Skarpa warszawska – zwyczajowa nazwa wysokiej (zachodniej) skarpywiślanej na terenie Warszawy. Skarpa ta jest najbardziej charakterystycznym naturalnym elementem ukształtowania terenu Warszawy, kształtującym krajobraz i strukturę przestrzenną miasta.
Skarpa była jednym z czynników przesądzających o lokalizacji Warszawy. Usytuowanie grodów i późniejszych rezydencji na skarpie miało wiele zalet: ułatwiało obronę, zapewniało atrakcyjne widoki i korzystny klimat (przewietrzanie przez dolinę Wisły), suche podłoże i brak niebezpieczeństwa powodzi (w przeciwieństwie do terenów położonych w dolinie).
Ślad pierwszego grodu, z końca XIII wieku, odnaleziono na brzegu skarpy wiślanej w rejonie Zamku Królewskiego i Wieży Grodzkiej. Stroma skarpa broniła miasta na tyle dobrze, że otoczono je murami od strony lądu, ale nie od strony Wisły. Na północ od obecnego Starego Miasta powstała później na skarpie osada Nowe Miasto.
Również w XIII wieku władcy Mazowsza ulokowali gród przy przeprawie przez Wisłę, w rejonie dzisiejszego Jazdowa. Doceniano walory krajobrazowo-przyrodnicze skarpy – z 1262 roku pochodzi pierwsza wzmianka o ogrodzie położonym w tym miejscu.
W XVII i XVIII wieku na skarpie, a zwłaszcza w dolinach dopływów Wisły, budowano podmiejskie wille, pałace z ogrodami, kościoły i klasztory, młyny, tartaki i manufaktury. Możnowładców przyciągały rozległe widoki na otwarty krajobraz. Na Starym i Nowym Mieście skarpa i wybrzeże Wisły były dla dla mieszkańców najdogodniejszymi miejscami do wyrzucania śmieci[1].
Przebieg
Skarpa w granicach Warszawy ma przebieg z południowego wschodu na północny zachód, zgodny z biegiem Wisły. Biegnie w zmiennej odległości od rzeki, od kilku metrów do kilku kilometrów[2].
W budowie skarpy warszawskiej występują gliny zwałowe, piaski wodnolodowcowe, mułki i iłyzastoiskowe oraz iły plioceńskie i nasypy antropogeniczne. W miejscach wypiętrzeń iłów plioceńskich zbocza skarpy są łagodniejsze, z tendencją do tworzenia się osuwisk. W budowie skarpy mają udział również grunty pochodzenia antropogenicznego: śmieci, popioły z palenisk, nieczystości z gospodarstw domowych, odpadki rzemieślnicze i cegielniane. W rejonie Starego Miasta od założenia miasta do połowy XIX wieku na skarpie funkcjonowało miejskie wysypisko śmieci, nagromadzone w nim odpadki o miąższości ok. 23 m uformowały Górę Gnojną, na której znajduje się obecnie taras widokowy. Po I i II wojnie światowej znaczący udział w nadbudowie skarpy uzyskały gruzy budowlane. Nadbudowano nimi skarpę na Mokotowie, Żoliborzu, ciąg podskarpowy Nowego Miasta i Cytadeli, bagienne podnóże skarpy w rejonie Marymontu oraz nasyp Wisłostrady na Bielanach.
Wąwóz Drny przy Cytadeli
Dolinki, wąwozy, rozcięcia
Stok skarpy jest miejscami porozcinany rozcięciami i wąwozami powstałymi wskutek działalności erozyjnej wód lodowcowych, potoków odprowadzających wody z obszaru wysoczyzny oraz strumieni ze źródeł skarpowych i wysięków wód podziemnych.
dolinka Bełczącej (Nalewki) – wyrównana w XIX wieku podczas prowadzonych prac fortyfikacyjnych w rejonie Cytadeli i związanego z nią fortu Legionów
dolinka Drny – przekształcona podczas prac fortyfikacyjnych w XIX wieku w rejonie Cytadeli i fortu Sokolnickiego
dolinka Polkówki (rejon ul. Bohomolca) – zasypana, dziś praktycznie niezauważalna
dolinka Rudawki – w znacznej części przekształcona podczas budowy Trasy AK.
Poza rozcięciami naturalnymi powstały liczne rozcięcia antropogeniczne spowodowane rozwojem miasta, głównie rozcięcia komunikacyjne i związane z pracami budowlanymi, m.in.:
Warszawska skarpa jest obszarem zagrożonym ruchami masowymi ziemi (m.in. osuwaniem i spełzywaniem), zaznaczającymi się w przeszłości i obecnie. Ich natężenie uzależnione jest od wysokości i nachylenia skarpy w danym rejonie, lokalnej budowy geologicznej oraz działalności człowieka (wykopy, wznoszenie nowych budynków) – nie tylko bezpośrednio na skarpie, ale również u jej podnóża oraz w pewnej strefie powyżej krawędzi skarpy. Skutki przemieszczania się ziemi widoczne są w wielu miejscach w postaci pęknięć ścian, murów oporowych, schodów, przesuwania się chodników itp.
Największe zagrożenie dla skarpy wiązało się z realizacją tunelu Trasy W-Z oraz Wisłostrady w rejonie Lasu Bielańskiego, której planowany pierwotnie przebieg dzięki interwencji przyrodników został zmieniony. Najgroźniejsze zsuwy mas gruntu wraz z kościołem św. Anny miały miejsce w 1948 wskutek rozcięcia skarpy wykopem Trasy W-Z.
W ostatnich latach zwiększoną aktywność procesów osuwiskowych obserwowano w rejonach:
W czerwcu 2010 po obfitych opadach deszczu osunęła się skarpa w rejonie ul. Kokosowej na Ursynowie. Ewakuowano mieszkańców trzech domów[3].
W marcu 2013 portal dobraulica.pl upublicznił fragmenty mapy sporządzonej przez Instytut Techniki Budowlanej, na której dokładnie zaznaczono zamieszkałe przez ludność tereny zagrożone osunięciem i objęte stałym monitoringiem przez służby miasta[4].
Znaczenie w urbanistyce Warszawy
Według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Warszawy, skarpa wraz ze skarpami tarasów nadzalewowych, Wisłą i układem sieci hydrograficznej miasta – rzekami, kanałami, jeziorkami i stawami – są zrębem systemu przyrodniczego Warszawy, i tworzą podstawę do kształtowania najbardziej atrakcyjnych i wartościowych przestrzeni miasta dostępnych dla mieszkańców[5].
Skarpa Warszawska z historyczną sylwetą Warszawy ma stanowić zasadniczy element panoramy miasta, którą tworzą historyczne obiekty i założenia rezydencjonalne, parkowe i sakralne położone na skarpie, wśród nich w szczególności:
ochronę i eksponowanie historycznej sylwety miasta na Skarpie Warszawskiej i panoramy miasta według wymogów wynikających z ochrony wartości zabytkowych i kulturowych;
ochronę wartości krajobrazowych Doliny Wisły i Skarpy Warszawskiej według wymogów wynikających z ochrony wartości zabytkowych i kulturowych oraz ochrony środowiska przyrodniczego, ze szczególnym uwzględnieniem punktów i osi widokowych oraz płaszczyzn widokowych i panoram;
obszar bezpośredniej ochrony stoku skarpy (teren zagrożony ruchami mas ziemnych – zbocze skarpy i teren do 30 m od korony skarpy i do 20 m od dolnej krawędzi stoku): zakaz lokalizowania nowych obiektów budowlanych, nadbudowy i rozbudowy obiektów istniejących oraz zakaz grodzenia.
Wpływ na gwarę warszawską
W gwarze czerniakowskiej Czerniaków i Powiśle były określane jako „Dół”, gdyż aby wydostać się stamtąd do położonego na skarpie miasta trzeba było wejść do góry[6].
