Reprezentanci Polski startowali w 10 dyscyplinach. Tylko w pływaniu, żeglarstwie i pięcioboju nowoczesnym nie udało się im ani razu zająć miejsca w pierwszej ósemce. Polacy zdobyli łącznie 5 medali. Brązowe wywalczyli: wioślarze – czwórka ze sternikiem (Franciszek Bronikowski, Edmund Jankowski, Leon Birkholz, Bernard Ormanowski i Bolesław Drewek), drużyna szermierzy w konkurencji szabla (Tadeusz Friedrich, Kazimierz Laskowski, Władysław Segda, Adam Papée, Aleksander Małecki i Jerzy Zabielski) pokonując w finale Niemców 9:7 oraz drużyna jeźdźców w konkurencji WKKW (Karol Rómmel, Józef Trenkwald, Michał Woysym-Antoniewicz). Srebrny medal wywalczyła drużyna jeźdźców w konkurencji skoków przez przeszkody ulegając jedynie drużynie Hiszpanii. W skład drużyny wchodzili Michał Woysym-Antoniewicz, Kazimierz Gzowski oraz Kazimierz Szosland. Pierwszy złoty medal olimpijski w historii Polski wywalczyła Halina Konopacka w konkurencji rzutu dyskiem. Uzyskała ona rezultat 39, 62 metra co dało jej również rekord świata. Na 2 i 3 miejscu uplasowały się reprezentantki USA. Tak pisała o tym sukcesie prasa: A więc spełniły się nasze nadzieje i marzenia. Czerwono-biały sztandar Polski zatrzepotał na głównym maszcie olimpijskim, 20 tys. widzów stadionu amsterdamskiego wysłuchało Mazurka Dąbrowskiego. Zadecydował o tym rzut dyskiem Haliny Konopackiej, która za jednym zamachem zdobyła laur olimpijski i pobiła swój rekord świata[2]. W kraju występy Polaków uważano za ogromny sukces, świadczą o tym tytuły prasowe: Sztandar Polski po siedmiokroć na maszcie zwycięstwa czy Mocarstwowe stanowisko Polski w sporcie międzynarodowym[3]. Sportowców witano jak bohaterów. Halina Konopacka została wybrana na sportowca roku 1928 w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.
Lekarzem towarzyszącym kadry polski na IO 1928 był por. lek. Józef Mazurek[4].
