Ojcem Wiaczesława Skriabina był pochodzący ze środkowej Rosji handlowiec, którego dalekim krewnym był kompozytor Aleksandr Skriabin[2]. W 1906 roku, mając szesnaście lat Wiaczesław Skriabin wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR)[2]. W 1908 roku ukończył szkołę realną w Kazaniu. W kwietniu 1909 roku został aresztowany za działalność rewolucyjną przez ochranę i zesłany do Wołogdy. W 1911 roku został zwolniony z aresztu. W latach 1911–1912 studiował na Petersburskim Instytucie Politechnicznym, nie kończąc studiów. W tym czasie przyłączył się do bolszewickiej frakcji SDPRR, kierowanej przez Włodzimierza Lenina[2]. W 1912 roku, w Petersburgu zaangażował się w tworzenie nowej partyjnej gazety o nazwie „Prawda” – poznał wtedy Józefa Stalina, który również pracował przy tworzeniu gazety[2]. Przez następnych kilka lat Skriabin pracował jako bolszewicki dziennikarz i agitator[2].
W 1914 roku przyjął pseudonim Mołotow, pochodzący od rosyjskiego słowa молот (trl.mołot), oznaczającego w j. pol. „młot”[2]. Pseudonim ten wiązał się z przejawianym przez członków bolszewickiej frakcji SDPRR przekonaniem o nadchodzącej w Rosji rewolucji, którą miała wywołać walka przemysłowej klasy robotniczej w sojuszu z biedniejszą częścią chłopstwa[2]. Skriabin chciał, aby jego nowe nazwisko miało przemysłowe i proletariackie brzmienie[2]. Gdy w lipcu 1914 roku wybuchła I wojna światowa, Mołotow wyjechał do Moskwy[2]. W czerwcu 1915 roku został aresztowany i zesłany do guberni irkuckiej, skąd w 1916 roku uciekł i wrócił do Petersburga, ówcześnie Piotrogrodu[2]. W okresie od listopada 1916 roku do kwietnia 1917 roku był członkiem Rosyjskiego Biura KC SDPRR(b), następnie Komitetu Wykonawczego Rady Piotrogrodzkiej, zaś w latach 1917–1918 Piotrogrodzkiego Komitetu SDPRR(b).
Brał aktywny udział w rewolucji październikowej, choć niczym się podczas niej nie wyróżnił. Od listopada 1917 roku był członkiem Piotrogrodzkiego Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego. Pozostawał bliskim współpracownikiem najpierw Włodzimierza Lenina, a potem Józefa Stalina. W latach 20. XX wieku piął się po szczeblach partyjnej kariery. Od 5 kwietnia 1920 roku do 8 marca 1921 roku zastępca członka, od 16 marca 1921 roku członek, a od 3 kwietnia 1922 sekretarz KC RKP(b), od 1 stycznia 1926 roku – członek Biura Politycznego KC WKP(b). Równocześnie od 22 listopada 1920 roku do 22 marca 1921 roku był I sekretarzem KC KP(b)U, od 22 listopada 1920 roku do 21 lipca 1921 roku członkiem Biura Politycznego KC KP(b)U, a od 23 stycznia 1934 roku do 27 maja 1937 roku członkiem KC KP(b)U.
12 listopada tego samego roku Mołotow, z polecenia Stalina, złożył oficjalną wizytę w Berlinie. Został przyjęty z najwyższymi honorami oraz spotkał się z von Ribbentropem, Hitlerem oraz innymi najwyższymi oficjelami niemieckimi. Celem tej wizyty było głębsze wybadanie dalszych intencji Niemców co do ich działań wojennych. Podczas nocnych rozmów Berlin nawiedził niespodziewany nalot RAF-u i wszyscy uczestnicy rozmowy musieli przenieść się do schronu przeciwlotniczego. Niemiecki minister spraw zagranicznych próbował wówczas nakłonić swojego gościa do tego aby Sowieci zaatakowali Brytyjczyków w Indiach. Wtedy to podczas słynnej wymiany zdań von Ribbentrop powiedział do Mołotowa: „Wciąż jest mi Pan winien odpowiedź na pytanie czy Związek Radziecki przychylnie odnosi się do pomysłu uzyskania dostępu do Oceanu Indyjskiego.”, na co Mołotow odpowiedział „Pan przyjmuje, że wojna z Anglią została wygrana, więc czyje to bomby spadają?”. Rozmowy zakończyły się fiaskiem i zaraz potem Hitler rozkazał swoim generałom przyśpieszyć przygotowania do ataku na ZSRR.
6 maja 1941 roku Stalin przejął od niego stanowisko premiera; Mołotow został wtedy wicepremierem (do 16 sierpnia 1942). Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej 22 czerwca 1941 roku to on, a nie Stalin pierwszy wygłosił przemówienie radiowe informujące o rozpoczęciu wojny, w którym określił niemiecki atak jako „perfidię niespotykaną w historii cywilizowanych narodów”[5]. W lipcu 1941 roku Mołotow podpisał układ o pomocy wzajemnej z Wielką Brytanią, a w październiku protokół o pomocy wojskowej Stanów Zjednoczonych (Lend-lease). W latach 1943–1945 brał udział w najważniejszych konferencjach, między innymi konferencji jałtańskiej dającej hegemonię Związkowi Radzieckiemu w Europie Środkowej i Wschodniej. Od 21 marca 1941 roku do 6 września 1945 roku był członkiem Biura Rady Komisarzy Ludowych ZSRR, a od 16 sierpnia 1942 roku do 19 marca 1946 roku I zastępcą przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych ZSRR.
Po wojnie stopniowo odsuwany od władzy (utracił stanowisko ministra spraw zagranicznych na rzecz Andrieja Wyszynskiego 4 marca 1949 roku). Na polecenie Stalina w 1949 roku aresztowano jego żonę. Po śmierci Józefa Stalina w 1953 roku, wszedł w skład tzw. I triumwiratu (Ławrientij Beria, Gieorgij Malenkow, Wiaczesław Mołotow) i ponownie objął stanowisko ministra spraw zagranicznych, które pełnił do czerwca 1956. Rok później, w czerwcu 1957 roku, na plenum KC KPZR, podjął nieudaną próbę obalenia I sekretarza Nikity Chruszczowa (tzw. grupa antypartyjna)[6]. Został za to usunięty z Komitetu Centralnego i wysłany w charakterze ambasadora do Mongolii (od 31 sierpnia 1957 roku do 3 lipca 1960 roku)[7]. Później był szefem misji ZSRR przy Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu. W 1961 roku za krytykę Nikity Chruszczowa przed XXII Zjazdem KPZR został usunięty z partii i wysłany na emeryturę. W lipcu 1984 roku przyjęty ponownie w szeregi KPZR przez Konstantina Czernienkę.
Śledztwo na Ukrainie w sprawie wielkiego głodu i wyrok sądu
↑Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia (Vol. I). Warszawa: 2008, s. 48.
Bibliografia
Taubman, William (2003), Khrushchev: The Man and His Era, W.W. Norton & Co., ISBN 978-0-393-32484-6.
William JW.J.TompsonWilliam JW.J., Khrushchev: A Political Life, New York: St. Martin’s Press, 1995, ISBN 978-0-312-12365-9, OCLC30623891. Brak numerów stron w książce