Wilberforce Vaughan Eaves
|
| Państwo
|
 Wielka Brytania
|
| Data i miejsce urodzenia
|
10 grudnia 1867
Melbourne
|
| Data i miejsce śmierci
|
10 lutego 1920
Londyn
|
| Gra
|
praworęczna, jednoręczny backhand
|
| Gra pojedyncza
|
| Wimbledon
|
F (1895–1897)
|
| US Open
|
F (1897)
|
| Gra podwójna
|
| Wimbledon
|
F (1895)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
|
|
Wilberforce Vaughan Eaves (ur. 10 grudnia 1867 w Melbourne, zm. 10 lutego 1920 w Londynie) – brytyjski tenisista, finalista Wimbledonu i mistrzostw USA, medalista olimpijski.
Pochodził z Australii, ale reprezentował barwy brytyjskie. Z wykształcenia był lekarzem.
Kariera tenisowa
W 1895 roku osiągnął finał turnieju pretendentów (All Comers) na Wimbledonie, przegrywając z Wilfredem Baddeleyem mimo prowadzenia 2:0 w setach. Ze względu na fakt, że w Wimbledonie 1895 nie wziął udziału obrońca tytułu, a zarazem nominalny uczestnik właściwego finału (challenge round) Joshua Pim, Eaves widnieje w statystykach jako finalista. W tym samym roku, w parze z Ernestem Lewisem, Eaves doszedł ponadto do finału debla, gdzie także poniósł porażkę z Wilfredem Baddeleyem oraz jego bratem bliźniakiem Herbertem. Przegrywał jeszcze dwukrotnie wimbledońskie finały pretendentów, w 1896 roku z Haroldem Mahonym i w 1897 roku z Reginaldem Dohertym.
W 1897 roku wziął udział w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open), rozgrywanych wówczas w Newport. W finale turnieju pretendentów pokonał Harolda Nisbeta 7:5, 6:3, 6:2, ale w challenge round uległ w pięciu setach Robertowi Wrennowi.
Eaves trzykrotne wywalczył halowe mistrzostwo Wielkiej Brytanii (1897 w finale z Ernestem Lewisem, 1898 w finale z Lawrence’em Dohertym, 1899 w finale z Haroldem Mahonym), mistrzostwo Irlandii (1897), mistrzostwo Walii (1895). W 1895 roku w finale halowych mistrzostw Wielkiej Brytanii nie sprostał Ernestowi Lewisowi, w 1892 roku przegrał z Haroldem Barlowem w finale mistrzostw południowej Anglii w Eastbourne.
W 1908 roku, w wieku 40 lat, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Londynie w grze pojedynczej na kortach trawiastych. Na tych samych igrzyskach w turnieju halowym zajął w grze pojedynczej 4. miejsce.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (0–2)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
1895
|
Wimbledon, Londyn
|
Trawiasta
|
Wilfred Baddeley
|
6:4, 6:2, 6:8, 2:6, 3:6
|
| Finalista
|
2.
|
1897
|
US Open, Newport
|
Trawiasta
|
 Robert Wrenn
|
6:4, 6:8, 3:6, 6:2, 2:6
|
Gra podwójna (0–1)
Bibliografia
| Złoci medaliści |
|
|---|
| Srebrni medaliści |
|
|---|
| Brązowi medaliści |
|
|---|
