Język burgenlandzko-chorwacki

Język burgenlandzko-chorwacki (chorw. gradišćanskohrvatski jezik, niem. Burgenlandkroatische Sprache) – język blisko spokrewniony z serbsko-chorwackim, uznawany przez Austrię za jeden z jej języków mniejszościowych^[1]. Używany jest również w Czechach, na Węgrzech i Słowacji.

Pojawienie się i ukształtowanie języka burgenlandzko-chorwackiego w Austrii (w ówczesnych czasach, na Węgrzech) było spowodowane migracjami ludności chorwackiej z powodu wojny z Turkami. Użytkownicy tego języka żyją w Burgenlandzie.

Chociaż potomkowie burgenlandzkich Chorwatów posługiwali się wszystkimi trzema dialektami serbsko-chorwackimi (tj. czakawskim, sztokawskim i kajkawskim), ostatecznie to dialekt czakawski przeważył jako dominujący substrat językowy w wyodrębniającym się i ewoluującym etnolekcie, wobec czego to na nim właśnie jest oparty standard języka. Jednakże współczesne dialekty burgenlandzko-chorwackie pochodzą także od sztokawskiego i kajkawskiego.

Po rozpadzie Jugosławii podjęto dyskusję nad tym, czy standardy językowe oparte na dialekcie sztokawskim tworzą jeden język serbsko-chorwacki czy może raczej istnieją trzy języki narodowe: chorwacki, serbski i bośniacki. Sytuację dodatkowo skomplikowało odłączenie się Czarnogóry od tzw. „małej Jugosławii” i dążenie do standaryzacji czwartego języka narodowego – czarnogórskiego. Zwolennicy jednego języka wielonarodowego argumentują zaistniałą sytuację dążeniem do kulturalnego i językowego indywidualizmu państw wchodzących niegdyś w skład tego bałkańskiego kraju, co nie ma podłoża czysto językoznawczego. Faktem jest, iż wszystkie cztery deklarowane języki są do siebie bardzo zbliżone pod względem strukturalnym.

Język burgenlandzko-chorwacki to mowa oparta na dialekcie czakawskim, a więc dzieli go od powyższych standardów narodowych więcej różnic. Rząd Austrii uznał tę mowę za język regionalny odrębny od (serbsko-)chorwackiego.

• Gradišćansko-hrvatski jezik kao sistem