Fußball-Club St. Pauli von 1910 e.V.,skrótowo nazywany FC St. Pauli – niemieckiklub sportowy z siedzibą w dzielnicy Hamburga – St. Pauli, założony 15 maja 1910. Jest klubem wielosekcyjnym: oprócz sekcji piłki nożnej mężczyzn (obecnie występuje w rozgrywkach Bundesligi), posiada również inne sekcje: baseballu, boksu (FC St. Pauli Boxen)[1], kolarstwa, kręgli, piłki ręcznej, maratonu (organizator imprezy pt. "St.Pauli Bieg Przeciwko Prawicy" (St. Pauli Lauf Gegen Recht), będącą przeciwko odbywającemu się w tym samym czasie prawicowemu "Marszowi Przyszłości Niemiec"[2]), roller derby (Harbour Girls Hamburg)[3], rugby (najbardziej utytułowana), skittles, softballu, szachów i tenisa stołowego. Do 2013 roku istniała również sekcja futbolu amerykańskiego, jednak z powodu braku młodzieżowej, wymaganej do utrzymania męskiej drużyny, została rozwiązana[4]. Klub od listopada 2018 roku ma 27 000 członków.
Chociaż nie odnieśli wielkich sukcesów sportowych, klub jest powszechnie rozpoznawany ze względu na swoją charakterystyczną kulturę społeczną i cieszy się dużą popularnością jako jeden z krajowych klubów „Kult”, który obecnie rozwinął się poza Niemcy[6][7]. Zwolennicy FC St. Pauli są silnie utożsamiani z ich poparciem dla lewicowej polityki.
Historia
Wczesne lata
Klub rozpoczął swoją działalność w 1899 roku jako nieformalna grupa entuzjastów piłki nożnej w ramach klubu Hamburg-St.Pauli Turn-Verein 1862, która swój pierwszy mecz rozegrała dopiero w 1907 roku z zawodnikami z lokalnego klubu pływackiego – Aegir. Oficjalnie drużynapiłkarska została założona 15 maja 1910 roku i od tego momentu występowała w rozgrywkach Kreisligi w okręgu Hamburg. W 1924 roku klub zaczął istnieć jako samodzielny klub sportowy. Klub nie wyróżniał się specjalnymi osiągnięciami w rozgrywkach ligowych, dopiero w sezonie 1934/1935 roku zadebiutowała w rozgrywkach Gauligi w okręgu Nordmark (Marchia Północna) – jednej z 16 dywizji na najwyższym poziomie utworzonych w ramach reorganizacji rozgrywek ligowych w III Rzeszy. Już po pierwszym sezonie klub został zdegradowany z rozgrywek, jednak w sezonie 1935/1936 wrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej, z której został zdegradowany w sezonie 1939/1940. Klub ponownie zaczął w najwyższej klasie rozgrywkowej w sezonie 1942/1943, tym razem w rozgrywkach Gauligi w okręgu Hamburg, w której występował do zakończenia II wojny światowej, a po jej zakończeniu klub wznowił udział w rozgrywkach ligowych w 1947 roku w Oberlidze północnej oraz w tym samym roku zdobył mistrzostwo Hamburga. Zajęcie 2. miejsca w sezonie 1947/1948 zagwarantowało Piratom Ligi udział w rundzie finałowej mistrzostwa Niemiec, w których dotarli do półfinału, w którym 25 lipca 1948 roku na stadionie w Mannheim przegrali po 3:2 dogrywce z późniejszym mistrzem Niemiec – FC Nürnberg. Potem klub nadal dobrze prezentował się w rozgrywkach ligowych, jednak nie był stanie wygrać z największymi lokalnymi rywalami – Hamburgerem SV, a w następnych latach pojawily się następne kluby, z którymi klub toczył zaciętą rywalizację: Werder Brema i VfL Osnabrück.
W obliczu ponownego bankructwa i zbliżających się rozgrywek Regionalligi północnej, władze klubu rozpoczęły akcję zbierania funduszy pt. „Retteraktion”. Wydrukowały koszulki z herbem klubowym ze słowami Retter (pol. Ratownik/Zbawca) – sprzedano 140 000 koszulek w ciągu 6 tygodni. Władze klubu zorganizowało mecz benefisowy z Bayernem Monachium w celu zebrania funduszy na ratowanie klubu.
W sezonie 2005/2006 Piraci Ligi sensacyjnie awansowali do półfinału Pucharu Niemiec, wygrywając w drodze do niego z Wackerem Burghausen (3:2 p.d.), z VfL Bochum (4:0), z Herthą Berlin (4:3 p.d.) oraz w ćwierćfinale, rozegranym 25 stycznia 2006 roku u siebie z Werderem Brema (3:1). W półfinale rozegranym 12 kwietnia 2006 roku, Piraci Ligi przegrali u siebie 3:0 z Bayernem Monachium po golu Owena Hargreavesa (15') oraz po dwóch golach Claudio Pizarro (84', 89'). Taki wynik w tych rozgrywkach przyniosło klubowi 1 000 000 euro przychodów ze sponsorów oraz transmisji telewizyjnych, co uratowało klub przed ruiną finansową. Bawarczycy byli również przeciwnikami Piratów Ligi w pierwszej rundzie Pucharu Niemiec 2006/2007, w której 9 września 2006 roku, Piraci Ligi przegrali u siebie 2:1 po dogrywce z Bawarczykami. W sezonie 2006/2007 awansowali do 2. Bundesligi, natomiast w sezonie 2009/2010, a 2 maja 2010 roku po wygranej 4:1 meczu wyjazdowym z Greuther Fürth[11], na 1 kolejkę przed zakończeniem rozgrywek ligowych, zapewnili sobie awans do Bundesligi, zajmując ostatecznie 2. miejsce w tabeli ligowej.
16 lutego 2011 roku Piraci Ligi po raz pierwszy od 1977 roku wygrali na wyjeździe z lokalnym przeciwnikiem – Hamburgerem SV, 1:0 po golu Geralda Asamoaha w 59. minucie[12]. Mimo tego drużyna zakończyła rozgrywki ligowe w sezonie 2010/2011 na ostatnim – 18. miejscu, w efekcie czego spadła do 2. Bundesligi. Na II szczeblu rozgrywkowym zespół z Hamburga występował do sezonu 2023/2024, po którym powrócił do elity[5].
Klub cieszy się sławą z powodu lewicowych poglądów swoich kibiców, którzy są przeciwko rasizmowi, faszyzmowi, homofobii i seksizmowi, co zostało przyjęte w konstytucji klubu[13], a także prowadziło do wielu konfliktów z chuliganami-neonazistami podczas meczów wyjazdowych. Postawa ta uwidoczniła się w latach 80. w związku z skrajnymi prawicowymi poglądami kibiców lokalnego rywala FC St. Pauli – Hamburgera SV[14]. Kibice obu drużyn tradycyjnie biorą udział w demonstracjach w dzielnicy St. Pauli, w tym w tych nad skłotowanymi lub niskodochodowymi mieszkaniami, takimi jak Hafenstraße i Bambule. Udział w takich protestach bierze grupa kibiców FC St. Pauli – Fanladen St. Pauli.
Klub szczyci się także posiadaniem największej liczby fanek w niemieckiejpiłce nożnej[22]. W 2002 roku reklamy męskiego czasopismaMaxim zostały usunięte z Millerntor-Stadion w odpowiedzi na protesty fanów dotyczące seksistowskiego traktowania kobiet w reklamach[23]. W 2011 roku klub po skargach fanów, zabronił tancerkom występów na kolanach podczas meczu w apartamencie firmowym, który należał do lokalnego klubu tańca erotycznego Susies Show Bar[24].
W styczniu 2017 roku FC St. Pauli ogłosił szeroką współpracę z irlandzko-amerykańskim zespołem celtycko-punkowym – Dropkick Murphys, obejmującą ściśle limitowaną, 7-calową płytę z piosenką pt. „You'll Never Walk Alone”, nagraną przez zespół oraz gadżety klubowe zatytułowane tą piosenką, dotyczące zarówno klubu, jak i zespołu[28].
Podczas domowych meczów klubu w 2. Bundeslidze, średnia frekwencja była największą w całych rozgrywkach ligowych. W sezonie 2011/2012Piraci Ligi była jedyną drużyną w 2. Bundeslidze, której średnia frekwencja była bliska 100%. W 2006 roku klub miał więcej posiadaczy karnetów na sezon 2006/2007 od wielu klubów Bundesligi. Według badań, klub ma ok. 11 000 000 kibiców w całych Niemczech, co czyni go jednym z najbardziej rozpoznawalnych klubów piłkarskich. W 2011 roku liczba oficjalnych fanklubów przekroczyła 500 (wzrost o 300 w ciągu 3 lat)[29].
W styczniu 2020 roku słynna flaga klubu z czaszką ze skrzyżowanymi piszczelami została wymieniona przez brytyjską policjęantyterrorystyczną w przewodniku wysłanym do pracowników sektora publicznego, w celu zauważenia potencjalnego ekstremizmu, wywołując reakcję obrońcy klubu – Jamesa Lawrence'a[30].
Zjawisko „Kultu”
W połowie lat 80. rozpoczęło się w klubie zjawisko „Kultu”. Klub zmienił położenie stadionu w portowej dzielnicy miasta, w pobliżu słynnej ulicy w mieście – Reeperbahn, centrum nocnego życia oraz dzielnicy czerwonych latarni. Wktótce wyłoniła się alternatywna scena kibiców, zbudowana wokół lewicowej polityki, aktywizmu społecznego oraz imprezowej atmosfery meczów. Zwolennicy stworzyli flagę z czaszką ze skrzyżowanymi piszczelami w czarnym tle (z Hamburga pochodził słynny pirat – Klaus Störtebeker). Symbol ten był używany w latach 80. na Hafenstraße. Jednak tym, któremu należy przypisać ten symbol na tarasy, jest prawdopodobnie Doc Mabuse – wokalista hamburskiego zespołu punkowego. Według legendy, najpierw chwycił flagę ze straganu, przechodząc pod wpływem alhoholu przez Hamburger Dom do Millerntor-Stadion[31].
FC St. Pauli zostało pierwszym klubem piłkarskim w Niemczech, który oficjalnie zabronił prawicowychnacjonalistycznych działań i pokazów na swoim stadionie w epoce, kiedy chuligańska część kibiców, inspirowana poglądami faszystowskimi, zagrażała rozwojowi tej dyscypliny sportu w całej Europie. W 1981 roku na mecze klubu przychodziło średnio zaledwie 1600 widzów, jednak pod koniec lat 90. średnia frekwencja na meczach klubu wynosiła 20 000 widzów[32].
Na początku lat 90.niemieckie media zaczęły rozpoznawać kultowy wizerunek klubu, skupiając się podczas transmisji telewizyjnych meczów klubu na punkowej części kibiców. W tym czasie media zaczęły również tworzyć pseudonimy, takie jak m.in.: „Freibeuter der Liga” („Bukanierzy Ligi”), a także satyryczne „das Freudenhaus der Liga” („Dom Radości Ligi”).
Podstawowe zasady
FC St. Pauli zostało pierwszym niemieckim klubem, który wprowadził tzw. Podstawowe Zasady (Leitlinien) w celu odpowiedniego zarządzania klubem. Zostały one uchwalone podczas kongresu klubu w 2009 roku i dotyczą tylko sekcji piłki nożnej.
„W całości, składającej się z członków, personelu, kibiców i honorowych oficerów, FC St. Pauli jest częścią społeczeństwa, które ją otacza, a zatem jest bezpośrednio i pośrednio dotknięte zmianami społecznymi na poziomie politycznym, kulturowym i społecznym. kule."
„FC St. Pauli jest świadomy odpowiedzialności społecznej, która z tego wynika, i reprezentuje interesy swoich członków, personelu, kibiców i honorowych funkcjonariuszy w sprawach nie ograniczających się tylko do sfery sportu.”
„FC St. Pauli jest klubem konkretnej dzielnicy miasta i temu zawdzięcza swoją tożsamość. To nakłada na niego odpowiedzialność społeczną i polityczną w stosunku do dzielnicy i ludzi tam mieszkających.”
„FC St. Pauli ma na celu przekazanie pewnego poczucia życia i symbolizuje sportową autentyczność. Dzięki temu ludzie mogą identyfikować się z klubem niezależnie od wszelkich sukcesów sportowych, jakie może osiągnąć. Podstawowe cechy klubu, które sprzyjają temu poczuciu identyfikacja ma być szanowana, promowana i zachowywana.”
„Tolerancja i szacunek we wzajemnych stosunkach międzyludzkich są ważnymi filarami filozofii St. Pauli.”
FC St. Pauli swoje domowe mecze rozgrywa na Millerntor-Stadion, którego budowę rozpoczęto już w 1961 roku, jednak jego ukończenie zostało opóźnione do 1963 roku, gdyż nie było systemu odwadniającego, co uniemożliwiało grę po deszczu. Pierwotnie plan zakładał 32 000 miejsc, jednak ze względów bezpieczeństwa pojemność została zmniejszona.
W 1970 roku obiekt zmienił nazwę na Wilhelm-Koch-Stadion na cześć Wilhelma Kocha – byłego prezesa klubu. Jednak nazwa stadionu stała się bardzo kontrowersyjna, po odkryciu przynależności Wilhelma Kocha do NSDAP w czasie II wojny światowej, tym samym w 1999 roku po protestach kibiców klubu, powrócono do poprzedniej nazwy: Millerntor-Stadion.
W 2006 roku rozpoczęto całkowitą przebudowę stadionu, w której ostatnia faza zakończyła się wraz z ukończeniem trybuny północnej w lipcu 2015 roku. Od tego momentu obiekt może pomieścić 29 546 widzów (16 940 stojących, 12 606 siedzących). Znajduje się on niedaleko dzielnicy Hamburga – Heiligengeistfeld, gdzie na północy znajduje się Flakturm IV, a od południa budynek Deutsche Telekom. Na obiekt można łatwo dojechać metrem linii U3 w Hamburgu (stacje St. Pauli i Feldstraße).
Klub w 2006 roku był gospodarzem FIFI Wild Cup – turnieju reprezentacji niezrzeszonych z FIFA, na których klub wystąpił jako Republika St. Pauli. W rozgrywkach triumfowała reprezentacja Cypru Północnego.
W 2008 roku firma Nike wyprodukowała w limitowanych ilościach buty Dunk. High Dunk (czarna kolorystyka, symbol czaszki z skrzyżowanymi piszczelami) został wydany we wszystkich europejskich państwach, w zaledwie 500 egzemplarzach. Low Dunk (gładka biała kolorystyka z logo klubu impregnowanym w skórzanym panelu bocznym) został wydany tylko w Niemczech, Austrii i w Szwajcarii, w zaledwie 150 egzemplarzach.
Klub oprócz sportowych sekcji ma także liczącej 12 000 członków Sekcję Wspierających Członków, zajmującą się aktywnością społeczno-polityczną fanów klubu[2].
Na przebudowę stadionu, klub w 2011 roku klub otrzymał od swoich kibiców 8 000 000 euro pożyczki[2].