi) e Platón (2003g, p. trad. de Lisi)
↑Diálogo inconcluso. Cf. Platón (2003f, pp. 263-296 capítulo Critias trad. de Lisi)
↑Os especialistas non acordan respecto da autenticidade ou apocrificidade de: Epínomis (un anexo ás Leis) Alcibíades I, Alcibíades II, Hiparco, Minos, Os rivais, Téages e Clitofonte. Hai, tamén, un grupo de diálogos claramente apócrifos. Cf. Platón (2003g)
Epínomis (Ἐπινομίς), diálogo socrático atribuido tradicionalmente a Platón o a Filipo de Opunte.
Texto inglés, con índice electrónico, no Proxecto Perseus. Na parte superior dereita atópanse os rótulos activos "focus" (para cambiar ao texto grego) e "load" (para o texto bilingüe).
Texto francés no sitio de Philippe Remacle (1944-2011): trad. de Victor Cousin; ed. en París. Os números en azul entre corchetes son rótulos activos que serven para cambiar ao grego.
Texto grego no mesmo sitio. Os números en azul entre corchetes son rótulos activos que serven para cambiar á tradución francesa de Cousin.
Philippe Remacle (1944 - 2011): helenista e latinista belga de expresión francesa.
↑Hai 18 cartas atribuídas a Platón, das cales cinco son tan evidentemente apócrifas que moitas veces nin sequera edítanse. As trece restantes son obxecto de discusión, aínda que algunhas, como a Carta VII (Έβδομη επιστολή), son consideradas como xenuínas case unanimemente. Cf. Platón & 2003 g
Cartas.
Texto castelán, en PDF, da tradución de 1872 de Patricio de Azcárate; as cartas, a partir da páx. 3 da reprodución electrónica (a Carta VII, a partir da 22).
Texto inglés, con índice electrónico, no Proxecto Perseus. Na parte superior dereita atópanse os rótulos activos "focus" (para cambiar ao texto grego) e "load" (para o texto bilingüe).
↑Agora ben, existe unha controversia acerca da interpretación das pasaxes de Aristóteles en cuestión: principalmente, se se refire ou non a un corpo platónico de doutrinas esotéricas e a quen corresponden as mencións que en cada caso fai de teorías de cuño platónico que non aparecen nos diálogos platónicos sen mencionar ao autor, de modo que constitúe un gran problema discernir entre o que poida pertencer a Platón e o que pertenza aos seus discípulos (o feito de que Aristóteles mencionase teorías doutros filósofos sen dicir especificamente a quen pertencían, era unha práctica usual nel e pódella observar continuamente nos seus escritos) Para todo isto consúltese a soada obra de W. D. Ross (1993)
Referencias
↑ 1,01,1Ríos Pedraza, Francisco; Haya Segovia, Fernando (2009). "La filosofía antigua". En Amodeo Escribano, Marisa; Scott Blacud, Elizabeth; López Vera, Eduardo; García Olaya, Silvia. Historia de la Filosofía. San Fernando de Henares: Oxford University Press España, Sociedad Anónima. p. 5. ISBN9788467351477. Consultado o 8 de xaneiro do 2021.
↑Guthrie 1988d, p. 21 capítulo II. Vida de Platón e influencias filosóficas, sección 1. Vida, b) Nacimiento y conexiones familiares.
↑Rodríguez Estacio, Carlos; Lama Suárez, Javier; De Lara Pérez, Antonio (2013). "Platón". Ocho filósofos PAU Andalucía. Editoria Alegoria. p. 9. ISBN978-84-15380-01-6. O seu nome verdadeiro era Aristocles
↑Karamanolis, George (2016). Zalta, Edward N., ed. Numenius (The Stanford Encyclopedia of Philosophy) (Winter 2016 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University. Consultado o 11 de xaneiro do 2021..
↑R.M. Hare, Plato in C.C.W. Taylor, R.M. Hare and Jonathan Barnes, Greek Philosophers, Socrates, Plato, and Aristotle, Oxford: Oxford University Press, 1999 (1982), 103–189, here 117–119.
↑Copleston, Frederick. "CAPÍTULO XXII LA TEORÍA MORAL". HISTORIA DE LA FILOSOFIA I(PDF)(en castelán). LIBER. p. 208. Consultado o 17 de xaneiro do 2021.
↑ 53,053,1Gil Caballero, José Antonio (2015). "El concepto de episteme en Platón"(PDF). UNIVERSIDAD COMPLUTENSE DE MADRID FACULTAD DE FILOSOFÍA Y CIENCIAS DE LA EDUCACIÓN(en castelán) (Madrid). Consultado o 19 de xaneiro do 2021.
↑"Platón y el Mundo de las Ideas". web.archive.org. 4 de outubro de 2013. Archived from the original on 04 de outubro de 2013. Consultado o 20 de xaneiro do 2021.
↑Chappell, Timothy (2013). Zalta, Edward N., ed. The Stanford Encyclopedia of Philosophy(en inglés) (Winter 2013 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University. Consultado o 20 de xaneiro do 2021.
↑Grandes pensadores "Sócrates y Platón" Editorial Diario de la Nación 2008.
↑ 79,079,1Copleston, Frederick. "CAPÍTULO XXII LA TEORÍA MORAL". HISTORIA DE LA FILOSOFIA I(PDF)(en castelán). 1 Grecia y Roma. LIBER. Consultado o 22 de xaneiro do 2021.
↑ 82,082,182,2Frede, Dorothea (2017). Zalta, Edward N., ed. Plato’s Ethics: An Overview (Winter 2017 ed.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Consultado o 22 de xaneiro do 2021.
↑Pappas, Nickolas (2017). Zalta, Edward N., ed. The Stanford Encyclopedia of Philosophy(en inglés) (Fall 2017 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University. Consultado o 22 de xaneiro do 2021.
↑Aristóteles (2008). Acerca del cielo: Meteorológicos. Gredos. p. 146 (Acerca del cielo, 293b-30). ISBN84-249-1831-2. OCLC640206869. Nota de pé de páxina número 238: " Timeo 40 b. Sería esta unha das primeiras teorías en afirmar a existencia dun movemento de rotación da Terra en tomo ao seu eixo (coincidente, para Platón e para Aristóteles, co eixo do universo)."
"Por esta causa, por tanto, xurdiron as estrelas fixas, que son seres vivos divinos e inmortais que xiran segundo o mesmo no mesmo punto e permanecen sempre. As que teñen un punto de retorno e un curso errático, como foi descrito máis arriba, naceron como foi dito. Construíu a terra para que sexa ama de cría nosa e, por medio da súa rotación ao redor de) eixo que se estende a través do universo, garda e artesá da noite e do día, a primeira e máis anciá das divindades que hai no universo."
"— Polo que - proseguiu el- estou convencido eu, o primeiro, de que, se está no medio do ciclo sendo esférica, para nada necesita do aire nin de ningún soporte semellante para non caer, senón que é suficiente para sostela a homoxeneidade do ceo en si idéntica en todas direccións e o equilibrio da terra mesma. Pois un obxecto situado no centro dun medio homoxéneo non poderá inclinarse máis nin menos cara a ningún lado, senón que, manténdose equilibrado, permanecerá inmóbil."
↑ 122,0122,1Lledó Íñigo, E.; Calonge Ruiz, J., García Gual, C. (2003). "«Introducción».". Platón. Diálogos. Obra completa. Volumen I. Editorial Gredos. pp. 51–55. ISBN 978-84-249-0081-6.
↑Cruz, María Isabel Santa (2004). "La forma dialógica y sonora funciona en Las Leyes de Platón". Diálogo con los griegos(en castelán). Ediciones Colihue SRL. p. 131. ISBN978-950-581-509-8. Consultado o 14 de xaneiro do 2021. Teet. 189e y Sof. 263e
↑Puleo, Alicia (1995). "Filosofía, Ilustración y androcentrismo". En Ministerio de Educación y Ciencia. Papeles sociales de hombres y mujeres. p. 45. ISBN84-369-2767-2.
↑Einstein, Albert (1949). "Remarks to the Essays Appearing in this Collective Volume". In Schilpp (ed.). Albert Einstein: Philosopher-Scientist. The Library of Living Philosophers. 7. MJF Books. pp. 663–688.
Guthrie, William Keith Chambers (1988c). Historia de la filosofía griega. Volumen III: Siglo V. Ilustración. 1. Trad. castelá de Rodríguez Feo. Madrid: Gredos.
Guthrie, William Keith Chambers. Historia de la filosofía griega. Volumen VI. Introducción a Aristóteles. 1. Trad. castelá de Medina González. Madrid: Gredos.
_MET_DT4360.jpg)
.jpg)
.png)
